Mizūmi, Seven, październik, rok X392.

Była piękna, słoneczna pogoda. Jak na październik. Słońce oświetlało całą wioskę. Wiał lekki wiaterek, który zdmuchiwał kolorowe liście z drzew.

Dzień zapowiadał się piękny.

Ale nie dla wszystkich.

W zachodniej części wioski, znajdował się nie wielki domek, w którym mieszkała 3-osobowa rodzina. Pewna, piękna kobieta. O włosach czarnych jak węgiel oraz oczach ciemno-szarych. Przyżądzała właśnie śniadanie dla całej rodziny, gdy nagle...wybiegła z kuchni i ruszyła w stronę łazienki. Zrobiło się jej nie dobrze.

Do łazienki wszedł dobrze zbudowany mężczyzna, o ciemnych oczach i lekko opalonej karnacji.

- No nie mów, że znowu wymiotujesz? - zapytał.

- No...niestety. - powiedziała kobieta, wycierając przy okazji swoje usta chusteczką.

- A mówiłem Ci, żebyś nie jadła tego co zrobiła moja siostra. Dobrze wiesz, że ona fatalnie gotuje.

- Tak wiem.

- To po co jadłaś?

- A ty po co jadłeś?

- Bo dobrze wiesz, że gdy jestem głodny, to bym zjadł nawet "konia z kopytami". - powiedział. - A poza tym...mam mocny żołądek.

- No to "gratuluję", mocnego żołądka. A tak w ogóle to...nie może być wina potrawy, którą jedliśmy u twojej siostry. Te wymioty mam od kilku dni. A u twojej siostry byliśmy wczoraj.

- W takim razie co ci dolega? - zapytał zmartwiony mąż kobiety.

- Nie mam pojęcia. Chyba będę musiała pójść do lekarza.

- Nie "chyba", tylko napewno.

- Masz rację. Napewno.

- Pójdziesz do lekarza?

- Tak pójdę. Ale najpierw nakarmię moich chłopców. - powiedziała kobieta i poszła do kuchni.

- Ty to lubisz o nas dbać. - powiedział mężczyzna i poszedł za kobietą.

- A jakże. Taka rola żony i matki.

***

Po skończonym śniadaniu, gospodyni domu, ogarnęła się trochę i poszła w stronę drzwi.

- Tylko zaopiekuj się małym.

- O to się nie martw. Nasz synek jest w dobrych rękach.

- Noo...nie wiem czy w dobrych. - powiedziała, biorąc głowę w dół.

- Uważasz mnie za złego ojca? - zapytał i podszedł bliżej niej.

- Za złego ojca to nie. Ale za złą "nianię" to tak. - podniosła głowę i spojrzała na męża.

- Ah tak?

- Tak. To może zabiorę go na chwilę do mojej siostry.

- A po co? Przecież jestem w domu. Zajmę się dzieckiem.

- Boję się o niego.

- Dlaczego?

- Bo zostaje sam na sam z tobą.

- No i?

- No i to, że jak ostatnio go samego z tobą zostawiłam, to o mało go nie zabiłeś!

- Co ty wygadujesz? Nie było czegoś takiego.

- A ta sytuacja, jak postanowiłeś pójść z nim nad jezioro? Mały prawie się utopił. Bo go nie pilnowałeś!

- Nie pamiętam tej sytuacji. - powiedział odwracając głowę w bok.

- A ja, ją pamiętam bardzo dobrze.

- Jak możesz to pamiętać skoro ciebie tam nie było?

- Nasz syn mi powiedział. Powiedział: "Mamusiu! Ja i tata pośliśmy nad jezioro. I ja pływałem. Sam! Bez tatusia!".

- Tak mówił?

- Tak. A gdy ciebie się zapytałam co się stało, to ty pefidnie zaczołeś mi kłamać prosto w oczy.

- A skąd wiesz, że kłamałem?

- A stąd, że kiedy kłamiesz, drapiesz się za lewym uchem.

- Głupi tik nerwowy. - powiedział zły.

- Więc lepiej zostawię go z moją siostrą. Naprawdę się boję o niego.

- No wiem. Ale naprawdę, uwierz mi. Zaopiekuje się nim. Jak wrócisz nasz syn będzie cały i zdrowy. - powiedział pewnie mężczyzna, obejmując swoją żonę.

- Napewno? - zapytała.

- Tak.

- Obiecujesz?

- Obiecuje. A teraz idź do tego lekarza bo się spóźnisz na wizytę.

- No dobrze. To idę. Uważajcie na siebie. - powiedziała i dała całusa mężowi. - Kocham was.

- My ciebie też.

Czarno-włosa uśmiechnęła się do niego i wszyszła z domu.

***

Gabinet miejscowego lekarza, Mizūmi.

- Cóż mogę powiedzieć pani tylko jedno. - powiedziała Pani Doktor.

- Co takiego? Coś złego mi dolega? - zapytała lekko przestraszona kobieta.

- Nie nic złego Pani nie dolega.

- To co mi jest?

Pani Doktor, spojrzała na kobietę i się uśmiechnęła.

- Gratuluję! Jest pani w ciąży!

- W...cią...ciąży? - zapytała.

- Tak. Będzie miała pani dziecko.

Czarno-włosa siedziała w szoku. Aż po chwili się uśmiechnęła.

***

Po 15 minutach kobieta była już w domu. Pobiegła w stronę męża, który bawił się z synem w salonie.

- Kochanie! - krzyknęła.

- O już wróciłaś? - zapytał i podniusł się z ziemi. - Łooo...kurcze! Co się stało, że się tak na mnie rzucasz? - zapytał w momencie, gdy kobieta rzuciła mu się w ramiona.

- Mam dla ciebie dwie dobre wieści. Pierwsza to taka, że nie jestem poważnie chora. - powiedziała.

- A druga?

- A druga to taka, że...jestem w ciąży. - powiedziała szczęśliwa.

- Że jak?! - zapytał zszokowany mężczyzna.

- Będziemy mieli drugie dziecko. - powiedziała szczęśliwa kobieta. - Cieszysz się, prawda?

- No...no oczywiście, że tak! - powiedział i chwycił swoją żonę w ramiona i obrócił ją wokół własnej osi. - Bardzo się cieszę, że będzie nas więcej!

- Mamusiu, tatusiu? Z ciego się cieszycie? - zapytał mały 2-letni chłopiec o czarnych włosach i ciemnych oczach jak jego matka.

- O synek. Mamy dla ciebie mały prezent. - powiedział mężczyzna.

- Jaki?

- A taki, że...za kilka miesięcy będzie nas nieco więcej. - powiedziała kobieta do syna.

- Więcej?

- Tak. Więcej.

- A kto pzyjdzie?

- Cóż...przyjdzie do ciebie, mała siostszyczka lub mały braciszek.

- Siostszyczka lub braciszek?

- Tak.

- To jest ten prezent? - zapytał chłopiec.

- Tak. To jest ten prezent.

- Będę mieć rodzeństwo?

- Tak. - odpowiedzieli rodzice chłopca.

- Ale fajnie! - powiedział chłopiec.

- Czyli się cieszysz?

- Bardzo. Będę mieć siostszyczkę lub braciszka! Będę starszym bratem! Ale fajnie! - chłopczyk zaczął skakać z radość.

Jego rodzice na ten widok tylko się uśmiechnęli.

Po chwili chłopiec przestał skakać i przytulił się do rodziców.

- Coś czuję, że teraz nasze życie zacznie się robić coraz ciekawsze. - powiedział mężczyzna.

- Też tak czuję. - powiedziała kobieta, wtulając się w męża i syna.

C.D.N.