Któż z nas pierwszy obaczy gwiazdę dobrze znaną?...

Nie ujrzę jej, jeżeli to gwiazda nadziei!...

A jeśli gwiazda wspomnień?

O! dla mnie za rano na bladą gwiazdę wspomnień!...

Gdzież gwiazda Kordiana? 'Kordian wznosi oczy na twarz Laury i odwraca się' Jak się nazywa?

Przyszłość.

'z uśmiechem' W której stronie nieba?

O! nie wiem! nie wiem – jest to gwiazda obłąkana, co dnia ją trzeba tracić, co dnia szukać trzeba...

~ Juliusz Słowacki – „Kordian"

Było zimno.

Na niebie kłębiły się urokliwe cumulusy, im dalej na południe jednak, tym gęściej się tłoczyły, aż na linii horyzontu malowały nieboskłon na całkiem biało. Spienione fale obijały się o burty statku, szumiąc i bulgocąc, nawet ze znacznej wysokości, stojąc bezpiecznie na pokładzie, czuło się ich chłód. Chłód Oceanu Południowego.

W dziwny nastrój mogły wprawić owe monotonne dźwięki i stale dostający się za poły płaszcza wiatr, i promienie słońca kłamliwie obiecujące przyjemną temperaturę. Wysoki mężczyzna, otulając się ramionami, stał nieruchomo, a oczy wlepione miał w bezkres stalowej w kolorze wody, oddzielonej na końcu od nieba wyraźną linią. Jak by się nie obrócić, krajobraz pozostawał taki sam, porażając pustką.

Tak samo czuł się Tsukishima. Porażająco pusto.