Zawsze lubiłem zachody słońca. Niebo przybierało najróżniejsze odcienie różu, pomarańczu, czerwieni, a nawet fioletu. Wydawały się takie magiczne.

Później kochałem je jeszcze bardziej za sprawą Filipa.

Często wieczorami wpatrywałem się w zachodzące słońce na jednym z tarasów zamku.

- Piękny widok, prawda?

Odwróciłem się. Filip stał za mną i się uśmiechał. Przez te sześć lat bardzo wydoroślał. Zmężniał. Jednak dalej był ode mnie wyższy. I wziąć patrzył na mnie swoimi piwnymi oczami równie ciepło co sześć lat temu.

Ja również się zmieniłem. W ciągu tych lat stałem się mądrzejszy i poważniejszy. Oraz trochę wyższy. Chociaż Filip dalej przewyższał mnie o głowę.

- Tak. Dzisiejszy zachód słońca jest wyjątkowo piękny.

- Nie miałem na myśli zachodu.

Oblałem się rumieńcem.

- Oh...

- Bazylu... - Filip ujął moją dłoń i spojrzał mi w oczy. - Długo się nad tym zastanawiałem... Wiem, że dla wielu ludzi sam fakt, że mieszkamy w jednym zamku jest oburzający i wiem co o tym myślą nasi rodzice... Jednak babcia nauczyła mnie słuchać się swojego serca

Filip zamilkł na moment. Zamknął oczy i wziął głęboki wdech.

- Kocham Cię Bazylu.

- Ja Ciebie też kocham Filipie...

- Czy wyjdziesz za mnie? - spytał otwierając szeroko oczy. W mgnieniu oka cały się zarumienił.

Stałem zamurowany nie wiedząc co powiedzieć.

- Filipie... Ale... Ale co na to twoi rodzice?

- Pieprzyć ich! Rodzina nauczyła mnie podążać za głosem swojego serca. Nie obchodzi mnie co oni o tym myślą tak długo jak jesteśmy razem. Jeżeli mam spędzić z kimś całe życie to tylko z Tobą.

Usmiechnąłem się.

- Tak.

- Zgadzasz się?

- Jesteś jedyną osobą, z którą wytrzymam następne lata.

Ująłem jego twarz w moje dłonie i go pocałowałem.

- Kocham Cię Filipie.

- Ja Ciebie też Bazylu...

Filip zaczął się śmiać.

- Czemu się śmiejesz?

- Oh nie wiesz nawet jak ja się stresowałem! Do samego końca myślałem, że powiesz nie.

Prychnąłem.

- Jesteś idiotą Filipie.

- Wiem.

- Ale moim idiotą. I nie zamieniłbym Cię ja kogoś innego. Ty byłeś moim wybrankiem serca sześć lat temu, jesteś nim teraz i będziesz nim w przyszłości.

Usłyszałem muzykę. Nawet o to się postarał. Ujął moją talię oraz dłoń i zaczął prowadzić.

- A co jeśli ci się zmieni w przyszłości? Jeżeli znajdziesz kogoś lepszego? Kogoś przystojniejszego? Kogoś mądrzejszego?

- Nigdy kogoś takiego nie znajdę.

- Czemu?

- Bo nie istnieje nikt lepszy i przystojniejszy od Ciebie.

- Zapomniałeś o mądrzejszym.

Filip się wyszczerzył.

- Oh nie zapomniałem! Piękno i mądrość niestety nie chodzą w parze. Co prawda są wyjątki. Na przykład ja. Jestem cudowny i mądry jednocześnie.

-A przy tym taki skromny!

Filip się zaśmiał. Uwielbiałem jego śmiech. Był taki aksamitny. Czy śmiech może być aksamitny? Nie wiem. Ale jeżeli może być aksamitny to taki właśnie miał śmiech.

- Kocham Cię Bazylu.

- Wiem.

- I będę Cię kochał przez wieczność.

- To bardzo dużo czasu...

- Tak. A my mamy go tylko dla siebie