Wstałam o godzinie 4.00. podeszłam do szafy i wyjęłam z niej ciuchy

I wyszłam na mały spacer do lasu.

Gdy tak chodziłam i myślałam o Gabe, to zauważyłam, że coś się rusza w krzakach.

Podeszłam do krzaka i trochę się bojąc popatrzyłam za niego.

To co zauważyłam nie było straszne, ani koszmarne. To był mały kociak.

Kotek był cały czarny i miał złote oczy. Był słodki. Wzięłam go na ręce, a on zaczął mruczeć.

Szłam z małym kociakiem wzdłuż rzeki. Zatrzymałam się nagle i popatrzyłam w swoje odbicie. Wyobraziłam sobie, że koło mnie stoi Gabe.

Gdy skończyłam się gapić we swoje odbicie, chociaż nie miałam takiego zamiaru, bo kot zasyczał. Odwróciłam się i zobaczyłam jakiegoś chłopaka.

- Kim jesteś? - spytałam

- Nikim ważnym - odpowiedział

- Czego chcesz? - znów zapytałam

- Ciebie - czy wszyscy chcą mnie mieć

- Sorki koleś ale jestem już zajęta - odwróciłam się do niego plecami i szłam w kierunku mojego domu

Ten koleś szedł za mną, nawet nie spuszczał ze mnie wzroku. To było denerwujące.

- Serio czego ty ode mnie chcesz?! - stanęłam z nim w twarzą w twarz

Tym razem mogłam się mu lepiej przyjrzeć. Miał ciemnobrązowe włosy i czarne jak smoła oczy. Księżyc oświetlał jego bladą twarz.

- Już mówiłem, że ciebie - zbliżył się do mnie
- A ja mówiłam, że jestem zajęta, więc jakbyś mógł odejść... - próbowałam odejść, ale on złapał mnie za biodra

- Ej puszczaj mnie! - szrapałam się

- Pójdziesz ze mną posłusznie, czy mam to zrobić siłą? - odwrócił mnie do siebie tak, że nasze nosy się prawie stykały

- Nigdzie z tobą nie pójdę! - krzyknęłam i oplułam jego twarz

- To nie mam innego wyboru - powiedział

Chwilę potem wsadził mnie do jakiegoś worka i zawiązał go tak żebym nie mogła wyjść.

Kotka w ostatnim momencie wypuściłam, a on uciekł. Byłam z tego powodu szczęśliwa, że nic mu nie będzie.

- Teraz będziesz cicho, a ja cię z tąd zabiorę - powiedział

- A dokąd mnie zabierasz?! - spytałam wkurzona

- To zobaczysz na miejscu - powiedział, a ja nie miałam nic do roboty, więc postanowiłam, że się zdrzemnę

TIME SKIP

Powiedziałam, że się zdrzemnę, a moja drzemka trwała 7 godzin. No cóż tak bywa.

Dalej siedziałam w tym worku. Tylko czekałam na moment, aż otworzy ten cholerny worek i ucieknę. Taki był mój plan.

- Jesteśmy - powiedział

Później rozwiązał worek, a ja wyskoczyłam z worka i pędem biegłam przed siebie.

Po chwili stanęłam i się rozglądnełam. Nie byłam w mojej okolicy, nawet nie wiedziałam gdzie jestem.

Byłam w ciemnym lesie. Słyszałam tylko ćwierkanie ptaków, a za sobą był ogromy dom.

Odwróciłam się do nieznajomego i spojrzałam mu w twarz.

- Gdzie ja jestem?! - spytałam

- W moich skromnych progach - uśmiechnął się

- Ciekawe, a teraz czy mogłabym wrócić do domu? - spytałam

- Bo wiesz, czeka tam na mnie mój chłopak Gabe i pewnie się o mnie martwi... - skłamałam

- Myślisz, że ci uwierzę? - spytał

- Ty to masz tupet, akurat się składa, że znam Gabe i wiem, że go z tobą nie ma - uśmiechnął się szyderczo

- Super spotkałam psychola! - straciłam wiarę, że się z tąd wydostanę

- A teraz wchodź do środka - otworzył drzwi, a ja stałam i się nie ruszałam

- Idziesz? - spytał

- Nie - nie chciałam z nim mieszkać, nie miałam zamiaru

- To będziesz spać na dworze - zatrzasną drzwi i je zamknął

- Czekaj co?! Na dworze? - szybko się otrząsnęłam i podbiegłam do drzwi

Waliłam pięściami w drzwi. Nie chciałam mieszkać na dworze, więc musiałam przyjąć jego "gościnę".

- Tak? - otworzył mi w końcu

- Nie mogłeś otworzyć wcześniej?! - weszłam do jego domu

Jego dom był ogromy. Korytarz był w kolorze biało-szarym. Była szafa na kurtki, i jakieś miejsca na buty. Po prawej stronie stało lustro i jakiś kwiatek. Nic specjalnego, ale jak zobaczyłam żyrandol... Był z diamentów, mówiąc prostszej, był piękny.

- Chcesz coś do jedzienia? - spytał

- Masz naleśniki? - spytałam

- Mam, chodź za mną - ucieszyłam się na tą wiadomość

Gdy byliśmy w kuchni, zobaczyłam na stole naleśniki, tak jakby czekały na mnie.

Kuchnia była biała. Było w niej to co w każdej kuchni, a kuchnia była połączona z jadalnią.

- Proszę siadaj - powiedział

Zrobiłam to co powiedział i zajęłam miejsce przy stole.

- Więc... Po co mnie porwałeś? - spytałam

- Więc tak to nazywasz - patrzył się we mnie

- A jak mam to niby nazwać? - spytałam

- Eee gościną? - powiedział

- No jasne - zaczęłam jeść

- To Clara, lubisz mnie? - spytał, a ja się prawie zadławiłam

- Czy ja, ja cię lubię. Oczywiście, że nie - odpowiedziałam z godnie z prawdą

- Czego? - spytał wyraźnie smutny

- Pomyśl, porwałeś mnie! - stałam od stołu

- Nie odchodź - złapał mnie za rękę

- Nie, idę do pokoju, mógłbyś mnie zaprowadzić? - spytałam

- Jasne - pościł moją dłoń i prowadził do mojego pokoju

Gdy weszłam do środka zobaczyłam, nie duży, ani nie mały. Łóżko było w kolorze bieli, a na nim były szaro-czarne poduszki. Szafa też była biała, tak jak reszta rzeczy w tym pokoju.

- Podoba co się? - spytał

- Jest spoko - odpowiedziałam

- Cieszę się - zauważyłam, że się uśmiechnął

- Jakby co to w szafie masz różne ciuchy - powiedział

- Dobra.. - podeszłam do łóżka i usiadłam na nim

- To ja już idę - powiedział

- Gdzie l? - spytałam

- Na polowanie - odpowiedział

- Czyli jesteś wampirem? - spytałam z ciekawości

- Strzał w dziesiątkę - uśmiechnął się, ale nie tak jak przedtem. Ten uśmiech był jakiś milszy, taki ciepły

- No dobra pogaduszki zostawimy na później, ja muszę iść polować - już złapał za klamkę gdy się odezwałam

- Poczekaj! - powiedziałam

- Co znowu? - odwrócił się do mnie

- Nie powiedziałeś mi jak masz na imię - spojrzałam w jego czarne oczy

- Jestem Chris - powiedział po czym wyszedł z pokoju

- Hmmm.. Chris, ładne imię - powiedziałam w myślach

Teraz się skapnęłam, że w tym pokoju były drzwi na balkon. Szybko do nich pobiegłam i złapałam za klamkę.

- Cholera zamknięte! - powiedziałam

Straciłam nadzieję, że się z tąd wydostanę, więc przebrałam się w jakąś piżamę i poszłam się położyć spać.

Leżałam tak i rozmyślam czy rodzina się o mnie martwi, co tam z Gabe'm i gdzie się podział ten kociak.

Gdy tak myślałam, to powieki mi się same zamykały, więc postanowiłam, że pójdę spać.

WikusiaChan 💗💗💗
(975 słów)