(Od razu mówię, że ta część jest zadedykowana do XxKorneliaxxx 😘)

Perspektywa Blear:

Obudziłam się w dziwnym miejscu, było ciemno, więc nic nie widziałam.

-Halo, jest tu ktoś?- nikt nie odpowiadał

-Gdzie ja jestem?- spytałam sama do siebie

Nagle usłyszałam głos. Był znajomy, ale nie mogłam go rozpoznać.

-Cześć Blear- szybko się odwróciłam, a pomieszczenie w którym byłam się rozjaśniło. Byłam na cmentarzu, a z daleka można było zobaczyć pałac. To nie był mój pałac，ani pałac Ariany. Nawet drzewa liści nie miały, chociaż było lato, a tak dokładnie to koniec lata.

-Kim jesteś?- spytałam 

-Przekonasz się niebawem- 

-A gdzie jesteśmy?- musiałam się dowiedzieć

-Jesteśmy w miejscu gdzie powinnaś się znaleźć, już niebawem- 

-To znaczy?- nie miałam pojęcia o co mu chodziło

-O to, że to miejsce jest ci dobrze znane, spójrz na to drzewo- tak jak kazał spojrzałam. To drzewo miało wielką dziuplę, czyli to byli to miejsce, gdzie mnie miało serce poprowadzić.

-Ale, gdzie to jest?- dalej nie wiedziałam, gdzie się znajdował ten cmentarz

-To jest pałac twoich znajomych- moich znajomych

-Corneli i Harrego?- nie wiedziałam, że mają tu tak ponuro

-Tak, musisz się tam udać, inaczej to czego szukasz przepadnie-

-Ale jak przepadnie?- nawet mi nie odpowiedział, bo znikną

-Wracaj!- nikt się nie pojawił.

Nudziło mi się więc, przechodziłam koło nagrobków. Nagle usłyszałam łamanie gałęzi. Odwróciłam się.

-Jacob?!- wystraszyłam się. Wszędzie poznam te złote oczy

-Zgadłaś!- śmiał się, a ja się cofałam

-Co ty tu robisz?!- przybliżał się do mnie

-Szukam tego czego ty- wskazówki

-Czy ty chcesz odnaleźć mojego brata?!- był coraz bliżej

-Och, ależ ty spostrzegawcza, tak chce go znaleźć- cofałam się, ale musiałam się potknąć i spadłam

-Ale, po co ci mój brat!- siedziałam na trawie

-Muszę go mieć, jeśli go znajdziesz nie będę miał z wami szans, a jeśli go zabiję...-

-Nie ośmielisz się go zabić!- usiadł na mnie

-Czyżby, jeśli go zabiję, osłabie też ciebie!- w ręku trzymał drewniany kołek

-Albo ciebie zabiję, to twój braciszek będzie słabszy- Wbił mi sztylet wprosto w serce...

Obudziłam się, żyłam, byłam w swoim pokoju, a Jacob był tylko snem. Odetchnęłam z ulgą, ale czy to możliwe, że ta wskazówka jest w tamtym drzewie, muszę iść do Edgara. Szybko ubrałam na siebie bordową sukienkę z czarną koronką, trampki. A włosy szybko rozczesałam. Wybiegłam z pokoju i szybko pognałam do pokoju Edgara.

-Edgar...- nie było go tam, spójrzałam na zegar była 10.08.

-Ćwiczenia!- napewno był tam, na sto procent tam był. Znów biegłam a gdy dotarłam szybko otworzyłam drzwi.

-Edgar!!- zobaczyłam go jak siedział na ławce

-O Blear, czekałem na ciebie- z emocji mocno go przytuliłam.

-Blear co się stało?-

-Miałam dziwny sen- opowiedziałem mu cały sen, nawet ze szczegółami

-Blear, to nie był zwykły sen...- był smutny

-Tylko co?- bałam się

-To była wizja, twoja kolejna moc- 

-Czekaj, czyli to co się wydarzyło w moim śnie...-

-Stanie się prawdą...- widziałam łzy w jego oczach, nie mogłam tak go zostawić. Na pocieszenie dałam mu całusa

-Edgar, ja nigdy nie umrę, a wizja nie zawsze się spełnia- uśmiechnęłam się do niego

-To co chcesz zrobić, nie mów mi, że tam pójdziesz!- przykro mi

-Nie mam wyboru, muszę tam iść, inaczej Jacob znajdzie te wskazówki..- powiedziałam że spuszczoną głową

-Sama nie pójdziesz, pójdę z tobą!- 

-Nie, nie mogę cię narażać!- patrzyłam się w jego oczy

-Nie narażasz, jeśli zginiesz, to też ją zginę..- 

-Edgar, ja nie zginę obiecuję...- wiedziałam, że go nie przekonam

-Co mnie to obchodzi, idę z tobą i koniec kropka- 

-Edgar, nie pozw....- nie dał mi dokończyć

-Nie ma Edgar, idę z tobą czy tego chcesz czy nie!- nie powstrzymam go

-Dobrze, ale masz na siebie uważać, nie wybaczyła bym sobie jakby ci się coś stało!- przytuliłam go

(Kilka godzin później)

Siedziałam sama w pokoju, rozmyślając co się stanie, czy Jacob mnie naprawdę zabiję?. Czy znajdę tam to czego szukam. Miałam nadzieję, że moja wizja się nie spełni. Była 18.46, o 19.00 miałam być na miejscu. Usłyszałam pukanie do drzwi.

-Proszę- w drzwiach stała Edgar

-Ruszamy?- wstałam z łóżka i wyszliśmy. Wyszłam z zamku i zobaczyłam piękne czarne auto.

-Twoje?- spytałam

-Tak, podoba ci się?- przyglądałam się samochodowi

-Piękne, wsiadamy!- usiadłam na miejscu pasażera, a Edgar za kierownicą. W końcu wyruszyliśmy.

-Blear, nie wiem czy to dobry pomysł...-

-Edgar mówiłam ci, że muszę tam być, bo on jak znajdzie Aleksandra to go zabiję!- nie mogłam do tego dopuścić

-Dobrze cię rozumiem Blear-

-A jak go zabije, to ja będę słabsza- powiedziałam

-Nie możemy do tego dopuścić- wiem. Nie rozumiem co miał na myśli, że mnie rozumiem, a może też zginęła mu ważna osoba.

-Edgar, czy zginą ktoś z twojej rodziny?-  spytałam nieśmiało

-Blear to nie odpowiedni moment- wiedziałam, że nie chciał mówić, ale musiałam się dowiedzieć

-Edgar, powiedz mi proszę!- błagałam go

-Zamordowano mi młodszego brata!- wykrzyczał to

-O Jezu Edgar nie wiedziałam, przepraszam...-

-To zrobił, on ten komu ufałem- nie wiedziałam o kim mówi

-Kto?- bałam się odpowiedzi

-Jacob, to on zabił mojego brata- zamarłam, on zabił jego brata, a teraz chce zabić też mojego.

-Czego go zabił?- nie mogłam zrozumieć

-Nie wiem..., Od tamtej pory go nienawidzę- rozumiem go, położyłam mu rękę na ramieniu.

-Przykro mi- tylko to powiedziałam

Reszte podroży nie rozmawialiśmy. Dojechaliśmy kilka minut po 19. Dokładnie była 19.13. wysiadłam, a to co zobaczyłam mnie rozwścieczyło. Zapomniałam o Edgarze i podeszłam tam gdzie on stał.

-Ty, jak mogłeś zabić jego brata?!- rzuciłam się na niego

-O kogo moje oczy widzą, moja kochana Blear- śmiał się

-Odpowiedz!- byłam taka wściekła

-Kogo niby zabiłem?- 

-Nie udawaj, zabiłeś brata Edgara, czego go zabiłeś?!- nie mogłam uwierzyć, przypomniałam sobie o Edgarze, ale się nie odzywałam

-Zabiłem go, bo tak chciałem- 

-Ty nie masz serca!- on się tylko zaśmiał

-W porównaniu do ciebie moje serce bije- dałam mu z pięści

-Zamknij się!- przypomniałam sobie po co tu przyjechałam

-Edgar, weź wskazówki są w drzewie!- krzyknęłam do niego, on szybko wybiegł z samochodu i ruszył w kierunku drzewa

-Nie, nie pozwolę na to!- Jacob zrzucił mnie z siebie i pobiegł w stronę Edgara.

-Edgar, uważaj!- teleportowałam się na Jacoba

-Uciekaj!- powiedziałam

-Bez ciebie nie idę!- rzuciłam mu groźne spojrzenie

-Idź, i zawołaj pomoc!!- zrozumiał, że ze mną nie ma teraz żartów. Szybko pobiegł do samochodu i odjechał że wskazówkami

-To się tak skończyć nie może!- odrzucił mnie

-Au, może tak delikatniej?!- widziałam, że był wściekły

-A ty, srogo za to zapłacisz!- przybliżył się do mnie. Przypomniał mi się mój sen, szykowałam się na śmierć.

-Albo mam lepszy pomysł- wziął mnie i przyłożył sztylet do szyji, to też mogło zabić wampira odcięcie głowy.

-Będziesz zakładniczką, a teraz chodź posłusznie- szłam za nim, aż do kogoś kogo nie znałam

-Blear, poznaj Mike, Mike to jest Blear- wiedziałam, że jest wiedźmą. (Nie wiem jak to odmienić)

-Miło co poznać, Jacob co chcesz z nią zrobić?- spytał

-Przeteleportuj nas gdzie ci powiem- szepnął mu coś do ucha, więc nie słyszałam

-Dobrze, miłej podróży- powiedział, a my w sekundę byliśmy na ulicy.

-A teraz czekamy-

-Co chcesz zrobić?!- spytałam, nie odpowiedział, bo w tym syn czasie jechało auto. Kierowca się zatrzymał, kierowcą okazał się Edgar.

-Blear, puszczaj ją draniu!- nie zbliżył się, bo Jacob przyłożył mi sztylet do szyji.

-Jeden ruch, a pożegnasz się z Blear!- Edgar ani drgnął

-Posłuszny chłopak, a teraz przynieść mi wskazówki!-

-Nie Edgar, nie dawaj mu ich!!- przyblizyl do mnie sztylet tak że aż mi krew leciała.

-Przyniosę ale będziesz musiał puścić Blear!- usłyszałam głos Edgara

-Najpierw wskazówki, to ci ją oddam- Edgar poszedł do auta i wyciągnął z niego wskazówki. Podał je Jacob'owi.

-Hahaha, dzięki, a teraz bez problemu znajdę twojego brata- znikną

-Blear nic ci nie jest?!- złapał mnie za podbródek i sprawdzał czy mi nic nie jest

-Nie nic, jak mogłeś dać mu te wskazówki?!- byłam zła na Edgara

-Nie dałem- uśmiechnął się

-Jak to mu nie dałeś, doskonale widziałam?!- byłam zdziwiona

-Podmieniłem, a prawdziwe wskazówki są tu- wyciągną z kieszeni wszystko co było w dziupli

-Edgar jesteś niesamowity!- pocałowałam go

-Wiem o tym, a teraz jedziemy do zamku. Musisz odpocząć- zgodziłam się, drogę wogule się do siebie nie odezwaliśmy. Zaparkował, wziął mnie na ręce i przeteleportował do mojego pokoju, bo ja już spałam.

-Dobranoc- pocałował mnie w czoło i znikną

WikusiaChan 💗

(1247 słów)