- DEXTER!? WSZYSTKO OKEJ!? - usłyszał głos Eleanor. - ŻYJESZ?! PANIE DOKTORZE ON SIĘ OBUDZIŁ!

  - OBUDZIŁ SIĘ!? - teraz do jego uszu dostał się melodyjny głos Cat. - SZYBKO, DOKTORKU, MÓJ BRAT SIĘ OBUDZIŁ!

- Co się stało? - zapytał chłopak, totalnie nie rozumiejąc o co chodzi. - Gdzie ja jestem?

  - W  szpitalu nie domyśliłeś się? - zapytała Catherine. - Naprawdę przez ten wypadek twoje komórki mózgowe zanikły aż do takiego poziomu? Wiedziałam że było ich mało, ale że aż tak?

  - A ty nawet widząc, że jest na łożu szpitalnym, nie możesz sobie odpuścić kąśliwych uwag? - Ellie przewróciła oczami.

  - Nie. - Cat uśmiechnęła się słodko.

  Lekarz przyszedł pobierając wszystkie parametry.

  Eleanor spojrzała na telefon, odczytując nowe wiadomości.

  Domi💛: DZIEWCZYNY!! ŻYJECIE! JAK TAM DEX? MOGĘ PRZYJŚĆ!

  Domi💛: NO DZIEWCZYNYYYYY🙄🙄🙄

  Cattie💋: Jak chcesz, Dominica. Jego stan jest stabilny. A co? Zakochałaś się w nim czy co? 🧐😱

  Domi💛: Catherine White grabisz sobie.😑

  Cattie💋: Po moim imieniu powinnaś dodać przecinek. 😘

  Domi💛: Sama się prosisz o rozszarpanie. 😘

  Cattie💋: Wiesz że ze mną nie wygrasz😒

  Ellie👻: Stop, błagam. Domi, możesz przyjść jeżeli ci zależy. Jesteśmy w sali numer 4 😻

  - Ellie, jak doszło do mojego wypadku? Nic nie pamiętam, a Catherine White nie chce mi powiedzieć.
 
  - Ejj, bez takich! Powiedziałam, że chciałabym mu powiedzieć, ale nie zrozumiałby przez szybkie zanikanie komórek mózgowych.

  - CATHERINE!

  - Cicho bądź.

  Domi 💛: Nareszcie ktoś miły💖

  Cattie💋: 🙄😒💀

  Ellie👻: 💅🏻💅🏻

  Cattie 💋: 💀

  - Co czytasz? - zapytał Dex, przez co Eleanor zawiesiła na nim wzrok.

  - Korespondencję z Cattie i Dominicą, a co?

  - Fajnie, że akurat na to pytanie odpowiedziałaś - Dexter przewrócił oczami.

  - Hm? - zapytała Ellie.

  - Pytałem, dlaczego tu wylądowałem.

  - Mój drogi, może moja babcia Florence ci to powie? W końcu to jej i mnie zawdzięczsz życie. - Dexter dopiero teraz zauważył dziewczynę siedzącą na parapecie.

  Miała ciemne, wręcz czarne włosy ale tylko przy odroście, bo długie rozjaśnione pasma zaplecione w warkocze sięgały jej aż do piersi.
 
  Delikatne piegi obsypały jej twarz, niczym opalenizna od słońca.

  - Em... No jeżeli trzeba...

  - Oczywiście, że trzeba, kochasiu. - wtrąciła się pani Florance. - Nie wiem co konkretnie się stało, ale znalazłam cię w małej kałuży krwi, z zadartymi knykciami. Chyba uderzyłeś się w głowę przy upadku, mój drogi bo... - wyciągnęła paczkę miętusów po czym wepchnęła sobie jednego do ust. - Chce ktoś? - zapytała - Nie? Nikt? Okej... Em... Gdzie skończyłam? A już wiem, wiem... Chyba się uderzyłeś w głowę, bo byłeś nieprzytomny. Zadzwoniłam do Allison, i wezwałyśmy razem karetkę. Tam powiadomiły twoje... emmm...

  - Siostry. - rzuciła od niechcenia Catherine.

  - Tak, tak siostry. No to tak było...

  - Babciu, nie ma co. Ten chłopak ma najwyraźniej nas gdzieś. Ty - wskazała palcem na Dextera - trzymaj. - podała mu małą karteczkę. - To jest mój numer, zadzwoń Jakbyś potrzebował jeszcze jakiegoś potwierdzenia wypadku, czy coś. Moja babcia jest świadkiem także w razie czego to z nią musisz się skontaktować. A tak się składa że nie ma telefonu. Jesteś więc drogi... Darerze?

  - Dexter. Mam na imię Dexter.

  - No, Dexterze, jesteś na mnie skazany.

  Rzuciła te słowa po czym razem z panią Florance opuściły salę.

  - To co zamawiamy coś? - zapytała Ellie.

  - Hmm... Może chińszczyzna? - zaproponowała Catherine. - Dexterowi przyda się pożądne jedzenie, chyba że nie zasłużył... - wbiła wzrok w chłopka, na co on podrapał się po karku.

  - Dobry pomysł - potwierdziła Eleanor. - To co? Wchodzisz w to?

  - Niech wam będzie... - westchnął. - Ellie mogłabyś zamówić? Mam zabandażowane ręcę.

  - Mhm... Daj telefon.