Opuść mój umysł
Spraw, abym cię nie widział
W każdym człowieku, którego napotkam
Ani we mnie samym, gdy staję w lustrze
Bo nie umiem żyć, gdy zamiast
Moim, twoim patrzę wzrokiem
Wydrzyj ze mnie wspomnienia
Te dobre zabierz jako zapłatę
Po prostu nie zostawiaj śladu
Dodaj amnezji do życia
Zrób coś, aby nie bolało, gdy o tobie myślę.

Bo nie da się żyć
Gdy zamiast swojego, twojego używam
Imienia, a w snach spotykam cię
W zaświatach, gdy każdy kąt
Milimetr świata, przypomina mi o tobie.

Wyniszczyłaś mnie swoim wyniszczeniem
Nieświadomie wbiłaś gwoździe do trumny
Lub nie, zabiłaś ją deskami
Bo już od dawna była zamknięta
Dlaczego wraz z tym zamknięciem
Nie odcięłaś mnie od wspomnień
Czemu pozwoliłaś, aby wsiąkły wraz ze mną
Aby dręczyły moją duszę w czymś dalszym

Po co? Powiedz mi, po co się zabiłaś
Lub powiedz mi kiedy, kiedy
Nie patrzyłem ci na ręce?
Kiedy dałem chwilę trucizny
Kiedy zezwoliłem na twoje opuszczenie
Lub odpuszczenie sobie życia?

W jakim momencie kochałem za mało, przez co już cię nie ma?

________________________
Ten wiersz ma otwarte zakończenie, a interpreracje i jego analizę (jeśli komuś się chce) zostawiam wam
Naprawdę nie rozumiem, czemu dalej to czytacie.
~Olek.