Nagle zaczęła się wichura, wiało, lało i waliło piorunami, lecz coś było nie tak, bo pioruny waliły od Ziemi w niebo i to konkretniej w jeden punkt na niebie. Niedługo potem zaczęły pojawiać się znaki typu głów postaci z filmów. Wkrótce to dziwne zjawisko atmosferyczne ustało zaczęła padać mżawka, Klaudia znowu nocowała u Mei ling bo jak wszyscy zasnęli jeszcze lało więc mama pozwoliła jej zostać.

Następnego dnia

Nastał dzień wszyscy obudzili się, zjedli śniadanie przygotowane przez Mei ling a później wyszli na dwór, lecz niedane było in się spokojnie powygrzewać w słońcu. Znowu zaczęło się to zjawisko atmosferyczne, lecz tym razem było gorzej. Niebo się rozstąpiło.

- O nie. – powiedziała wystraszona Mei ling

- Co się stało? – dopytywał Po

- Niebo nam się sypie na głowy a ty się jeszcze pytasz „co się stało"! – wrzasnęła na niego Tygrysica

- Nie o to chodzi, moja wizja, się spełnia. Słuchajcie jeśli tego nie zatrzymamy będzie po nas, wszystkie światy przepadną, cały wszechświat... zginie (pamiętacie wizję Mei ling z 1 części, jeśli nie to koniecznie ją przeczytajcie ;) tak na marginesie to o tym mówiła zagadka).

- To co robimy? – spytała Ola

- Jest szansa, że w świecie gry jeszcze te zmiany nie są takie drastyczne jak tu, więc musimy tam wkroczyć i zniszczyć przyczynę od środka.

- Ale jak to zrobić? – kontynuowała Klaudia

- Nie mam pojęcia, ale znam kogoś kto może będzie wiedział jak to odkręcić. Musimy wrócić do gry.

- Idę z wami. – zadeklarowała Klaudia

- To zbyt niebezpieczne.

- Słuchaj ktoś musi wam pomóc, z naszego świata jesteś tylko ty i nie dasz rady sama tego rozgryźć.

- A co z twoją rodziną, na wypadek... no wiesz...?

- Poradzą sobie, świat jest ważniejszy.

- Dobra zbieramy się nie mamy dużo czasu.

Wszyscy pobiegli do teleportera, dotarli tam w 20 minut. W pokoju Mei ling zastali klona chowającego się pod łóżkiem.

- Wstawaj, tepnij nas z powrotem do gry! Nie ma czasu do stracenia!

Klon wstał i wcisnął „Start".

W grze

Ekipa biegła po pałacowych schodach, gdy byli już na miejscu zobaczyli, że dopiero zaczyna się to meteorologiczne zjawisko. Wbiegli do pałacu, zobaczyli Mistrza Shifu.

- Mistrzu! – wrzasnęła Mei

Spojrzał na nich.

- Już jesteśmy, ale zaraz wybywamy, do Chor-Gam, to nie zwykła burza, tylko koniec światów. – powiedziała Mei ling pomiędzy wdechami

- Ale po co? – spytał nerwowo Shifu

- Po co? – zawtórowali mu wojownicy

- Po Artura (TA DA DA).

- No jeszcze jego tu nam brakowało. – powiedziała Tygryska

- Tylko on nam może pomóc. My biegniemy, nim będzie za późno.

Po około godzinie już byli na miejscu. Weszli do więzienia.

- Poczekajcie tu, jak będę potrzebowała pomocy to krzyknę.

Mei ling weszła do celi Artura.

- Ooo Kaja, jak milo cię znowu widzieć hahaha. – powiedział mrocznym głosem Artur

- Nie zbliżaj się i trzymaj ręce tak żebym je widziała.

Artur podniósł łapy.

- Co cię do mnie sprowadza, czyżbyś się stęskniła?

- No chyba śnisz, świat czeka zagłada a ty mi z takimi tekstami wyjeżdżasz.

- Że co!!!

- To co słyszałeś. Właśnie byleś najlepszy z informatyki więc teraz masz szansę się wykazać.

Po chwili zastanowienia.

- Trzeba by było wgrać odpowiedniego wirusa, ale musiałbym mieć komputer, żeby go zaprogramować.

- Poczekaj zaraz wracam.

Mei ling znalazła się znów na Ziemi było coraz gorzej, za oknem szalała wichura, a po ulicach biegały „pikselowe" postacie w wersji ludzkiej. Dziewczyna szybko zabrała swojego laptopa i wkroczyła z powrotem do gry.

- Masz – wręczyła mu kompa – tylko się pośpiesz mamy niewiele czasu.