"Krwawe Wróżby" to historia pisana dla rozluźnienia i do czytania na luzie. Łączy w sobie elementy zarówno humorystyczne, jak i mroczne. 

Jeśli tak jak ja dorastaliście, obserwując zmagania uczniów w Hogwarcie, zapewne jesteście przyzwyczajeni, że losy świata spoczywają na barkach nastolatków. A co, gdyby to dorośli wzięli sprawy w swoje ręce? 

Oni zapewne woleliby zostać w łóżkach i w końcu solidnie się wyspać.  Bez zmartwień w postaci słabnącej bariery między światem żywych a umarłych, bez nieustannie tworzących się wyrw, bez politycznych intryg i, co najważniejsze, bez problemów sercowych, których nie da się rozwiązać w sprawdzony, niezawodny sposób, czyli spychając je pod dywan. 

Niestety autorka miała dla nich inne plany, które postanowiła przelać na papier i okrasić je nutką nekromancji, krwawych rytuałów oraz potencjalnie zabawnych duchów. 

Ach... I jest również romans! Nie dajcie się jednak zwieść — stawiam na typowy slowburn. Nie ma gromów z jasnego nieba, strzelających piorunów, tornad czy innych zjawisk pogodowych. Jest jednak relacja oparta na stopniowym poznawaniu się, budowaniu zaufania oraz głębszym zrozumieniu — co nie czyni jej wcale mniej "spicy" :)

Rozdziały zwykle mieszczą się w przedziale 2-2,5 tysiąca słów (z małymi wyjątkami nieprzekraczającymi 3 tysięcy). Bohaterowie nie wytrzymaliby więcej.