Rozsiany mak, skruszonych dni

Niczym odłamki szkła

W kosmosie lśni, w obłoku mlecznej drogi.

Rok szkła, złamanych serc

Straconych łez i bezkres nieba srogi.

Patrzę wciąż w tył chcąc cofnąć czas

Okruchy dni posklejać,

Odnaleźć sens straconych chwil

I znaleźć drzwi do nieba.

We wzorze gwiazd odnaleźć wzór

Swej własnej, krętej drogi,

Podążać nią do kresu sił,

W horyzont dnia spozierać,

Gdy przyjdzie czas opuścić świt

W proch gwiazd zamienić ciało.

Niech moja jaźń powróci tam

Gdzie serce jej powstało.

Gdzieś pośród roju mglistych dni

Poza zasłoną czasu,

Gdzie Pan Bóg złapał gwiezdny pył

By dać mi moje ciało.