Perspektywa Blear:

Wstałam o godzinie 9.30. za pół godziny mam ćwiczenia z Edgarem. Nie mogę się doczekać. Szybko poszłam się ubrać, założyłam bluzę z napisem "Miłość jest wszystkim" i czarne spodenki. Swoje krutkie czarne włosy upiełam w koka, a makijaż zrobiłam lekki. Skończyłam pięć minut przed czasem. Więc poszłam na ćwiczenia.

Perspektywa Edgara:

Szłem właśnie na ćwiczenia z Blear, ale ktoś mnie zaczepił. 

-Edgar!- odwróciłem się i omal na zawał nie padłem

-Chloe, Rose? Co wy tu robicie?-

-Przyjechałyśmy do ciebie- 

-Ciekawe po co?-

-No żeby cię uściskać!-

-Aha-

-I pocałować!- obie stanęły na palcach i pocałowały mnie w policzki

Perspektywa Blear:

Minęło 30 minut, a Edgara dalej nie ma. Zabiję go, nie mogę uwierzyć, że zapomniał. Szłam do jego pokoju gdy usłyszałam śmiechy na korytarzu. Szłam tam gdzie usłyszałam śmiechy, schodziłam po schodach i zobaczyłam dwie dziewczyny które całowały w policzki Edgara. Mojego Edgara!

-Ehem, przepraszam, że wam przeszkadzam!-

-Blear，co ty tu robisz?-

-Szłam po ciebie, ale jak widzę to się dobrze bawisz!-

-O co ci chodzi?-

-O co mi chodzi, jakieś dwie dziewczyny cię całują, a ja mam być spokojna, nie!-

-Poczekaj...-

-Nie będę czekać, a wy, uważajcie na niego bo nie dość, że łamie serca, to jeszcze zdradza!-

-Daj mi wyjaśnić...-

-Nie, nie dam, nie interesuje cię ja, ani twoja córka. Baw się dobrze z twoimi dziewczynami!-

-Dziewczynami?- zaczął się śmiać

-A co, chcesz mi powiedzieć, że to są twoje zabawki!-

-To są moje siostry-

-Że co?- czułam się głupio

-No tak, to jest Chloe- pokazał na dziewczynę z brązowymi włosami i zielonymi oczami. Wyglądała jak Edgar

-A to jest Rose- spojrzałam na dziewczynę o Blond włosach i zielonych oczach

-Cześć, jestem Blear-. Przepraszam za to najście...-

-Nic się nie stało-

-Miło cię poznać-

-A właśnie, Edgar ty masz dzieko?!- Rose spojrzała na Edgara

-No wiesz...-

-Tak ma!- odpowiedziałam za niego

-I nic nam nie powiedziałeś!-

-Jak mogłeś!- Walnęła go łokciami

-To bolało!-

- ile ma lat, jak się nazywa?- Chloe zadawała za dużo pytań

-Dziewczynka czy chłopiec?- tym razem Rose zadała pytanie

-Dziewczynka, ma na imię Clara, ma 5 miesięcy-

-Możemy ją zobaczyć?-

-Nie!-

-Możecie, jesteście przecież ciotkami, macie prawo- uśmiechnęły się i przeteleportowały się. A ja zostałam sam na sam z Edgarem.

-Czego im pozwoliłaś do niej iść?!-

-No co są jej ciotkami, mogą!-

-No i co z tego!-

-To z tego!-

-Dobra uspokój się, bo mnie wkurzasz!

-Ha, mówi to ten który zapomniał przyjść na ćwiczenia!-

-...-

-No co nic nie powiesz!-

-Boże Blear, przepraszam-

-Nie przepraszaj, czekałam na ciebie, aż 30 minut!-

-Przykro mi-

-Teraz ci przykro, a przedtem to ci przykro nie było!-

-Blear..-

-Nie odzywaj się do mnie!-

-Nie chcę cię znać!- 

Pobiegłam do swojego pokoju, miałam łzy w oczach. Padłam na łóżko i płakałam. Po paru minutach wstałam z łóżka, i nie wiedziałam co robić. Pomyślałam, że znajdę te wskazówki w ogrodzie, ale sama sobie nie poradzę. Corneli nie ma, bo znów na randce, Ariana jest w swoim królestwie. Chłopaków nie ma, a Jay'a nie chce budzić. Został mi tylko Edgar, o nie o pomoc go nie po proszę sama sobie poradzę!

(Parę minut później)

Sama sobie nie poradzę!, Niestety musiałam iść do tego debila. Gdy doszłam do jego drzwi zapukałam.

-Proszę-

Weszłam i zobaczyłam go na łóżku.

-Hej Edgar-

-Czego chcesz?!-

-A może tak grzeczniej?-

-Sama powiedziałaś, że nie chcesz mnie znać, a teraz do mnie przychodzisz!-

-No przepraszam!-

-Przyjme przeproszony, jak mnie przytulisz-

Podeszłam do niego i go przytuliłam, a on mnie uwięził w szczelnym uścisku. Nie mogłam oddychać.

-Edgar... Nnie mogę oddychać-

Puścił mnie, a ja mogłam złapać oddech.

-A tak wogule, po co przyszłaś?-

-Musisz mi pomóc-

-W czym?-

Podałam mu kartkę którą znalazłam w szkatułce

-Okej, pomogę ci-

-Dzięki, nie wiesz ile to dla mnie znaczy- pojedyńcza łza spadała mi po policzku

-Uwierz mi, że wiem- otarł łzę

-A to co?- dotkną mojego naszyjnika

-A naszyjnik-

-Mogę zobaczyć?- podałam mu go

-To ty?- 

-Tak- 

-Bylaś słodka...-

-Dzięki- oddał mi naszyjnik

-Okej, chodźmy!-

(Kilka godzin później)

Nic nie znaleźliśmy, traciłam nadzieję.

-Edgar tu nic nie ma, tracimy tylko czas...-

-Czekaj, coś znalazłem-

Spojrzałam na miejsce w które wskazał Edgar.

-To jest trawa-

-Ale jest ciemniejsza, niż ta- dopiero teraz to zauważyłam

-No to na co czekasz?-

Otworzył tajemną skrytkę. Była tam mapa i wskazówka, o której pisało w pierwszej wskazówce.

-Trzymaj- podał mi wskazówkę. Przeczytałam ją

Brawo, znalazłaś moją skrytkę. Teraz musisz iść w stronę którą podpowiada ci serce. A znajdziesz tam magiczne drzewo, które będzie miało dziuplę. A w niej kryje się coś specjalnego.

                                                                                                                                                                      Aleksander

-To on napisał, te wskazówki-

-To co teraz?-

-Muszę słuchać głosu serca-

-Dobra, a Blear?-

-Tak?-

-A może pójdziesz ze mną na piknik, ale jako przyjaciele-

-No nie wiem-

-No proszę-

-No dobrze- uśmiechnęłam się

-Blear!!!-

Odwróciłam się i zobaczyłam ją... 

-Izabell???-

-Tak, tak dawno się nie widziałyśmy!- przytuliła nnie

-Ale tty umarłaś!-

-Tak naprawdę, zanim umarłam ktoś mnie przemienił w wampira, i więził przez te wszystkie lata-

-Boże!-

-Ale teraz jesteśmy razem!-

-Dobrze, idź do swojego pokoju, wybierz sobie jakiś-

-Okej!-

Poszła, a ja zostałam znów sama z Edgarem.

-To ja przyjdę po ciebie o 20.00-

-Co, mam tylko godzinę!-

Szybko pobiegłam do swojego pokoju, ale to co zobaczyłam zmroziło mi krew w żyłach. Cały mój pokój był zdruzgotany.

-Boże, co tu się stało?!-

-Hej, Blear...-

-Cornelia, już wróciłaś?-

-A nie widzać?-

-Możesz mi pomóc znaleźć sukienkę?-

-A na jaka to okazję?-

-Edgar zaprosił mnie na piknik-

-Uuuu, randka się tu szykuje!-

-Nie prawda, to tylko przyjacielskie wyjście-

-No dobra, choć do mnie-

-Oki-

Poszłyśmy do pokoju Corneli.

-Może ta?-

-Nie-

-A ta?-

-Też nie-

-Już wiem!- wyciągnęła, krótką, obcisłą sukienkę dobrego bordową, wysokie szpilki.

-Co, nie wyjdę w tym!-

-Wyjdziesz ubieraj!-

Niestety przekonała mnie. Ubrałam się.

-Wyglądasz pięknie!-

-Ta, dzięki-

-Jeszcze fryzura i makijaż!-

Zaczęła mnie czesać i malować. Uczesała mnie i zrobiła luźne fale, a makijaż zrobiłam mocny.

-No teraz wyglądam jak nie ja-

-Wyglądasz cudownie!-

Usłyszałyśmy pukanie do drzwi.

-To Edgar!-

-Idź!-

Wyszłam i zobaczyłam go, stał z bukietem czerwonych róż. Miał na sobie niebieską koszule i czarne spodnie, a włosy nie uczesane.

-Cześć Edgar-

-Hej Blear, wow pięknie wyglądasz-

-Dzięki- zarumieniłam się

-Dobra idźcie już- 

-Pa-

-No pa!-

Nie umiałam chodzić na obcasach, cały czas się potykałam, więc Edgar wziął mnie na ręce.

-Sama umiem chodzić!-

-Właśnie widze- śmiał się

-Nie puścisz mnie?-

-Nie-

Szliśmy około 20 minut.

-Edgar ile jeszcze!-

-Zaraz będziemy-

-Mówiłeś to kilka minut temu!-

-Już jesteśmy-

Położył mnie na ziemię, zobaczyłam koc rozłożony koło stawu, na drzewach były lampiony.

-Pięknie tu-

-Ciesze się, że ci się podoba-

-Podoba, jest piękne!-

-Siadaj-

Usiadłam, rozmawialiśmy przez całą godzinę. Śmialiśmy się, nawet bawiliśmy się w chowanego.

-Blear... Muszę ci coś powiedzieć-

-Słucham-

-Bo ja cię dalej kocham-

-...-

-...- (kropki nienawiści xd)

-Edgar... Też cię kocham-

-Serio?-

-Ale nie możemy być razem...-

-Czego?-

-Tataa powiedział, że mogę wyjść tylko za księcia...-

-Aa, szkoda...-

Nie mogłam powstrzymać łez.

-Ej nie płacz-

-Nie gadaj, tylko mnie pocałuj!-

Tak jak kazałam, tak też zrobił. Całowaliśmy się czule, wiedziałam, że brakowało mu tego tak jak i mi. Po skonczonym wypadzie wróciliśmy do domu. Ja nie mogłam gdzie spać, więc poszłam do pokoju gościnnego. Po kilku minutach zasnęłam

WikusiaChan 💗

(1010 słów)