Zalotka była strasznie cwana,
Postanowiła rozkochać w sobie barmana,
Lecz barman nie był głupi,
Nie dał się Zalotce upić.

Uciekł w dal, bar swój sprzedał
I by o tym nikt nie wiedział!

Gdyby nie ona,
co dzień jak modliszka,
Tęsknie zaglądała do pustego kieliszka,
Narzeka tylko i narzeka,
Nadal na barmana czeka,
gdy przychodzi nie ten sam
- Och, ja chyba zwidy mam!

Zalotka ponownie uparta.
- Z tego również niezła partia!

A ten aż się w niej zadurzył,
I tym samym się przysłużył,
Gdy jej dał drogiego wina,
Ta zniknęła. Jego wina?

On nic nie zrobił przecież!
Tylko interes w biznesie...
A że wyszedł na minusie,
Bo nie oparł się pokusie,
Toż to tylko jego wina!

A wina nie było.
Zalotkę upiło.