— Nie, nie moje dziecko, moja Nastula! — Matka w męczeńskim krzyku powtarzała. — Boże mój, czemuś mnie tak ukarał!

Z histerycznym krzykiem przytulała do piersi ciało młodej dziewczyny. Piękna nawet po śmierci, wydawała się spać tylko w ramionach matki. Świąteczne ubranie było lekko pobrudzone, wianek spleciony z okazji nocy świętojańskiej nadal okalał jej głowę. Jedynym co zdradzało, że nie żyje, oprócz trupiej bladości i bezwładu, były dwa sine ślady rąk pozostałe po uduszeniu, które musiało ją zabić.

Iwan patrzył na ową scenę i czuł, jakby opuścił swoje ciało i unosił się nad nią niczym w najgorszym z koszmarów. Szukali siostry przez wiele godzin, po tym, jak nagle zniknęła z kupałowej zabawy. Jego ojciec, bracia, znajomi mężczyźni zaalarmowani o dziwnym zaginięciu przetrząsali całą okolicę. Ciało jego siostry znalezione zostało nad ranem, tuż przy ich chutorze. Iwan doskonale wiedział, co się stało. I kto to zrobił. Myśleli, że pozbywszy się nieprzychylnego im konkurenta o rękę siostry, odejdzie on bez swary. Łudzili się widocznie, wiadomo przecie było, że to okrutnik. Znał różne historie odrzuconych konkurów, od podpaleń po porwania panny. Nigdy nie spotkał się jednak z czymś tak straszliwym.

Wraz z upływem czasu doszła do niego cała prawda i łzy poczęły cieknąć mu po policzkach. Czemu to była jawa, nie sen? Czymże jego siostra zawiniła? Nie znał odpowiedzi na te pytania. Teraz pozostało mu modlić się za jej duszę i znaleźć sprawiedliwość. Patrząc na ojca próbującego odłączyć matkę od trupa siostry, skierował wzrok na braci. Widział w ich oczach takie same uczucia, jakie miał teraz w sobie. Spojrzał na nich i jakby od razu wiedział - nie spoczną, póki nie dokona się sprawiedliwość, za to, co się stało. Tylko tak odzyskają pokój w swych duszach. Dzięki zemście.

Tłum ludzi otaczał świeżo wykopany grób. Nie było wśród nich człowieka, który nie miałby łez w oczach. Cała okolica żegnała oto dziewczę, które miało jeszcze nie tak dawno przed sobą całe życie. Zdrowa, uczynna, uśmiechnięta, może trochę za bardzo uparta – tak wszyscy zapamiętali Anastazję Krzywonosównę, córkę poczciwego Daniły. Każdy zgromadzony modlił się do Boga za duszę tej zazuli, tak miłej całej okolicy. Nawet niebo zaczęło płakać i wszyscy stali w ulewnym deszczu, podczas gdy pop czynił ostatnie pożegnanie ze zmarłą, odprowadzając ją do zapewne lepszego świata. 

Tuż po zakończeniu ceremonii, ojciec zaprowadził wszystkich na stypę, wiodąc ze sobą otępiałą z żalu matkę. Jarema, Iwan i Maksym zostali z grzebiącymi, patrząc jak trumna z ich ukochaną siostrą znika pod grudami ziemi. Kiedy mogiła została już usypana, spojrzeli na siebie pełni powagi, nie musząc mówić, co myślą. Każdy z nich pragnął zemsty. Właśnie w tej chwili, przemoczeni i zmarznięci mimo letniej pory, przyrzekli w swych sercach, iż dopilnują, aby wendeta była sroga i sprawiedliwa.

Jako że oprawca siostry zniknął jak kamień w wodę, choć szukali już go przeszło dwa tygodnie z pomocą krewnych i przyjaciół, Iwan wiedział, iż musi wracać do swego pułku. Sicz wołała do niego głosem ukojenia. Musiał też przekazać informacje o śmierci siostry kuzynowi Maksymowi. Jako że ten miał ogromny mir wśród kozactwa, pewnym był, że w przeciągu najbliższych tygodni za sprawą tego szanowanego atamana rozpocznie się prawdziwa obława sięgająca nawet w najdalsze zakątki Ukrainy. Pożegnał się tedy z rodzicielami i braćmi, obiecując wrócić, kiedy mu tylko na to służba pozwoli. Ucałowawszy matkę, która błogosławiła mu na drogę, prosząc Boga o jego bezpieczeństwo, uściskał braci i ojca, poprawił pakunki przytroczone do konia i zwinnie niczym lisowczyk na niego wsiadł. Spojrzał smutno po raz ostatni na swoją rodzinę i odjechał nie szczędząc konia w stronę Siczy.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

No to jesteśmy po remoncie pierwszego rozdziału mam nadzieję, że się podoba, za wiele się nie zmieniło. Mam nadzieję, że podoba wam się gustowny  ''podziałek'' rozdziałowy. Kocham Pinterest za ukraińskie wzorki.