Rob zat vast aan de mannelijke duiker en Zagas aan de vrouwelijke. Langzaam werden ze naar boven gezwommen. Rob keek omhoog. Klaar om zijn oude vertrouwde wereld te zien. Zijn vrouw, zijn kinderen zijn huis alles. Hij zag het zonlicht glinsteren op het wateroppervlak. Zagas keek omlaag. Hij zag hoe de fiets waar hij elke dag op had gefietst steeds kleiner werd tot hij hem niet meer kon zien. Hij zag hoe de grot verdween uit zijn zicht. Het enige dat hij nog kon zien was de streep, die over de bodem van de oceaan liep. De streep die hij elke ochtend opnieuw achterliet in de zeebodem. Tot ook die verdween.

Ze kwamen boven water. Rob schreeuwde van geluk en klom meteen op de boot van de duikers. Zagas bleef naar beneden kijken en werd op de boot getild. 'Kijk Zagas.' zei Rob en hij wees naar de kust in de verte. 'Zie je dat stipje daar, dat is mijn grot.' Zagas glimlachte. Het was prachtig, maar zou hier voor altijd kunnen blijven? Hij zag de zon. De laatste keer dat hij die had gezien kon hij ook niet meer herinneren. Het verdriet droop van hem af samen met het water elke keer als hij iets nieuws zag. De duikers waren druk in gesprek met de kapitein, die zich afvroeg waarom er ineens twee mannen mee naar boven waren gekomen. Toen de duikers uitgepraat waren, liep hij naar Zagas en Rob. 'Ik weet wie jij bent.' zei hij met een lage brommende stem tegen Zagas. 'Jij bent James. Kleine James.' Zagas keek hem verbaasd aan. 'Nee, ik ben Zagas en zo klein ben ik niet.' De kapitein zuchtte. '16 jaar geleden zat jij bij mij op de boot. Jij, je ouders en je zusje. We gingen een boottochtje maken. Jij was pas vier, maar ik herken je blonde haren. Op de boot vertelde ik het verhaal van de magische grot. Een grot op de bodem van de oceaan waar je adem kon halen. Alles was rustig totdat er een storm kwam. De golven sloegen hoog tegen de boot en jij viel overboord. Er is weken naar je gezocht, maar je werd nooit gevonden.' Zagas kon het niet geloven. Eindelijk wist hij zijn geschiedenis.

Rob nam Zagas mee naar zijn huis. Een prachtig groot huis aan zee. Zijn vrouw en kinderen vielen hem om de hals. 'We dachten dat je dood was.' zei zijn vrouw. Verbaasd keek ze naar Zagas. 'Wie is dat?' Rob glimlachte en legde een arm om Zagas' schouder. 'Hij heeft mijn leven gered.' 'Ik leg het straks wel uit.' De rest van de dag ging in een waas voorbij aan Zagas. Hij kreeg een rondleiding door het enorme huis van Rob, hij werd geïnterviewd door de krant, mensen die hij nog nooit had gezien omhelsden hem opgelucht "James!" riepen ze, maar Zagas had geen idee wie ze waren. Die avond bij het avondeten, vertelde Rob het hele verhaal en af en toe sloeg hij Zagas op zijn schouder. Zagas at niks, hij sliep niet, hij deed niks. Dit was niet zijn wereld. Iedereen noemde hem James, hij was niet James. Die nacht besloot hij weg te gaan. Dit was niet de wereld waar hij wilde zijn. Er waren teveel mensen en ze praten allemaal veel te snel en waren veel te druk en gestresst. Het was alsof hij op een andere planeet was. Hij klom uit het raam en liep richting de zee. De maan verlichtte zijn pad als een lamp. Alsof de maan wilde zeggen; "Ga terug naar huis." En dat deed hij. De zee was een paar minuten lopen en hij was er zo. Hij zag het water en begon te rennen. Zijn schouder lange blonde haar wapperde achter hem aan. De vloed kwam hem tegemoet als een omhelzing. Nog één keer keek hij om. Hij zag de auto's en hoorde muziek. Nee, dit was niks voor hem. Hij ging naar huis. Boven aan de duinen had zich een groep mensen verzameld. Ze voelden aan dat er iets ging gebeuren. Zagas rende de golven in. Hij voelde het water om hem heen en voelde zich thuis.

Rob was te laat geweest. Hij had pas een uur na het tafereel het nieuws gehoord dat Zagas de zee in was gerend. Hij had het nooit kunnen halen om van de kust naar de grot te zwemmen. Vanochtend hadden ze zijn lichaam gevonden. Niemand begreep het verdriet van Rob. Ze vonden Zagas maar raar en hadden al wel zoiets verwacht. Rob staarde naar het water. Nooit meer zou hij gaan zwemmen. De zee had zijn beste vrienden vermoord. Eerst Daniel en nu Zagas. Hij vroeg zich af of Zagas nu zijn vis Sonja kon zien in de hemel. Of hij zich thuis zou voelen. De echte wereld was geen plek geweest voor Zagas, hij had zijn eigen wereld.