Perspektywa Blear:

Wstałam o godzinie 13.48. poszłam się ubrać. Ubrałam bluzę z Adidas, czarną spódniczkę, a włosy związałam w kitkę. Wyszłam z pokoju, bo mnie rodzice wczoraj wezwali, ale mnie nie było. Więc kazali mi dzisiaj przyjść.

-Już jestem!- weszłam do sali tronowej

-Dobrze- tata kazał mi podejść bliżej

-Co chcieliście?- spojrzałam na rodziców

-Chcemy ci opowiedzieć o Aleksandrze- byłam szczęśliwa

-To mówcie!- stałam i czekałam, aż zaczną mówić

-Kiedy się urodziliśćie, ty cały czas płakałaś, a Aleksander tylko spał- A to mały leniuszek

-Kiedy nas zaatakowano, a było to tydzień bo waszych narodzinach, to wzięłam ciebie i Aleksandra do lasu, zabrałam wam wspomnienia, ale tylko tobie udało się przemienić w człowieka- czyli Aleksander jest wampirem

-Ciebie dałam do jednej rodziny, a Aleksandra do drugiej, pewnie chodziliśćie do jednej szkoły. Chyba, że się przeprowadzili to nie- przypomniałam sobie moje dawne życie, byli wspaniałe. Tęskniłam za tym.

-To tyle...?- spytałam ze smutnym wzrokiem

-Przykro mi- wyszłam z sali, bo nic więcej mi nie mieli do powiedzenia

-I co teraz?- wiem, że Aleksander był wampirem nawet w zastępczej rodzinie. Ale gdzie ma mnie to poprowadzić?

Pomyślałam, że znów przejdę się do altanki, zobaczyć czy czasem czegoś nie przegapiłam. Doszłam po 5 minutach, weszłam na altankę i zaczęłam szukać, ale nic nie znalazłam. Szukałam wszędzie, zajęło mi to z 1 godzinę, ale na próżno. Już się miałam poddać gdy zobaczyłam, że coś lśni w trawie, podeszłam do tego miejsca i kucnęłam. Znalazłam klucze, ale ich było chyba że 58. Szybko pognałam do swojego pokoju, po drodze wpadłam na kogoś.

-Ej, uważaj jak łazisz!- spojrzałam w górę i zobaczyłam Edgara. Czy to nie dziwne, że często na siebie wpadamy?!

-Gdzie tak biegłaś?- wstałam i się otrzepałam

-Nigdzie, a teraz pozwolisz mam ważniejsze sprawy do robienia niż gadanie z tobą- pobiegłam w stronę swojego pokoju. Gdy dotarlam, szybko otworzyłam drzwi i sięgnęłam po szkatułkę, ale jej tam nie było?!

-Gdzie ja ją wsadziłam?!- szukałam wszędzie, w półkach, pod łóżkiem, przez d dywanem, na balkonie, ale nie znalazłam jej.

-Tego szukasz?- powoli się odwracałam, to co zobaczyłam mnie wkurzyło

-Edgar, oddaj to!- rzuciłam się na niego i próbowałam mu ją zabrać, ale byłam za mała

-Oddam ci ją- już nie skakałam

-Serio dzięki, a teraz daj!- wyciągnęłam ręce

-Ale mam warunek- wiedziałam, że jest jakiś haczyk

-No jaki?- byłam zła

-Masz mnie pocałować- zaśmiał się

-Że co?!- zwariował

-Chcesz dostać szkatułkę, czy nie?- przekupił mnie dziad, podeszłam do niego i pocałowałam go. On odwzajemnił pocałunek, ale ja się wyrwałam, a raczej próbowałam.

-Mmmm...- objął mnie tak, że nie mogłam dać mu z liścia, ale od czego mam nogi nie?. Nie mogłam użyć rąk, więc użyje nóg, kopnęłam go w jego czułe miejsce, a on tylko zwił się z bólu.

-A następnym razem jak mnie dotkniesz, to naśle na ciebie Jay'a!- zaśmiałam się i wzięłam szkatułkę

-A teraz wyjdź, natychmiast!- szybko wstał i wyszedł, a ja zaczęłam szukać odpowiedniego klucza

W końcu go znalazłam, zajęło mi to z 1 godzinę i 36 minut. Otworzyłam ją i zobaczyłam.... Naszyjnik i jakąś kartkę. Wzięłam najpierw ten naszyjnik on był otwierany, więc go otworzyłam. Widziałam zdjęcie jakiegoś chłopaka o brązowych włosach i zielonych oczach.

-To jest Aleksander!- spojrzałam na drugą część, tam zobaczyłam mnie jak byłam malutka. Przyszła pora na kartkę, przeczytałam ją:

Szukaj wskazówek po całym ogrodzie, jest tam mapa i wskazówka, znajdź je, a znajdziesz rozwiązanie.

-Co to jest, jakąś gra?!- położyłam kartkę, a naszyjnik założyłam. Poszłam na spotkanie z Jay'em. Gdy go zobaczyłam zauważyłam Ariane.

-Ari!- przytuliłam ją

-Hej Blear- odwzajemniła uścisk

-Co cię tu sprowadza?- spojrzała na Jay'a i złapali się za ręce

-Ja i Ariana jesteśmy parą- zamurowało mnie

-Serio?- cieszyłam się z ich szczęścia, ale teraz zostałam tylko ja która jest singielką.

-My idziemy na randkę- poszli i mnie zostawili

-Dobra to pójdę do Cornelia-Przywitałem w połowie drogi zorientowałam się, że pojechała na jeden dzień do swoich rodziców.

-Został mi tylko Edgar, ale nie chce jego pomocy.

-A czego niby?- odwróciłam się 

-Bo jestem głupi?- poszłam w przeciwnym kierunku, ale on szedł za mną

-Możesz się odczepić?!- stanęłam

-Nie- śmiał się

-Sluchaj kolego, możesz mnie zostawić w spokoju, najpierw zabierasz mi szkatułkę, a potem każesz mi cie całować i mnie nie pusciłeś. Jeszcze teraz mnie męczysz!- musiałam złapać oddech

-No przepraszam- spójrzałam na niego

-Okej, a teraz idź sobie!- popchnęłam go

-Okej, pa!- teleportował się

-Hmmm.... To trochę dziwne, że nie zaprzeczał- ale no cóż

Nie miałam do kogo iść, więc postanowiłam, że pójdę do swojego pokoju. Gdy weszłam omal na zawał nie padłam.

-Boże!...- złapałam się za usta, na łóżku leżał Edgar, cały we krwi, a nóż leżał koło niego.

-Edgar!- podbiegłam do niego

-Proszę cię Edgar, nie zostawiaj mnie!- płakałam, straciłam drugą najcenniejszą dla mnie osobę

-Nie umieraj, proszę zostań przy mnie na zawsze!!- położyłam głowę na jego brzuchu i szlochałam

Płakałam tak gdzieś z 6 minut.

-Buuu!!- tak się wystraszyłam, że spadłam na głowę

-Edgar?!- spojrzałam na Edgara

-No co tylko taki żarcik, polałem sie czerwoną farbą i udowałem martwego- śmiał się

-Ty głupku, nie strasz mnie tak!!!- byłam wściekła na niego

-No przezepraszam, już sobie idę- wyszedł, a ja myślałam nad tymi wskazówkami

-Dobrze czego mnie doprowadzą te wskazówki, może do Aleksandra?- patrzyłam w sufit, nic ciekawego zwykły biały sufit. Tak się pogrążyłam w myślach, że nawet nie zauważyłam kiedy zasnęłam i znów w ciuchach.

WikusiaChan 💗

(825 słów)