- Wchodzę w to. – zadeklarowała Kaja

- Nam mózg ci padło czy co, szanse na przeżycie wynoszą tam 1:10000000000.

- Może i oszalałam, ale dla przyjaźni warto ryzykować.

- Dziewczyno, zginiesz marnie, a poza tym do tej akcji potrzebne są przynajmniej dwie osoby. – powiedział Artur

- Ja z nią pójdę. – zgłosiła się Klaudia

- O, druga do psychiatria, czy wy nie rozumiecie, że to misja samobójcza?

- Nie! – odpowiedziały razem

Artur zrobił facepalm'a.

- Dobra skoro tak, to za pół godziny będzie gotowy zmniejszator, wy w tym czasie zajmijcie się antywirusem.

30 minut później

- Gotowe? – spytał Artur

- Gotowe.

- To zaczynamy. Pamiętajcie macie tylko godzinę na wykonanie zadania po tym czasie efekt minimalizacji przestanie działać.

Artur wcisnął „ENTER" i dziewczyny się zmniejszyły. Kaja otworzyła oczy, obok niej na atomie leżała Klaudia, wszystko było takie... dziwnie, wszędzie czerwień i szarość, jednak w oddali było widać biały punkt, wręcz świecący.

- Klaudia wstawaj, nie mamy całego dnia. – mówiąc to szturchnęła ją

- Co jest, już jesteśmy? – spytała wybudzając się ze snu

- Chodź z mną w stronę tego świecącego czegoś, podejrzewam, że to może być to czego szukamy.

- A czego szukamy? – spytała chichocząc Klaudia

Kaja zrobiła Facepalm'a.

- Po prostu chodź.

Dziewczyny szły, a raczej skakały z atomu na atom przez około 20 minut, gdy stanęły u stup tej „ogromnej" budowli zaczęły szukać wejścia. Kaja przechodziła właśnie obok jednego z kątów sześcianu, gdy zobaczyła coś dziwnego, a mianowicie czarną plamkę. Dotknęła ją, kropka zaczęła rosnąć i wirować.

- Klaudiaaaa!

- Czego się drzesz!

- Chodź tu, znalazłam coś ciekawego.

Chwilę później Klaudia była na miejscu. Chciała tego dotknąć, ale Kaja złapała ją za rękę.

- Co robisz? – spytała niespokojnie Kaja

- To może być luka między atomami, o której wspominał Artur.

- Ok, ale ja wchodzę pierwsza, wież tak na wszelki wypadek. – powiedziała Kaja

- Ok.

Dziewczyna niepewnie włożyła rękę w tą dziurę, gdy zobaczyła, że nic się nie stało przeszła przez nią.

- Klaudia chodź, jest czysto.

- Ok.

Gdy obie dziewczyny były już po drugiej stronie ich oczom ukazały się korytarz, z ogromną ilością drzwi po jednej i po drugiej stronie, nad każdymi wisiała tabliczka z nazwą filmu, bajki lub anime.

- To co, idziemy? – spytała Klaudia

Kaja kiwnęła głową. Szły tak przez korytarz dobre 15 minut, kiedy Klaudia dostrzegła napis „Kung fu panda".

- Kaja?

- Tak, to moje imię.

- Nie pora teraz na żarty, a tak w ogóle to chyba znalazłam naszą zaginioną ekipę.

- Dobra już dob... że co?

- Luknij. – nakazała Klaudia

- Masz tego antywirusa?

- Mam.

- Daj.

Kaja wzięła pędrajwa, otworzyła zaślepkę i podłączyła go. Po chwili zaświeciło się zielone światło nad drzwiami, to mogło oznaczać tylko jedno świat został uwolniony.

- Klaudia, wracamy, zostało nam tylko 10 minut.

Pobiegły.

9 minut później

- Szybko przechodź. – poganiała Klaudia

- Fiuuu, zdążyłyśmy hahaha i mamy pół minuty w zapasie.

- No...

Klaudia urwała bo nagle zaczęły się powiększać.

- I jak, udało się? – spytał Artur

- Jak najbardziej. – odpowiedziała Kaja

- A jak tam było?

- Aaaa dosyć jednolicie... - zaczęła Klaudia

- Trochę czerwonego i szarego, to wszystko. – dokończyła za nią Kaja

- No właśnie.

- Widzicie, a ja podczas waszej nieobecności naprawiłem komputer.

- Naprawdę! – dziewczyny wrzasnęły Arturowi do ucha [a jakżeby inaczej ;)]

- Chcecie to się przekonajcie. – pokazał na komputer

- Chwila, chwila, a tak w ogóle to dlaczego nam pomagasz?

- Spłacam dług.

- Jaki dług? – kolejna synchronizacja dziewcząt

- No Kaju, wyrwałaś mnie ze świata gry, a mogłaś mnie tam zostawić.

- Aaaaaa, a właśnie gdzie klon? – spytała Kaja

- Tu jestem. – nieśmiało powiedział wychylając się zza szafy

- A ok, jak co to zagrożenie już minęło więc leć korzystać z życia.

- Spoko. – i klon sobie poszedł