Mizūmi, Seven, 02.lipica. X393.

- Wow. Mamusiu. Ja czuję jak on kopie. - powiedział 3-letni chłopiec.

- Naprawdę?

- Tak. Ja też tak robiłem?

- Hah. Tak kochanie. Nawet bardziej. - zaśmiała się kobieta.

- Już wróciłem!

Mąż kobiety wszedł do domu, a potem przyszedł do reszty rodziny.

- A co wy tutaj robicie? - zapytał mężczyzna.

- Słuchamy jak się ma dziecko. - powiedział chłopiec.

- Naprawdę?

- Tak.

- Mogę też posłuchać? - zapytał mężczyzna i podszedł do żony.

- Tak! Choć tatusiu i posłuchaj.

Mężczyzna kucnął przy kobiecie. Przyłożył swe dłonie i ucho na okrągłym brzuchu czarno-włosej.

Czując jak dziecko porusza się w łonie matki, różowo-włosy uśmiechnął się.

- Też to czujesz tato?

- Tak. Coś czuje, że mały będzie chciał niedługo wyjść.

- A skąd wiesz, że mały? Może to będzie mała?

- A będzie? - zapytał.

- A tego ci nie powiem.

- Nie noo...znowu zaczynasz? -mężczyzna wstał z klęczek. - Z pierwszym dzieckiem robiłaś to samo. Też nie chciałaś mi powiedzieć.

- I co? Źle było? Przynajmniej miałeś niespodziankę.

- Tak, wiem. Ale tym razem chcę wiedzieć czy będę oczekiwać się syna czy córkę.

- Nie powiem.

- Zendaya no.

- Przykro mi, Panie Dragneel. Ale nic tobie nie powiem. - Zendaya wstała z krzesła.

- Jesteś wredna. Ale nie zapominaj, że mam tu osobę, która na 100% mi powie.

- Niby kto?

- Jak to kto!? Nasz pierworodny. Zeref! Kochasz tatusia?

- Tak. Pewnie. - odpowiedział Zeref.

- Bardzo?

- Bardzo!

- To powiesz tatacie czy będziesz mieć siostszyczkę lub braciszka?

- Nie.

- Dlaczego?

- Bo nie wiem. Mama mi nie powiedziała.

- Jak to nie?! Napewno ci powiedziała! - krzyknął Aki.

- Nie. Nie powiedziała. - powiedział lekko przestraszony chłopiec.

- Aki nie krzyczy na niego!

- Nie krzyczę na niego!

- Czyżby? - zapytała Zendaya i spojrzała na syna.

Faktycznie mały był lekko przestraszony. Pewnie dlatego, że tata podniósł głos na niego. A nigdy tego nie robił.

- O nie. Przepraszam synku. Tata nie chciał. Naprawdę. Przepraszam. - podszedł do chłopca i go mocno przytulił. - Tak bardzo. Wybacz mi.

- Wybaczam. - przytulił się do ojca.

- No. Tak to powinno wyglądać. A teraz skoro jesteś już w domu, to mogę pójść na chwilę do mojej siostry.

- A po co? - zapytał.

- A co nie mogę już odwiedzić mojej siostry?

- Nie no możesz. Tylko się pytam, po co do niej idziesz?

- A tak sobie pogadać. Poplotkować.

- I zapewnie powiedzieć jej, że będziesz mieć syna lub córkę.

- Aki. To się robi już nudne.

- I tak się dowiem. Jeszcze zanim zaczniesz rodzić.

- No to zobaczymy. Dobra, to ja już idę. Pilnuj Zeref'a. I to bardzo dobrze. Do zobaczenia. - powiedziała kobieta i wyszła z domu.

***

Zendaya szła właśnie uliczkami miasteczka. Była piękna, słoneczna pogoda. Czarno-włosa lubiła taką pogodę. Po jakiś 5 minutach byłam już pod domem swojej siostry.

Zapukała do drzwi. Po chwili drzwi się otworzyły, a w progu stała blond-włosa kobieta.

- Witaj Anno. - powiedziała Zendaya.

***

- ZARAZ CHWILA! - ze wspomnień kobiety, wyrwał głos Natsu.

- Co się stało? - zapytała kobieta.

- ANNA!? - zapytali wszyscy.

- Tak Anna. Zgaduje, że ją znacie.

- Tak znamy ją. - powiedziała Erza.

- Poznaliśmy ją rok temu. - powiedział Gray.

- To moja pra, pra, pra, pra, pra, pra, pra...pra, prababka. - powiedziała Lucy. - Jeśli mówimy o tej samej Annie.

- Ta Anna, o której mówię ma na nazwisko Heartfilia.

- TO ONA! - powiedziała Lucy.

- To moja siostra. - powiedziała Zendaya.

- Siostra!?

- Przybrana.

- Serio? - zapytał Happy.

- Tak. Gdy byłam mała, jej rodzina mnie zaadoptowała.

- A teraz wracając do historii. - powiedziała Zendaya i dalej kontynuowała.

***

Tego samego dnia wieczorem, szpital w Mizūmi.

Aki wraz ze swoim synem i swoimi "przybranymi" braćmi siedzieli właśnie na korytarzu w szpitalu.

A dlaczego się pytacie?

A dlatego, że...

- ZENDAYA WŁAŚNIE ZACZĘŁA RODZIĆ!!! - krzyknął na cały szpital Aki. - Dlaczego to tak długo trwa aaa...- ze zdenerwowania zaczął obgryzać paznokcie.

- Aki, przestaj tak panikować. - powiedział rudo-włosy z czerwonymi końcówkami.

- Ja wcale nie panikuje!

- Właśnie że panikujesz. - powiedział mężczyzna z ciemnoniebiskimi włosami i ciemną karnacją. - I to bardzo. Zachowujesz się tak samo jak 3 lata temu, w dniu narodzin Zeref'a. Też siedziałeś na korytarzu i ze stresu zaczołeś obgryzać paznokcie.

- To to nie prawda!

- Owszem. Acnologia ma rację. Robiłeś tak.

3 lata temu

Nadszedł dzień, w którym Aki wraz z Zendaya'ją mieli doczekać się dziecka. Zendaya zaczęła właśnie rodzić. A Aki siedzi właśnie na korytarzu i czeka aż dziecko się urodzi. Ze stresu zaczoł obgryzać paznokcie.

- Tylko nie obgryź sobie palców. - powiedział rudo-włosy.

Słysząc to różowo-włosy zaczął szybciej obgryzać paznokcie. I jeszcze bardziej panikować.

Teraźniejszości. W sensie X393.

- I co jeszcze powiedz, że nie mam racji.

- Masz rację Igneel. I to wielką. A teraz wracam do tego co robiłem wcześniej. - powiedział Dragneel i zaczął znów obgryzać paznokcie.

***

- ŻE CO?

- Jak to Acnologia i Igneel? Co oni mają wspólnegoz Aki'm?! - zapytał Natsu.

- Są to bracia. Ale przybrani. Wychowywali się razem w sierocińcu. Bardzo się zaprzyjaźnili. Cała trójka traktowała siebie jak braci. Między nimi było tak: Acnologia był o rok młodszy od Aki'ego, a Aki rok młodszy od Igneel'a. Więc Acno był z nich trzech najmłodszy a Igneel najstarszy.

- Igneel był kiedyś człowiekiem?! - zapytał zszokowany Natsu.

- Tak samo jak Grandine, Metalicana i bliźniacze smoki. Tylko później ich ciała zaczęły przemieniać się w smoka i...zostali smokami. Natomiast Acnologia tak samo jak Aki potrafił przyjąć i formę człowieka i formę smoka.

- NO NIE WIERZĘ! MÓJ WRÓG BYŁ KIEDYŚ KUMPLEM MOJEGO OJCA! TO JESTEŚ CHORE! - zaczął krzyczeć Natsu.

- Acnologia był kiedyś dobrym człowiekiem.

- Ta...jasne.

- Tak był. A teraz kontynuując.

***

- Tatusiu a z mamusią będzie wszystko dobrze, prawda? - zapytał 3-letni chłopiec.

- Tak synku. Wszystko będzie dobrze. Nie martw się. - powiedział mężczyzna i przytulił syna do siebie.

- Aki!

Do Aki'ego i reszty biegła kobieta. Była nią różowo-włosa, która miała włosy spięte w "kucyka". Była szczupłą kobietą z lekko opalnoną karnacją.

***

- No dobra. A ta to, co za jedna? - przerwał jej Natsu.

- To siostra bliźniaczka Aki'ego.

- Siostra bliźniaczka? - zapytał Gray.

- Tak. Prawdziwa siostra Aki'ego i moja szwagierka i prawdziwa ciocia Zeref'a i Natsu. A! I też nie zapomnijmy, że matka chrzestna Natsu.

- Serio? - zapytał różowo-włosy.

- Yhym. A Igneel jest twoim ojcem chrzestnym. Natomiast Anna to matka chrzestna Zeref'a a Acnologia ojciec chrzestny.

- Aha. Rozumiem.

- A więc kontynuujmy. I nie przerywaj mi!

- Dobra.

***

- Amanda. Anna. A co wy tu robicie?

- Jak to co? Moja znielubiana bratowa rodzi mojego chrześniaka. I ja bym nie przyszła. - powiedziała "dumnie" Amanda.

- Dlaczego ty tak nie lubisz Zendaya'i?

- Bo do ciebie nie pasuje. Do takiego przystojniaka jak ty, pasuje bardziej atrakcyjna kobieta.

- Np. Kto?

- Np. Ktoś taki jak ja...eee...znaczy obojętnie jaka. - szybko zmieniła zdanie, gdy uświadomiła sobie co powiedziała. - W naszej miasteczku jest wiele pięknych kobiet. A ty akurat wybrałeś ją.

- Wybrałem ją bo jest bardzo wspaniałą kobietą. I bardzo...piękną.

- Ta jasne.

- Zazdrościsz jej urody. - powiedział Aki do siostry.

- Ani, trochę. Jest brzydka.

- Wcale nie. Jest piękna. - rozmarzył się Aki.

- Pff...jasne. Pytacie są ja się tu wzięłam. To wy mi powiedzcie skąd wy tu się wzięliście? - zapytała Amanda.

- Cóż...żona mojego przyjaciela, rodzi mi chrześniaka. - powiedział Igneel i "sztucznie" się uśmiechnął.

- A ja przyszedłem do towarzystwa. - powiedział Acnologia.

*spojrzenie Amandy na Annę*

- Moja siostra rodzi. - odpowiedziała Anna.

- A nas nie pytaj, po co tu jesteśmy. - powiedział Aki.

Nagle z pomieszczenia, której przybywała Zendaya wszedł doktor. Aki gwałtownie wstał z krzesła. Zaczął dopytywać się o żonę i dziecko. A doktor uśmiechnął się i powiedział, że z Zenday'ją i dzieckiem wszystko w porządku. Aki odedchnął z ulgą.

- Całe szczęście. A niech mi teraz doktor powie. Bo czekałem na to aż 9 miesięcy. To chłopiec czy dziewczyna? Bo żona nie chciała mi powiedzieć.

- To silny i zdrowy chłopczyk. - powiedział doktor.

- To chłopiec? - zapytał Aki.

- Tak. To chłopiec.

Aki uśmiechnął się na tą wieść.

- No, no. Moje gratulacje stary. - pogratulował mu, Igneel.

- Dzięki. - powiedział. - A mogę ich teraz zobaczyć? - zwrócił się do lekarza.

- Oczywiście, że tak. Tylko nie zbyt długo. Pańska żona powinna odpoczywać. Wiele wysiłku przy tym użyła.

- Dobrze. A mogę wziąść ze sobą swojego najstarszego syna?

- Pewnie, że tak. Mały powinien poznać swojego nowego braciszka.

- No chodź młody. - zwrócił się do chłopca.

Chłopiec podszedł do taty i razem z nim weszli do środka, gdzie zjadowała się czarno-włosa ze swoim nowo narodzonyn synem.

Weszli do pomieszczenia, a tam na łóżku leżała Zendaya trzymająca na rękach dziecko.

- Mama. - powiedział chłopiec i pobiegł w stronę swojej mamy.

- Cześć kochanie. - przywitała się i ucałowała swego syna w czółko.

- Cześć skarbie. - powiedział Aki i dał całusa żonie. - I jak się czujesz?

- Trochę obolała. Ale dobrze.

- A jak tam z moim braciszkiem? Mogę go zobaczyć?

- Oczywiście kochanie.

Zeref przybliżył się do dziecka. I zaczął mu się przyglądać. Na widok dziecka, mały Dragneel się uśmiechnął.

- Ale on malutki. Ma taki sam kolor włosów co tata. - powiedział Zeref.

- Faktycznie. Przymniej nie będę jedynym facetem z babskim kolorem włosów u nas w rodzinie. - powiedział mężczyzna patrząc na swojego najmłodszego syna.

- A twoi rodzice nie mieli różowych włosów? - zapytała Zendaya.

- Nie. Tata miał czarne a mama blond. A z tego co wiem to moja babcia miała różowe. Więc...ja i Amanda chwyciliśmy ten kolor z dalszego pokolenia.

- A teraz twój syn odziedziczył ten kolor. I...możliwe, że jego dzieci też będą miały różowe.

- Noo...możliwe.

- A jak dacie mu na imię? - zapytał Zeref.

- No właśnie. Aki, podobno ty wybrałeś imię dla niego. Jakie to imię?

- No...teraz to mogę wam je wyjawić. - powiedział i wziął niemowlę na ręce. - To imię rzadko spotykane. I wyjątkowe. I trochę dziwne. - ostatniezdanie powiedział nie co ciszej.

- Co?

- Nie nic. - odpowiedział. - A więc jego imię to...Natsu.

- Natsu? - zapytali oboje zaskoczeni.

- Tak. Od tej pory, to dziecko nazwa się Natsu. Natsu Dragneel.

- Dlaczego akurat tak? - zapytała kobieta.

- Bo nie chcę jako jedyny mieć naimię jak pora roku.

- Naprawdę?

- Tak. I mam nadzieję, że wam się spodoba.

- Mi się podoba. Fajne imię. - powiedział Zeref.

- A tobie kochanie?

- Cóż...niech pomyślę. Hmmm...Zgoda niech będzie.

- No i super! Od tej pory mamy dwie pory roku w rodzinie hehe.

***

- Ooo jakie urocze. - powiedziały dziewczyny.

- Żadne urocze! Jak można dać dziecku tak na imię!? Przecież to krzywdzenie dziecka. Niech on tylko tu przyjdzie, to go normalnie zabije! - zaczął się wydzierać Natsu.

- Daj spokój każdy ma w swoim imieniu lub nazwisku jakieś dziwne znaczenie. - powiedział Gray. - Np. Moje imię po angielsku oznacza "Szary", nazwisko Erzy oznacza "szkarłat", a imię Happy'ego oznacza "szczęśliwy".  Więc nie jesteś jedyny, który ma coś dziwnego w swoim imieniu czy nazwisku.

- Ale przynajmniej nie macie naimię "lato. - powiedział obrażony Natsu.

- Kurde. Obrażasz się jak małe dziecko. Haha. - zaśmiał się Gray.

Reszta również się zaśmiała.

***

Aki stał oparty o drzewo. I obserwował ruiny miasteczka. Rozmyślał się nad tym czego się właśnie dowiedział. Czy to prawda że jego najmłodszy syn żyje?

*wspomnienia Aki'ego*

Ok. 420 lat temu

- No proszę kogo ja widzę. Czyżby to nie sam Król Smoków? Urosleś. - powiedział Aki.

- Bardzo śmieszne. - powiedział Ognisty Smok.

- Czego odemnie chcesz?

- Słyszałem, że krążysz tu nie daleko, więc postanowiłem z tobą pogadać.

- Niby o czym?

- Chciałem wiedzieć czy wszystko z tobą w porządku.

- Jak widzisz żyje! Mam się dobrze! Coś jeszcze chcesz wiedzieć!?

- Jak widzę wciąż jesteś obrażony na cały świat. 

- Nie! Nie jestem obrażony na cały świat! Igneel. Tylko na siebie!

- Wciąż winisz siebie za to co się stało?

- Tak! Bo to była moja wina! Moja wina! To przeze mnie mój syn nie żyje! Przeze mnie zginął na moich oczach!

- To nie była twoja wina.

- Właśnie, że była! Gdybym był silniejszy to...to...by przeżył! A teraz! Jestem sam! Straciłem żonę i dzieci! - powiedział załamany Aki.

- Tak się składa, że synów nie straciłeś. - powiedział Igneel.

- Właśnie, że tak!

- Nie. Obaj żyją.

- Że...że co? - zapytał.

- Tak. Obaj żyją. Najstarszy...został magiem posługujący się Czarną Magią. A drugi jest ze mną. Uczę go magii Zabójców Smoków.

- Co? Nie. To nie możliwe.

- Właśnie możliwe.

- Nie. To nie prawda. Kłamiesz!

- Nie kłamie.

- Kłamiesz! W życiu bym nie uwierzył, że Zeref został posiadaczem czarnej magii! Nie on! To zawsze było spokojne i dobre dziecko! A co do Natsu, to...tym bardziej nie uwierzę.

- A dlaczego?

- A dlatego, że sam byłem świadkiem jego śmierci! Sam widziałem jak ten pieprzony smok go zabił! Na moich oczach! - krzyczał Aki, w oczach zaczęły się powoli gromadzić łzy. - Nawet nie wiesz jakie to uczucie...jak to twoje dziecko w obronie ojca, traci życie! A ja Ci powiem. To straszne uczucie! I nigdy w życiu ci w to nie uwierzę! Nie ważne kto to, by powiedział! Nikomu nie uwierzę, że moi mali chłopcy żyją! NIKOMU! - krzyknął mężczyzna, a łzy mu leciały strumieniami.

- Nawet mi!?

- Nawet tobie!

- To uwierz! Bo mówię, prawdę! A jak nadal nie wierzysz to chodź ze mną, to ci pokaże! - krzyknął Igneel.

- Grrra a! Nie mogę tego dłużej słuchać! - Aki zaczął powoli przybierać formę smoka.

- Dokąd ty lecisz!? - krzyknął Igneel, widząc jak jego przyjaciel odlatuje.

- Jak najdalej stąd! Nie mam zamiaru dłużej tego słuchać! Nikomu nie uwierzę! - krzyknął i odleciał jak najdalej od Ognistego Smoka.

- Ah Aki.

- I nadal w to nie wierzę. - powiedział Aki, przerywając przy tym swoje wspomnienie. - To napewno jakaś pomyłka.

Już nic więcej nie mówiąc, odszedł od cmentarza i poszedł do reszty.

C.D.N