Kiedy autobus zatrzymał się na odpowiednim przystanku, wysiadła z niego kędzierzawa dziewczyna.

  Brązowe loki okalały jej twarz a niebieskie oczy błyskały radośnie, gdy powolnym krokiem zmierzała w stronę kawiarni.

  Była tam umówiona z najlepszą przyjaciółką na kawę, i żeby pogadać o ciężkim szkolnym tygodniu.

  Ściągnęła beżowe okulary przeciwsłoneczne z nosa i zbliżyła się do drugiej dziewczyny - ta jednak była blondynką o niemalże czarnych oczach i uśmiechała się promiennie.

  - Amanda! Jesteś wreszcie! Myślałam, że Margaret i Robert cię tu nie puścili...

  - Dlaczego mieliby mnie nie puścić? - zapytała Amanda zdziwionym głosem.

  - Może miałabyś się zająć Oliwierem, hm?

  - Jak widzisz nie, Debi, jestem tu, prawda?

  - No tak... - Debora widocznie się zmieszała.

  - To co? Zamawiamy? - zapytała Amanda i już po chwili stanęły przed nimi kawałki szarlotki na ciepło i kubki herbaty jaśminowej.

  I pomyśleć, że ten dzień miał zmienić życie Amandy o 180 stopni...

༺ ~ ❀ ~ ༻

  - Do zobaczenia, Amando! - wykrzyknęła Debora i oddaliła się w stronę swojego mieszkania.

  Amanda mieszkała w małym, chociaż przytulnym domu, na dość sporej działce, po której kochały biegać ich trzy psy: Figa, Budyń i Bursztyn. Wokół domu zasadzono sosny a na parapetach dumnie stały doniczki z pelargonią. Szerzej ujmując - mało było takich domów we Wrocławiu.

  To za sprawą matki dziewczyny, która odziedziczyła po wujku sporą działkę i z Ameryki przeprowadziła się do Polski.

  Przynajmniej tak sądzono.

  Tyle, że zaraz miało okazać się zupełnie co innego...

Mama: Wróć proszę jak najszybciej. Musimy porozmawiać.

- Co się stało...? - pomyślała i biegiem udała się w stronę drzwi wejściowych.

༺ ~ ❀ ~ ༻
- Cześć, mamo! Cześć, tato! Wróciłam!

- O, Amanda, już jesteś! - z kuchni wyszła jej mama w roztrzepanych włosach i czerwonym kuchennym fartuszku. - Zajmiesz się Olim? Płakał.

- Jasne, mamo. A gdzie tata?

- Jeszcze nie wrócił - powiedziała Margaret z smutną miną. - Twierdzi, że ma dużo pracy. Nie powodzi się nam ostatnio pieniężnie, i dobrze o tym wiesz...

- Wiem, mamo... - Amanda opuściła twarz, przez co jej loki zasłoniły jej pole widzenia. - Chciałaś mi coś powiedzieć? - nawiązała do esemesa, którego dostała przed chwilą.

- Tak, kochanie. Mam córkę.