"Dzielą nas, niby tylko, chmury"
Zabrano mi słońce
Zakryto chmurami na pare dni
Tak mi go brak, że nawet woda
Nie uśmierza tęsknoty promienistych chwil
Otulam się liśćmi,
Ściskam płatki w rozpaczy
Tak mi go brak, że nawet rosy
Nie odpędzam pośpiesznie, brak mi na to sił
Liczę godziny,
Obserwuje czas przez łzy,
Tak mi go brak, że nawet odpoczynek
Nie pomaga, myślę o słońcu, co blask od niego bił
Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro