Perspektywa Blear:

Wstałam o godzinie 10.26. Wczoraj spotkałam Jacoba, który mógł mnie zabić, ale tego nie zrobił. Ciekawe czego, miał okazję, a zmarnował. Wstałam z łóżka i poszłam wybrać ciuchy, ubrałam bluzę z Nike i czarne rurki, a buty to normalne trampki. Włosy związałam w dwa koki, a makijaż to zawsze lekki. Przypomniałam sobie o wskazówce, podeszłam do stolika nocnego i wzięłam kartki. Było ich aż cztery, jedna z nich to była wskazówka, a reszta zdjęcia. Najpierw oglądnęłam zdjęcia. Była na nich chłopiec mniej więcej w wieku 13 lat, miał brązowe włosy i zielone oczy. Od razu się skapnęłam, że to był Aleksander, był w szkole, zaraz to była moja szkoła w tamtym świecie. Czyli chodził do mojej szkoły. Reszta zdjęć to byłam ja, na jednym miałam 13 lat, biegałam wokół piaskownicy, a na drugim miałam 15 lat. Siedziałam wtedy na huśtawce. Jak oglądnęłam wzięłam się za przeczytanie wskazówki:

Brawo znalazłaś to miejsce, następna wskazówka jest w naszej dawnej szkole. W twoim ulubionym miejscu bądź tam, będzie ktoś tam na ciebie czekał. Przyjdź 18 maja o godzinie 15.00. mam nadzieję, że się zjawisz siostrzyczko.

                                                                                                                                                                   Aleksander 🖤

-W szkole, dawnej szkole?!- nie mogłam uwierzyć, a jednak mu pamięć wróciła

-Czekaj, 18 maj, to jutro!- szybko wybiegłam z pokoju i pobiegłam do Edgara

-Edgar!- weszłam do sali ćwiczeń

-W końcu jesteś- uśmiechną się

-Dobrze, że czekałeś, patrz- podałam mu wskazówkę

-W twojej dawnej szkole, i do tego jutro?- przeczytał

-Tak...- nie wiedziałam o którym miejscu Aleksander mówił

-W twoim ulubionym miejscu w szkole?- chwila, to była sala od tańca. Uwielbiałam tańczyć

-Wiem o czym mówi- powiedziałam

-O czym?-

-Moim ulubionym miejscem była sala do tańca- uśmiechnęłam się 

-Czyli uwielbiałaś tańczyć- spojrzałam na niego

-Tak, kochałam..- przypomniało mi się jedno spomnienie, że jak tańczyłam jakiś chłopak się na mnie patrzył. To musiał być Aleksander.

-To... Czekaj chwilę, jak to ktoś będzie tam na ciebie czekał?!- UPS przeczytał

-To pewnie przyjaciel Aleksandra, nic mi nie zrobi- uśmiechnęłam się

-A jak zrobi?!- znowu się zaczyna

-Edgar zrozum, że własny brat mnie w kłopoty  nie wpakuje!- krzyczałam na niego

-Dobra wierzę ci, ale masz uważać!- przytuliłam go

-Dobrze- głaskał moje włosy

-A teraz ćwiczenia- o nie

-Tylko mnie nie przemęcz!- zaśmiałam się

-Dobrze- też się zaśmiał

TIME SKIP

Skończyliśmy na dziś, odkryłam, że mogę latać. Zawsze chciałam latać, to było moje największe marzenie, tak się cieszyłam. Spojrzałam na zegarek była 18.58. 

-Już ta godzina?!- ileż my tu siedzieliśmy?

-No tak- śmiał się

-Bardzo śmieszne, ja lecę pa- pocałowałam go na pożegnanie

-Blear...- usłyszałam tylko to, bo wyszłam

Rozmyślałam nad wskazówką, ktoś ma tam nanie czekać, może Aleksander chociaż w to wątpię. Czekaj jutro środa, czyli jutro jest szkoła, a jak dobrze pamiętam zaczynałam o 12.00, a kończyłam o 17.00. To przecież będą tam moi dawni przyjaciele, tak strasznie się boję. Przecież zniknęłam tak nagle. Nawet nie zauważyłam, że byłam już pod swoim pokojem. Weszłam i się walnęłam na łóżko.

-I co teraz zrobię?- Blear musisz tam iść

-Tak muszę!- nie mogę stchórzyć.

Ubrałam swoją piżamę i poszłam spać.

TIME SKIP

Wstałam pełna energii, nawet o godzinie 12.30, mam jeszcze sporo czasu, więc się ubrałam szarą sukienkę i sandały, a włosy spięłam w wysoką kitkę. Wyszłam ze swojego pokoju i poszłam odwiedzić Amelię. Weszłam do jej pokoju, spała, więc trzeba ją obudzić. Wzięłam jedną poduszkę i biłam Amelię.

-Wstawaj śpiochu!- śmiałam się

-Mamo... Jeszcze pięć minut...- Mamo?! 

-Wstawaj!- zepchnęłam ją z łóżka

-Co, co jest?!- popatrzyła na mnie, a ja się śmiałam

-Hahaha, jakbyś widziała swoją minę!- śmiałam się

-Bardzo śmieszne!- wzięła poduszkę i rzuciła we mnie

-Au!- zaczęła się bitwa na poduszki. Byłyśmy się aż z 2 godziny. Miałam jeszcze pół godziny do przyjścia.

-Ja już muszę lecieć Amelia, ale obiecuję, że jak przyjdę to cię zabiję!- śmiałam się. Przytuliłam ją i wyszłam

TIME SKIP

Szłam, a raczej leciałam 10 minut, gdy z oddali zobaczyłam moja szkołę wylądowałam. Nic się nie zmieniła, dalej miała dwa piętra i była zielona, miała boisko do nogi, kosza i siatkówki. Nawet pomieszczenie do jeżdżenia na wrotkach. Ale nie po to tu przyszłam, były lekcję, a za pięć minut przerwa, więc poszłam do mojej ukochanej sali. Była mała, miała jedno wielkie lustro i to tyle, skromna dlatego ją tak uwielbiałam. 

-Halo, jest tu ktoś?- nikt nie odpowiadał

Postanowiłam, że jak tu jestem to czego mam nie zatańczyć, włączyłam muzykę na moim iPhone X i tańczyłam. Gdy skończyłam, a zajęło mi to z pięć minut ktoś zaczął klaskać

-Kim jesteś?- spojrzałam na nieznajomego

-Och Blear, nic się nie zmieniłaś- odpowiedział, skądś znałam ten głos

-Nie odpowiedziałeś na moje pytanie, kim jesteś?- jeszcze raz spytałam

-Nie pamiętasz mnie, to ja Chris- Chris? 

-Czekaj, to ty co mi zawsze dokuczałeś?!- zaśmiał się

-A jednak mnie pamiętasz!- śmieszne

-Dobra, po co cię tu mój brat przysłał?- spojrzał na mnie

-Powiedzieć, że się niedługo ujawni- w końcu miałam dość tych gierek

-I tyle?!- spojrzałam na niego

-Nie, powiedział, że się nie może doczekać aż go zobaczysz będziesz bardzo zachwycona- on wiedział gdzie jest mój brat

-Gdzie jest?- spytałam 

-Jest bliżej ciebie niż ci się wydaje- bliżej

To ktoś kogo znam?!- pokiwała głową. To może być każdy, ale jedna osoba ma brązowe włosy i zielone oczy. Edgar, nie to niemożliwe, że to on.

-Dobra dzięki, ja już idę- zanim poszłam, złapał mnie za rękę obrócił i spojrzał w moje oczy

-Blear, ależ ty wypiękniałaś- co mu się dzieje?

-Dziękuję, możesz mnie puścić?- spytałam

-Zawsze cię kochałem...-zwariował!

-Przykro mi Chris, moje serce już należy do kogoś innego- powiedziałam

-No i co z tego, ja ci dam o wiele więcej!- wykrzyczał, aż się wystraszyłam

-Chris, słuchaj muszę iść- powiedziałam, a on silnej mnie do siebie przycisną

-Nigdzie nie pójdziesz, jesteś moja!- super, zostałam zabawką

-Nie jestem niczyją zabawką, więc mnie puść!- darłam się na niego

-Nigdy!- pocałował mnie. Nawet się wyrwać mu nie mogłam, czego przecież jestem wampirem, jestem od niego silniejsza, więc czego nie mogę się uwolnić?!

Przestał mnie całować i patrzył się w moje oczy.

-Czym ty jesteś?!- spytałam, to nie był człowiek

-Jestem hybrydą- że co?

-Rasy podaj- to był rozkaz

-Jestem w połowie wampirem, w połowie demonem- co, więc dlatego nie mogłam się mu wyrwać

-Dobra ja już lecę, Bayo!- dalej mnie trzymał, ale nie przewidział jednej rzeczy umiałam się teleportować. Przeteleportowałam się do swojego pokoju.

-Blear, co ty tu robisz?- spojrzałam za siebie, zobaczyłam Edgara był w samych bokserkach!

-Chyba raczej, co ty robisz w moim pokoju?!- spytałam

-To jest mój pokój- no nie znowu

-Ups, przepraszam- miałam wyjść, ale mnie złapał za rękę

-Blear... Musimy porozmawiać- dobra, zapowiada się super

-Dobra, ale najpierw się ubierz- śmiałam się

Poszedł do łazienki się ubrać, gdy wyszedł usiadł obok mnie na łóżku.

-Blear, jak mówiłem musimy porozmawiać- to wiem

-No wiem, muwileś- powiedziałam

-O nas- zatkało mnie, jak to o nas

-Dobra, mów- spojrzał w moje oczy i złapał mnie za rękę

-Blear ja tak nie mogę, nie mogę bez ciebie żyć!- powiedział

-Bądź ze mną już na zawsze!- co on zamierza zrobić

-Edgar, ja nie wiem co powiedzieć...- uciszył mnie

-Nic nie mów, zrozumiem jak się nie zgodzisz- patrzył się w moje oczy

-Dobrze czego zmierzasz?- patrzyliśmy w siebie

-ear, czy zechcesz być moją dziewczyną?- co?

-Ale Edgar, mój ojciec...- znów mnie uciszył

-Chrzanić go!- powiedział

-Wiesz, że tak się nie da..- no i. Znowu mnie uciszył

-Blear, damy sobie radę z twoim ojcem- no nie wiem

-Nie tylko o mojego ojca chodzi- patrzyłam się w jego piękne zielone oczy

-A o co jeszcze?- nie wie?

-Zdradziłeś mnie, a jak znowu się to stanie?- posmutniałam spuściłam wzrok

-Blear, popatrz na mnie- złapał mnie za podbródek i spojrzał mi w oczy

-Nigdy w życiu już cię nie zdradzę obiecuję, tylko bądź ze mną- nie odpowiedziałam

-Ja nie potrafię bez ciebie żyć, cały czas próbowałem ale się nie da, gdy jesteśmy razem, zawsze sobie przypominam ciebie, jak mnie całowałaś, jak cię broniłem. Wszystko, proszę bądź moją dziewczyną!- łzy mi leciały, nie wiedziałam co robić

-Edgar daj mi to przemyśleć...- powiedziałam

-Ale..- tym razem ja nie dałam mu dokończyć

-Proszę zrozum mnie, daj mi to wszystko przemyśleć, obiecuję, że jutro dam ci odpowiedź...- wstałam popatrzyłam się ostatni raz na niego i kierowałam się w stronę drzwi

-Pa..- wyszłam, szybko poszłam do swojego pokoju, miałam łzy w oczach. Gdy weszłam walnęłam się na łóżku i płakałam.

-Ja go kocham, ale nie wiem co robić!- płakałam w poduszkę

-Czy na pewno będe szczęśliwa z Edgarem- przypomniało mi się co Chris powiedział "Jest bliżej niż ci się wydaję" to nie mógł być Edgar, nie zakochał by się we własnej siostrze. Odetchnęłam z ulgą, ale w takim razie kto to mógł być? Wstałam z łóżka i poszłam wziąć prysznic, gdy skończyłam ubrałam się w piżamę i zasnęłam

WikusiaChan 💗

(1342 słów)