Obudziłam się otulona ramieniem swojego brata. Gdy próbowałam odciągnąć jego masywne ramię od siebie aby pójść do łazienki, przypadkowo obudziłam Vincenta.

-Przepraszam, nie chciałam cię obudzić.

-W porządku. Która godzina?

Popatrzyłam na zegarek w telefonie.

-8:50

-Co?! Nie nie nie, jestem już spóźniony na spotkanie.

-Ale Vincent, spokojnie, dzisiaj niedziela.

-Ale się wystraszyłem.

Zaczęłam się śmiać widząc reakcję mojego brata.

-Chodźmy na śniadanie zanim Shane wszystko zje.-powiedział zaspanym głosem Vincent.

-Dobra, tylko pójdę się ogarnąć i obudzić Adriena.

-Idź idź, obudź swojego księcia.

Tak więc uczyniłam. Gdy weszłam do naszej sypialni zobaczyłam że mój mąż wciąż śpi. Położyłam się obok niego i wtuliłam się w jego tors przymykając oczy. 

-Jakie miłe powitanie.

-Mhm.-mruknęłam mu jako odpowiedź.-Przepraszam że nie przyszłam w nocy, rozmawialiśmy z Vincentem a potem zasnęłam.

-Widziałem, poszedłem cię szukać jak już dłużej cię nie było, przestraszyłem się że zemdlałaś czy coś.

-Jak widać żyję.

Wtedy Adrien złapał mnie za podbródek i podniósł go tak abym na niego spojrzała.

-Jakbyś ty umarła to ja też.

Patrzyłam mu głęboko w oczy, wciąż analizując w głowie jego słowa. Naprawdę by zginął jakbym ja zginęła?

-A co by było z dziećmi?

-Dzieci mają kochającą rodzinę, co im z ojca który nie będzie potrafił żyć bez matki.

-Posłuchaj mnie, Adrien. Nieważne co by mi się stało, może nic się nie stanie, ale jakby to pamiętaj żeby być silnym, nie tylko dla siebie ale też dla Nathaniela i Nicolasa ale też i dla mnie. Masz być silny dla mnie, Adrien. Rozumiesz?-wypowiedziałam te słowa wciąż szukając odpowiedzi w jego spojrzeniu.

-Nic ci się nie stanie. Nie dopóki żyję.

-Rozumiesz? Adrien?

-Rozumiem.

W tym momencie mnie pocałował. Całowaliśmy się długo dopóki Dylan nie postanowił zepsuć tej pięknej chwili.

-Ej ej! Ty!-pokazał palcem na Adriena.-Tak do ciebie mówię! Nie połykaj mi siostry!

Wtedy się od siebie oderwaliśmy a ja nie mogłam powstrzymać śmiechu widząc zniesmaczoną minę mojego brata.

-Chyba już trochę za późno na takie rozkazy szwagierku, bo jestem jej mężem i ojcem jej dzieci. Logiczne jest to że będę ją całował.

Dylan zignorował wypowiedź mojego męża i zwrócił się do mnie.

-Zbierz swojego męża i zejdźcie na śniadanie. Ponoć Vincent ma nam coś ważnego do ogłoszenia.

-O nie..-mruknęłam pod nosem.

On zamierza im oznajmić że ma się zaręczyć z tą całą Anitą. Nie mogę mu na to pozwolić. Vincent nie może się ożenić z obowiązku. Zasługuje na szczęście. 

Starając się nie myśleć o przyszłości mojego brata, wraz z Adrienem zeszliśmy na śniadanie.

-Dzień dobry wszystkim.

Wszyscy zasiedliśmy do stołu.

-Zanim zaczniemy mam wam do powiedzenia coś ważnego.-wszyscy posłali Vincentowi pytające spojrzenia.-Żenię się.

-CO?! Z kim!-Dylan nawet nie zapytał, on zażądał odpowiedzi.

-Z Anitą Wellursi.

-Co?-Adrien wstał od stołu.

-Dlaczego?