Perspektywa Blear:

Wstałam późnym popołudniem, wygramoliłam się z łóżka i poszłam się ubrać. Ubrałam się w sukienkę na jedno ramię, była w kolorze morskim, moje czarne włosy związałam w dwa koczki, a kilka kosmyków wyciągnęłam, przyszła pora na makijaż, oczywiście lekki. Gdy już skończyłam siedziałam, aż ktoś mnie nie wezwie. 

-Księżniczko- odwróciłam się i zobaczyłam strażnika

-Tak?- byłam bardzo ciekawa, co go sprowadza

-Przyjechał gość i mówi, że zna panienkę- ciekawe kto to

-Dobrze, a gdzie jest?- spytałam

-Stoi na korytarzu, przed wejściem- wstałam i skierowałam się na korytarz

Szłam razem ze strażnikiem, aż na korytarz, żadne z nas nie odezwało się ani słowem. Nudziło mi się, nie mogłam się doczekać kiedy spotkam tego kogoś. W końcu doszliśmy, stał tam, od razu go poznałam.

-Jay!- rzuciłam się biegiem 

-Blear!- odwrócił się w moją stronę i rozłożył ramiona, żebym mogła go przytulić, tak też zrobiłam

-Tak dawno cię nie widziałam- mocno go przytuliłam, a on mnie

-Przepraszam, że nie dawałem oznak życia...- był przygnębiony 

-Nie musisz przepraszać- oderwaliśmy się od siebie

-No, więc jak tam życie królewny?- uśmiechnął się

-Wspaniałe, chociaż czasem tęsknie za tamtym życiem- bardzo tęskniłam za tamtym życiem

-Nie smuć się tak, wiesz że, jak  ty się smucisz to ja też?- no tak byliśmy jak brat i siostra

-Przepraszam, a może cię oprowadzić?- zaproponowałam tym razem miałam uśmiech na ustach

-Z wielką przyjemnością- też się uśmiechnął

Pokazywałam mu wszystkie miejsca w zamku, nawet  mówiłam w których uwielbiam przebywać. Gdy nadszedł koniec, zaprowadziłam go do jego pokoju.

-O to twój pokój- weszliśmy do środka

-Wow, jest super!- wiedziałam, że mu się spodoba

-Na ile tu zostajesz?- musiałam się go spytać

-Na cały rok- uśmiechnął się do mnie, a ja do niego

-Wspaniale!- uścisnęłam go na pożegnanie i wyszłam

Poszłam do swojego pokoju, gdy dotarłam i otworzyłam drzwi zauważyłam Ariane. Byłam ciekawa co tu robi, ale też szczęśliwa, więc przytuliłam ją.

-Witaj Blear- dalej się przytulałyśmy

-Ohayo Ari!- oderwałam się jako pierwsza

-Co cię tu sprowadza?- spytałam, miałam nadzieję, że to coś dobrego

-Mam wspaniałe wieści!- W końcu coś dobrego

-Jakie, mów!- byłam bardzo, ale to bardzo ciekawa

-Wczoraj przemówiłam do swoich poddanych, że mamy zakończyć spór z wampirami- zaczyna się bardzo ciekawie

-I co?, zgodzili się?- oby tak, oby tak

-Tak, zgodzili się!- JEJ!

-To wspaniale!- skakałam z radości

-Tylko, że Jacob się nie zgodził i powiedział, że jak mu nikt nie pomoże, to sam wytępi wszystkie wampiry...- Dobra, była dobra wiadomość, teraz ta zła

-To okropne!- Tak strasznie się go bałam

-To jeszcze nie koniec, jak nikt się nie zgłosił, że mu pomoże powiedział, że też pozabija także wilkołaki, nawet mnie...- popłakała się

-Nie martw się pokonamy go, on jest sam, a nas jest chyba z kilka tysięcy- przytuliłam ją

-Ale Blear, on znajdzie kogoś kto mu pomoże!- To się nie zapowiada dobrze

-I tak sobie poradzimy, wiem to- głaskałam ją po jej pięknych długich włosach

-Ja już muszę iść, miałam tylko przekazać tą wiadomość- wstała, a ja razem z nią

-Szkoda, Bayo- powiedziałam

-Pa- zamiast wyjść drzwiami, jak normalny człowiek, to wyskoczyła przez okno

(Parę miesięcy później *tak dokładnie 4*)

Mój brzuch już był trochę widoczny, więc postanowiłam, że powiem rodzicom o ciąży, także Jay'owi. Szłam do sali tronowej, bo tam zawsze przesiadują całe dnie, i weszłam.

-Cześć córeczko- powiedziała do mnie mama

-Ohayo!- tego przywitania nigdy nie zmienię

-Co cię tu sprowadza?- nic

-Muszę z wami porozmawiać...- oboje zwrócili twarze na mnie

-To mów- przy tylu wampirach?!

-Ale na osobności...- tato zrozumiał i wyprosił wszystkich, nawet zauważyłam kilku wilkołaków

Gdy wszyscy wszyli, w końcu mogłam mówić.

-To o o czym chciałaś porozmawiać?- o niczym

-Muszę wam coś wyznać, ale proszę zrozumcie...- byłam bardzo poważna

-Blear, skarbie mów, bo zaczynam się niepokoić- usłyszałam głos mojej mamy

-Bo ja.... no bo...- nie mogłam wydusić tego słowa

-No powiedz!- tata się niecierpliwił, pewnie przerwałam ważne spotkanie

-Jestem w CIĄŻY!- wykrzyknęłam

-Że co?!- UPS, już widziałam minę taty

-Och, córeczko to wspaniale!- mama do mnie podeszła i przutyliła

-Wcale nie, ona ma 17 lat!- przykro mi ojcze, ale aborcji nie zrobię

-A ty powinieneś ją wspierać, a nie zachowywać się jak tchórz!- potwierdzam

-Nie zachowuję się jak tchórz!- wcale

-Nie, ty się boisz, że jak Blear sobie z dzieckiem nie poradzi, to ty będziesz musiał- ojciec znieruchomiał, mama trafiła w sedno

-No dobra, przepraszam.- dalej siedział na tronie

-Dziewczyna czy chłopiec?- spytała

-Nie wiem, ale mam takie przeczucie, że jednak dziewczynka- odpowiedziałam

-To wspaniale!, zostanę babcią!- fajnie, a ja muszę jeszcze komuś o tym powiedzieć

-Ja muszę już iść, Bayo!- wyszłam zanim mama cokolwiek powiedziała

Szłam w stronę pokoju Jay'a, po drodze rozglądałam się obrazkom które wisiały na ścianach. Na jednym byłam ja gdy się urodziłam, a na drugim byli moi rodzice w dniu ślubu, wyglądali przepięknie. Niedaleko zobaczyłam Jay'a, więc podeszłam do niego.

-Ohayo Jay!- przywitałam się

-Cześć Blear- mówił i jednocześnie wpatrywał się w jeden z obrazów

Też się mu przyjrzałam, na zdjęciu była moja mama w ciąży. Była przepiękna.

-Odziedziczyłaś po swojej mamie urodę- powiedział

-Serio?- prawie bym zapomniała, żeby mu powiedzieć o ciąży

-Jay, słuchaj mam ważną sprawę...- bałam się, jak to przyjmie

-Słucham cię-odwrócił się w moją stronę

-Bo ja jestem w ciąży...- powiedziałam to szybciej niż rodzicom

-Nie nie serio?!- boże, wiedziałam, że chociaż jedna osoba źle to przyjmie, ale dlaczego Jay?

-Czego jesteś zły?- mówiłam ze spuszczoną głową

-Zły to mało powiedziane! jestem....- szykuję się na najgorsze słowo, jakie dziś usłyszę

-Jestem tak bardzo szczęśliwy, że sobie nie wyobrażasz!- śmiał się

-Że jak?!- przed chwilą był wściekły, a teraz?

-Żarcik!- dalej się śmiał, a ja go szturchnęłam

-Au, a to za co?- spytał

-Za to, że się nabijasz!- tym razem, to ja się zaśmiłam

-No dobra, sorki. Będę wujkiem!!- skakał z radości, chociaż nie był z rodziny, to i tak traktowałam go jak brata

-Co myślisz, że co się urodzi?- ciekawa nie mogłam się powstrzymać, żeby spytać

-Chłopczyk!, a ja ci pomogę z wyborem imienia!- o nie

-Dobra, ja już lecę,Bayo- szłam do swojego pokoju, ale zanim zdołałam się oddalić, usłyszałam pytanie płynące z jego ust

-Kto jest ojcem?- nie mogłam nikomu tego powiedzieć, nawet jak miałam mówić, że Harry

Doszłam w końcu do swojego pokoju, zapaliłam w kominku i walnęłam się na łóżko. Byłam tak zmęczona, ale na stoliku nocnym zauważyłam róże od Edgara. Wzięłam ją w ręce i dobrze się jej przyjrzałam, coś mi się wydaję, że ona nie tylko zmienia kolor. I dobrze myślałam, na płatkach zobaczyłam małe diamenty, były piękne. Przyglądałam się jej z 6 minut.

-Ależ ja jestem zmęczona...- odłożyłam róże z powrotem na miejsce i zasnęłam

Ohayo! Jak się podoba 13 część??

Piszcie w komentarzach,co myślicie co się urodzi. :)

Miłego dnia!

WikusiaChan

(1015 słów)