Przecież nie mogę okłamać ani jej ani jej młodszego brata. Dziewczyna spojrzała na mnie z dziwną miną.

-Lubisz się przebierać?-spytała po chwili.

Zaczerwieniłem się, a ona wytrzeszczyła oczy.

-Oczywiście, że nie! To była konieczność!- wyrzuciłem z siebie.

-I do tego potrzebna Ci była cała szafa identycznych sukienek?- spytała unosząc brwi do góry.

-Że co?- spytałem nie wiedząc o co chodzi.

-W szafie jest pełno identycznych sukienek-powiedziała zdezorientowana przyglądając się sukience.

Otworzyłem szerzej oczy.

-Sebastianie skąd one się wzięły!?!- spytałem go cały czerwony.

-Poprzedni właściciel kazał je uszyć dla panienki Wiktorii - powiedział mój lokaj nadal się uśmiechając.

-Spal je- rozkazałem mu.

-Nie waż się - powiedziała dziewczyna zdejmując z siebie sukienkę.

Co ona wyprawia?!? Rozbiera się!?!

-Co ty robisz?- spytałem niepewnie.

-Odwróć się - powiedziała i zdjęła z siebie sukienkę.

Dziewczyna miała na sobie podkoszulek i czarne spodnie. Odetchnąłem z ulgą.

-Sebastianie przynieś mi koszule i spodnie- poleciła, a Sebastian poszedł po nie.

Nie odrywałem od niej wzroku. Nasze spojrzenia się skrzyżowały. Dziewczyna od razu spuściła wzrok.

-Ciągle mi się przyglądasz-powiedziała w końcu krzyżując ręce.

Poczułem jakby ktoś wymierzył mi policzek. Odwróciłem się na pięcie i ruszyłem do swojego gabinetu.

-Dziwne są te demony - usłyszałem głos Mikiego.

Przynajmniej wydaje mi się, że ma tak na imię bo Wiktoria nazywa go Lokim.

-Rzeczywiście - usłyszałem jej odpowiedź.

Zamknąłem za sobą drzwi gabinetu. Dlaczego się na nią patrzyłem? Idiota ze mnie.

CDN...

..........................................

(207 słów) Do zobaczenia całuski <3<3<3