Na drugi dzień zaproponowałam Jackowi spacer. Zgodził się bez zawahania.

- A dokąd byś chciała iść? - zapytał.

- Nie lubię decydować, więc pozostawiam to tobie. - odpowiedziałam.

W sumie nie zwróciłam uwagi na to, jak wygląda Jack.

- Jack? Teraz tak myślę, że jak inni ludzie cię zauważą, to mogą trochę no...

- W sumie racja. - odpowiedział i jakby się zasmucił.

- Ale to nie oznacza, że nie pójdziemy. Chodź ze mną.

Ruszyliśmy w stronę mojego pokoju.

Jego delikatnie czerwone włosy pozostawiłam takie, jakie ma. Do ubrania dałam mu bluzę z kapturem i spodnie. Ubrał się bez zbędnych słów. Wyglądał... Normalnie. No może nie tak bardzo normalnie, bo jego strój jest pod bluzą i spodniami.

- Wyglądasz dość ciekawie. - powiedziałam.

- Chciałaś chyba powiedzieć "normalnie" - odpowiedział z lekkim wstrętem.

- Zdecydowanie wolę ciebie w tamtym ubraniu.

Po tych słowach, ja też się przebrałam i ruszyliśmy w tylko Jackowi znanym kierunku.

- Dokąd idziemy? - zapytałam, kiedy zauważyłam, że idziemy w nieznaną mi stronę.

- Zaraz zobaczysz - odpowiedział tajemniczo.

Stanęliśmy koło jakiś sklepów. Jack jakby się zamyślił.

- Jacky?

Nagle się ocknął.

- W sumie, chodźmy gdzie indziej. - wydukał.

I takim oto sposobem znaleźliśmy się w jakimś starym opuszczonym miasteczku.

Szczerze mówiąc, lubię takie klimaty.

- Tu kiedyś pracowałem.

Rozejrzałam się. Jack zdjął bluzę, bo było mu gorąco.

- Tu jest... Cudownie!

Ten jakby spojrzał na mnie z niedowierzaniem.

- Myślałem, że powiesz, że strasznie, albo coś w ten deseń.

Zerknęłam na niego. Po chwili go przytuliłam.

- Lubię takie klimaty - powiedziałam.

Nagle na jego ubraniu pojawił się nowy kolor - fioletowy.

Uśmiechnęłam się do siebie.

Oprowadził mnie po starym miasteczku i nawet wsiedliśmy na jedną z atrakcji. Było bardzo ciekawie. W drodze powrotnej, Jacky wziął mnie na barana. Zaczęliśmy sobie opowiadać różne śmieszne i straszne historie.

- A wiesz co jest gorsze od jedenastu dzieci na śmietniku? - zapytał.

- Nie wiem.

- Jedno dziecko w jedenastu śmietnikach. - powiedział i zaczęliśmy się śmiać, jak jacyś nienormalni. (Powiedziałam ten żart mojej mamie i sis i się nie zaśmiały. °^° ~Autorka)

Kiedy byliśmy już w domu, Jack postanowił zdjąć te jakże normalne ubrania. Ja ruszyłam do kuchni i zrobiłam nam herbatę.

- Słuchaj. Chciałbym, żebyś poznała moich znajomych. Nie teraz, ale w niedalekiej przyszłości. - powiedział.

- No dobrze.

Reszta dnia minęła nam na oglądaniu filmów.

Obudziłam się na wieczór. Widocznie zasnęłam wraz z Jackiem, podczas oglądania filmów na kanapie. Jack jeszcze spał.

Telewizor wyłączył się sam. Zerknęłam na patio. Tam coś było. Podeszłam bliżej okna. W małym lasku obok mojego domu stała jakaś postać.

Zaczęłam się szybko cofać w stronę kanapy. Nagle na kogoś wpadłam. Krzyknęłam i się odwróciłam.

Na szczęście to był Jack.

- Co się stało? - zapytał.

- Tam ktoś był! - pokazałam w stronę lasku.

Jack lekko zaniepokojony podszedł do okna.

- Niczego tam nie ma - odpowiedział.

- Ja naprawdę widziałam tam kogoś.

Roześmiany spojrzał na mnie.

- Możliwe, że tego kogoś wystraszyłaś swoim krzykiem. - zaśmiał się.

Po chwili ja też zaczęłam się śmiać. Postanowiłam pójść do pokoju i iść spać, bo widocznie jestem zmęczona.