- Zwycięża ten, kto dwa razy położy przeciwnika na ziemię - zawołała Wróżka. - Gotowi?

- Nie! - krzyknąłem.

Co jak co ale jeszcze nie chcę umierać!

Natomiast Remington był gotowy.

Gotowy by mnie zabić.

Stał na mocno ugiętych nogach i pochylał się do przodu.

- Zaczynajcie.

A miałem tyle rzeczy zrobić w życiu. Zobaczyć świat. Wygarnąć matce. Pocałować kogoś.

Chociaż może niekoniecznie w tej kolejności.

Zaczęliśmy się nawzajem okrężać. Udawałem, że wiem co robię.

Ale tak naprawdę? Za cholerę nie wiedziałem co robię i tylko starałem się nie panikować.

Błoto było tak śliskie, że aż byłem zdziwiony, że jeszcze się nie wywaliłem. Chociaż nie zamierzałem w nim lądować. Jak mam przegrać to z klasą.

- Dalej, kadeci- krzyknęła Wróżka. - Nie tańczyć mi tutaj. To nie jest jeszcze Wielki Bal.

Rycerze również krzyczeli. Ahh z chęcią bym potańczył.

Ciekawe czy dożyję balu. Pewnie nie.

Nagle Remigton natarł na mnie ramieniem. Oboje upadliśmy w błoto. Idiota.

Za to szybko się pozbierałem. Nie zamierzałem przecież leżeć w błocie cały dzień. Na moje nieszczęście on też się pozbierał.

Chyba będę mieć siniaka. Albo dwa. Jednakże Remigton też nie był w najlepszym stanie. Dokuczała mu chora noga.

Wróżka okrążyła mnie. Miała zamiar zachęcić mnie do walki.

- Masz dwudziestu jeden braci i nie umiesz się bić?

- Nigdy nie musiałem! Oni zawsze bili się między sobą!

Mi zawsze dawali spokój. Pewnie przez matkę bo zwariowałaby jakby mi włos z głowy spadł.

Powstrzymałem się od spojrzenia na Filipa. Pewnie był rozczarowany. Albo i nie. Nie wiem. Byłem na niego zły, że mnie ignorował.

- Chwileczkę, sierżant Wŕóżko! - Rumpelszwacz odwrócił się do mnie. - Powiedz mi, kadecie, po co księżniczka przędzie?

- Aby zrobić ubrania dla potrzebujących.

Naprawdę teraz się mnie o to pytał? Teraz?

- Tak! To wyraz jej dobroci. Wiedz, Że gdy teenowałeś swoją duszę w tej dobroci, przy okazji teenowałeś też ciało. Pamiętaj, nie wkładaj siły w łamanie łodyg lnu, raczej... pozwól im się złamać. A gwarantuję ci, że zawsze wyjdzie ci z tego świetna przędza - dokończył i postukał się palcem w bok nosa.

- To wszystko? To jest pana rada dla mnie na dziś?

- Dalej, Baz, zanim naprawdę się rozpada - zawołał Remington.

Cóż nie mogłem dłużej odkładać tej walki.

Niestety.

Znów zaczęliśmy się okrążać.

- Spokojnie kadecie - krzyknął Rumpelszwacz. - Nie patrz mu w oczy...

Nawet nie miałem zamiaru.

Remigton rzucił się na mnie, myśląc, że ma przewagę. Co w sumie było prawdą. Był większy.

- TERAZ! ŁAM ŁODYGI!

Zareagowałem instynktownie i opuściłem gwałtownie ręcę, jakbym trzymał w nich ostrze cierlicy. Uderzyłem Remigtona w czubek głowy, przez co chłopak upadł twarzą w błoto.

Czekaj, co? Uderzyłem go?

Dziewczyny zareagowały radośnie, a ja się do nich odwróciłem. Spojrzałem na Maggie zaskoczony.

Naprawdę go uderzyłem?

Remigton pozbierał się z błota. Ponownie natarł na mnie.

- ZAKRĘĆ KOŁOWROTKIEM, CHŁOPCZE! - wołał Rumpelszwacz.

Zakręciłem w powietrzu pięścią i trafiłem chłopaka w podbródek. Przez siłę uderzenia obrócił się i upadł ponownie na ziemię.

Ponownie. Co oznacza, że...

- Dwa upadki! Księżniczki zwyciężają! - zawołała Wróżka.

Wygrałem.

Naprawdę wygrałem.

O MATKO WYGRAŁEM!

Stałem przez chwilę zszokowany na arenie. Szybko jednak wróciłem na trybuny i usiadłem obok Maggie.

- Wygrałem...

- Tak Bazylu, wygrałeś! - dziewczyna uśmiechnęła się.

Ja też się uśmiechałem.

- Martwił się o Ciebie.

- Co?

Spojrzałem na nią zszokowany. W międzyczasie kadet Forbes zgłosił się na ochotnika. Chciał walczyć z Evie.

- Wyglądał jakby miał zaraz wskoczyć na arenę i Cię uratować - ciągnęła Maggie.

- Boże Maggie o co ci chodzi?!

- No jak to o co! O Filipa! Wiesz jak on się uroczo o Ciebie martwił? Co prawda niepotrzebnie, ale jednak.

Mina mi zrzędła. Martwił się o mnie? Naprawdę go nie rozumiem.

- W końcu to mój kumpel, prawda? - powiedziałem niepewnie.

- Taaa. Kumpel.

Nie mogłem się skupić na walce Evie i Forbesa. Ciągle myślałem o Filipie. Znowu.

I czułem na sobie jego spojrzenie.

- Rycerze zwyciężają! - usłyszałem w końcu.

Spojrzałem na arenę. Evie szła na trybuny obolała i posiniaczona. Pokonana.

- Dobrze walczyła - odezwała się Maggie. -Ale Forbes był silniejszy.

Dalej też nie mogłem się skupić. I tak chyba do końca dnia. Czemu on mi tak miesza w głowie!

Tak bardzo go czasem nienawidzę.

A jednak naprawdę go lubię.

~*~

Dni mijały a wraz z nimi lekcje. Postanowiono, że semestr będzie krótszy. Jednak Bal miał się odbyć w wyznaczonym terminie.

Ja sam nie brałem udziału w konkursie. Ale poszedłem na bal. Sam uszyłem swój strój tak jak każda księzniczka kadetka. Oczywiście nie sukienkę.

Uszyłem natomiast dla siebie błękitną tunikę z srebrnymi wykończeniami. Szczerze powiem, iż byłem z niej bardzo dumny. Wyszła lepiej niż się spodziewałem.

Sala balowa wyglądała fantastycznie. Ogromne żyrandole zwisały z wysokiego sklepienia sali. Dziewczęta w przepięknych strojach minęły gładko po posadzce, prowadzone przez chłopców w pełnym żołnierskim rynsztunku.

Czułem się tam obco.

W pewnym momencie zapowiedziano Evie. Miała na sobie najładniejszą sukienkę że wszystkich.

Robota Rumpelszwacza. Wszyscy zatrzymali się by na nią spojrzeć.

Ah Evie i jej wielkie wejścia.

Zobaczyłem jak Maggie podchodzi do niej ciągnąć za sobą swojego partnera kadeta Stanischilda. Ona również wyglądała przepięknie w zielonej sukiencę. Mówiła mi, że poprawiła wykończenie jeszcze przed balem.

Obie były moimi przyjaciółkami i miałem nadzieję, że jedna z nich wygra. A w szczególności Maggie.

Miałem nadzieję, że to właśnie ona wygra. Że zdobędzie swoje pięć minut. Że wreszcie ją docenią.

- Hej.

Odwróciłem się. Obok mnie stał Filip. Ubrany był w idealnie dopasowany mundur, który podkreślał jego budowę.

Wyglądał naprawdę dobrze.

Boże Bazyl uspokój się. Nie rozmawialiście przez kilka tygodni.

- Cześć - odpowiedziałem. Coś odpowiedzieć musiałem.

- Ładnie wyglądasz. Ten kolor podkreśla ci oczy.

- Dziekuję... Ty też dobrze wyglądasz.

Czemu tak się stresowałem? Nie mam pojęcia.

Uczestnicy konkursu zaczęli tańczyć. Patrzyłem na Maggie i jej partnera. Byli naprawdę niesamowici.

- Bazyl... - zaczął Filip.

Wziąłem głęboki wdech i spojrzałem na chłopaka. Uparcie unikał mojego wzroku. Widać było, że się denerwuje.

- Tak? - spytałem trochę zbyt agresywnie, przez co Filip jeszcze bardziej się zmieszał.

- Czy moglibyśmy porozmawiać? - wydusił z siebie.

- Przecież rozmawiamy.

- Na osobności. - spojrzał mi w oczy. - Proszę.

Waptrywałem się w jego oczy przez dłuższą chwilę po czym kiwnąłem głową.

Filip uśmiechnął się z ulgą.

- Chodź - powiedział i zaczął się przebijać przez tłum.