- Czyli wyjeżdżasz? - zapytał George.

  Starał się udawać szczęśliwego, ale nawet nieznajomy mógł z łatwością stwierdzić, że dla mężczyzny ten moment był szczególnie ciężki.

  - Nie, no coś ty! - powiedziała szybko Aurora. - Zanczy, tak, wyjeżdżam... - poprawiła się. - Ale ty jedziesz ze mną.

  - Nie będę cię obciążał, córeczko. Spokojnie, poradzę sobie - dodał zanim Aurora zdążyła cokolwiek powiedzieć.

  - Ale... Tato, naprawdę, wiem jak jest. Mama nas zostawiła...

  George głośno wypuścił powietrze. Temat matki Aurory - Margaret był dla niego mocno krzywdzący. Dziewczynka nie mała nawet skończonego pierwszego roku życia kiedy Margaret zażądała rozwodu z powodu zakochania się w kimś innym...

  Nawet nie walczyła o córkę.

  -... A ty ledwo nas utrzymujesz. Za moje walki na konto nie wchodzi dużo pieniędzy, a twoja praca nie przynosi dużych zysków, tatusiu. Jedziesz ze mną.

༺ ~ ❀ ~ ༻

  W Panamie działo się tego dnia dużo.

  Ciągle padały pytania typu ,,Jesteś pewny, Williamie?".

  Zupełnie jakby nie miał zdania.
 
  Ale William Smith z pewnością miał zdanie.

  Zdanie, że Aurora Danvers powinna powalczyć o tytuł jednej z najlepszych boksistek świata.

  Droga na pewno miała być kręta, i wyszkolenie Aurory na pierwszą, poważną walkę mogła zająć trochę czasu, William był gotów podjąć to ryzyko.

  Bo widział w niej potencjał.

  Ktoś mógł powiedzieć, że podjął decyzję zbyt pochopnie, a teraz, po fakcie ciężko było mu się przyznać.

  Ale William Smith nigdy nie podejmował pochopnych decyzji.

  Był w tej branży wystarczająco długo, by wiedzieć, że wybranie Aurory nie jest błędem.

  Tylko osobą, która w przyszłości może zarabiać miliony za jeden wypad na ring.

  I był pewien, że kiedyś mu podziękują.

༺ ~ ❀ ~ ༻

  Aurora domknęła walizkę. Nigdy nie musiała się pakować.

  Mała ilość pieniędzy w domu uniwmożliwiała na przykład wakacje w innym kraju, a jedyną granica którą Aurora przekroczyła była granicą ojca.

  Ściślej ujmując, razem z jej przyjacielem, Dannym, wymknęli się w nocy na imprezę.

  I chociaż bawili się świetnie, bez szlabanu się nie udało...

  Dziewczyna zostawiła walizkę w domu.

  - Zaraz wrócę! - zawołała do George'a. - Muszę pożegnać się z Dannym.

  I tak zrobiła.

  Dom chłopaka był oddalony od domu Aurory dosłowinie o jeden budynek.

  Włożyła klucz do zamka, który Danny dał jej żeby ,,nie musiała ciągle pukać".

  Przekręciła go i otworzyła drzwi.

  - Dan? - zapytała. - Jesteś tam?

  - Rorie? To ty? - zza progu wyłonił się wysoki czarnowłosy chłopak.

  - Tak, a spodziewałeś się kogoś innego? - uśmiechnęła się.

  - Szczerze mówiąc to nikogo się nie spodziewałem... - podrapał się po głowie. - Ale skoro jesteś to chciałabyś może obejrzeć kolejny film Marvela?

  - Chciałabym Dan, ale nie mogę... - odparła, a kiedy zobaczyła w oczach Danny'ego dosłownie znaki zapytania, dodała: - Zgadnij kto został doceniony przez panamejskich boksistów?

  - Naprawdę? Rorie! To wspaniale! Dlaczego mi nie powiedziałaś wcześniej?

  - Sama wiem od dwóch godzin, przyszłam się pożegnać.

  - Serio...? Czyli wyjeżdżasz? - kolejna osoba zadała jej to samo pytanie.

  - Tak... - powiedziała niepewnie. - Ale na luzie, Dan. Mieszkamy w Kostaryce która graniczy z Panamą! Będę starać się przyjeżdżać co weekend. Jeszcze obejrzymy Marvela!

  - No dobrze, Rorie! Ale przyjedź! - powiedział na odchodne po raz ostatni żegnając przyjaciela.

  Dobiegła do domu i uściskała tatę.

  George mimo nacisku Aurory nie chciał jechać z córką. Może aż tak kochał ich miasto, a może nie chciał tak bardoz nadwyrężyać portfela Williama Smitha.

  William zaproponował, żeby Aurora przyjechała już dziś, oraz, że opłaci lot niezależnie z kim i kiedy Aurora zdecyduje się przyjechać.

  Dziewczyna pożegnała tatę po raz ostatni i ruszyła w drogę.

  Jazda autobusem była dla niej tak naturalna, że Aurora przy niej czuła się tak oczywiście jak z rutyną i swobodą je się śniadanie.

  Szybka odprawa i podytóż zleciała nienaturalnie szybko.

  To tak jakby ktoś wsadził cię do pociągu ekspresowego z tą różnicą, że lecisz samolotem.

  Czego innego mogła się spodziewać po bogaczach z Panamy jak nie prywatnego odrzutowca?

  Powiedzieć, że są bogaci to jak nic nie powiedzieć.

  Branża bokserska była ryzykowną ale i dobrze płatną aktywnością przynosząca wielkie kołacze z efektów.

  Bo tu nie było przyjaźni.

  Tu była krwawa bitwa.

  Aurora wyszła z samolotu ciągnąc walizkę wypełnioną po brzegi ubraniami sportowymi ale i luźnymi dresami i paroma sukienkami. Nie obyło się też bez pożywienia.

  Wzięła wszystkie ulubione Kostaryjskie przysmaki, których na sto procent w Panamie nie było.

  Szukała jakiegoś człowieka z plakietką z jej imieniem.

  Zobaczyła chłopaka. Nie mógł mieć więcej niż 25 lat.

  Jasne loki opadały na jego opaloną od słońca twarzą. A co najlepsze - trzymał plakietkę z napisem ,,Aurora Danvers".

  Podeszła do niego powolnym krokiem, a kiedy chłopak skapnął się, że ktoś ku niemu zmierza, uśmiechnął się i spytał;

  - Aurora?

  - Tak, to ja.

  - Witamy w Panamie!

Random kom-->