Po godzinie wirus był gotowy.

- Masz. Tylko jedna rzecz gdy go wypuścisz wszystkie światy równoległe się skasują, niezostanie nic prócz naszego świata. – rzek Artur

- Dobra, robimy tak, ty będziesz grzeczny a ja tepne ciebie i do mojego świata. Pasi ci to?

- Nie będę narzekał.

- Złap mnie za rękę. – nakazała Mei ling

Chłopak posłusznie wykonał rozkaz i już po chwili byli na Ziemi.

- Dobra a teraz idź mi stąd.

- Ok.

Mei ling wróciła do gry, wyszła z celi.

- I co? – spytali chórem

- Mam dobrą i złą wiadomość, dobra jest taka, że mam wirusa...

- To świetnie! – wrzasnęła Klaudia

- A zła, że żeby świat przeżył wirtualna rzeczywistość musi zniknąć. – dziewczyna powiedziała to ze smutkiem w głosie, bliska płaczu

- To znaczy, że z nią my też... zginiemy? – spytał Po

- Obawiam się, że tak.

Tai lung położył Mei rękę na ramieniu.

- My nigdy nie istnieliśmy w rzeczywistości, jesteśmy wytworami tylko czyjejś wyobraźni, ale bardzo się cieszymy, że mogliśmy poznać kogoś takiego jak ty, powinnaś ratować swój świat, bo tam jest twoje miejsce, tam twoje życie, tam... rzeczywistość. – powiedział to również ze smutkiem

- Dołączam się do Tai lunga, nie należysz do świata fantazji, jak my, ratuj życie swoich bliskich, zostań super bohaterką, tak jak ten na filmie co nam go pokazywałaś. – ciągnęła Tygrysica

- Dziękuje wam za wszystko co dla mnie zrobiliście, za chwile wesoła jak i te smutne i wiedzcie, że nigdy was nie zapomnę.

Wszyscy się przytulili i pożegnali najprawdopodobniej już na zawsze.

- Klaudia złap mnie za rękę.

Dziewczyna zrobiła to o co Mei ją prosiła i chwile potem już były w pokoju klona. Kaja (skoro już raczej nie wróci do swojego świata, to wszystko będzie tak jak z przed wydarzeń, czyli Mei ling, to znowu Kaja) podłączyła komputer do sieci elektrycznej i puściła wirusa w obieg. Postacie powoli zaczęły znikać jedna po drugiej. Znowu zaświeciło słonce, a na niebie pojawiła się tęcza.