Sytuacja wygląda tak: przede mną stoi Charlotta, moja dawna przyjaciółka, teraz przeciwnik. Nie widziałam jej od jakiś siedmiu lat i smutne wspomnienia zdążyły wyblaknąć... Ale teraz powróciły z podwójną mocą. Miałam przed oczami martwego Soha, nie mogłam zebrać myśli.

- Co ty tu robisz? - zadałam chyba najbardziej przewidywalne pytanie.

Charlotta uśmiechnęła się szyderczo, a mnie zakuło serce. Spędziłam z nią najlepsze chwile mojego dzieciństwa. Aż nie chce mi się wierzyć, że teraz stoi przede mną, celując we mnie mieczem.

- Wiesz po co przyszłam - odpowiedziała - Byłam pewna, że powiedziałam to jasno, kiedy odchodziłam. Jestem tu dla zemsty.

Zemsta... No tak. Chce zapłacić mi za śmierć Soha. Ale ja go nie zabiłam!

- Słodka zemsta... - zaczęła Charlotta.

- Uważasz, że zemsta jest słodka? - przerwałam jej - Poczekam, aż cię zemdli.

Otworzyła szerzej oczy.

- Zemsta jest dobra, jeśli mścisz się za osobę, którą kochasz - odparła.

Wstałam z klęczek.

- Jesteś zwyczajnie głupia, Charlotto. Mimo tego, że kochałam cię naprawdę mocno, uwierzyłaś ludziom, którzy zabili Soha, a nie mi.

Nóż Charlotty zadrżał.

- To nie ja go zabiłam. Zrobili to ludzie z wioski.

- Wiem to! - wrzasnęła Charlotta.

- Więc czemu... - zaczęłam.

- Bo oni to zrobili przez ciebie! - krzyknęła - Powiedzieli mi, kim jesteś! Ja byłam głupia... Na początku im nie uwierzyłam.

Nie rozumiem o czym ona mówi. Zaczyna majaczyć?

- Nie zabiliby go, gdyby nie ty - wyjaśniła po chwili ciszy.

Ałć. To zabolało.

- Kochałam również Soha.

Charlotta zamachnęła się mieczem, obcinając mi blond kosmyk włosów.

- Nie rozśmieszaj mnie! Byliśmy dla ciebie niczym! Pozwoliłaś mi odejść z Sohem, Naomi! - jej twarz przybrała przerażający wyraz - Miałam nadzieję, że nas zatrzymasz. Pokazałaś wtedy, że nic cię nie obchodzimy.

Zalała mnie fala wspomnień. Moment odejścia Charlotty. Ma rację, nie byłam wtedy w stanie jej zatrzymać. A powinnam.

- Jeśli będziesz żyć samymi wspomnieniami, zabijesz swoją teraźniejszość - powiedziałam łagodnie - Zapomnijmy o tym, co wtedy zaszło. Podajmy sobie ręce, Charlotto.

Charlotta zaczęła się śmiać. Wyglądało to tak przerażająco, że aż zadrżałam.

- Nie zapomnę ci tego.

Wtedy poczułam... Poczułam, że straciłam wszystkie wspomnienia związane z Charlottą. My, razem... Ten obraz rozwiał się przed moimi oczami. Było, minęło.

I nigdy nie powróci. Nic już nie będzie jak dawniej. A teraz, jedyne co mogę zrobić, to ochronić osoby, które teraz są ze mną. Ochronię niezdarnego i dumnego Akumu, złośliwego i groźnego Kaoru, nieprzewidywalnego Naruto, opiekuńczego Trzeciego... Ochronię Wioskę Liścia. I zapomnę o dawnych smutkach.

- Czy chcesz walczyć? - zapytałam cicho.

Charlotta uśmiechnęła się.

- W końcu zrozumiałaś, potworze...

Wzdrygnęłam się.

- Chcę zemsty. Chcę, żebyś poczuła się tak samo jak ja.

Co?

- Straciłam najbliższą mi osobę... - zaczęła Charlotta.

Otworzyłam szeroko oczy.

- Teraz zabiję osobę najbliższą tobie - dokończyła.

Zacisnęłam pięść.

- Myślisz, że ci na to pozwolę? - zapytałam.

- A ty myślisz, że nie przygotowałam się na ten dzień? - odpowiedziała pytaniem na pytanie - Odkąd dowiedziałam się, jak potężna jesteś, codziennie ćwiczyłam. Wszystko dla tego dnia. Dla Soha.

- Wspomnienie o nim nic ci nie da - powiedziałam.

- Ciekawe, czy będziesz tak samo mówić, po stracie swojej najbliższej osoby?

Zmrużyłam oczy i zaczęłam zbierać czakrę.

- Kogo by tu zabić - Charlotta zaczęła chichotać - Może jednego z tych chłopców, śpiących w jaskini?

Wybuchnęła we mnie dzika furia. Nie stracę moich nowych przyjaciół! Nie popełnię tego błędu, co przy tobie, Charlotto.

Skierowałam w nią potężną falę czakry, nie związanej żadną techniką. Jednocześnie poczułam wielką ulgę, uwalniając się od bolesnych pokładów czakry.

Ale... Charlotta stała niewzruszona. To niemożliwe!

- Głupia... Przed chwilą mówiłam, że się przygotowywałam do tego dnia - zaśmiała się.

Zagryzłam wargi i zaczęłam układać pieczęcie. Dzisiaj będę polegała na wietrze, bo ogień może przywołać spojrzenia wrogów z lasu.

Ułożyłam pieczęcie i uformowałam powietrze na kształt bardzo cienkich noży.

- Nie będę miała oporów przed zabiciem cię - oznajmiłam - Nasza przyjaźń nie przetrwała i teraz nie będę się powstrzymywać. Obronię ludzi ważnych dla mnie.

Charlotta zaczęła formować pieczęcie.

- Na to liczyłam - powiedziała.

Gdy zaatakowałam, moja technika zderzyła się z jej. O dziwo... Wyrównały się.

- Niemożliwe - szepnęłam.

Nikt nie powinien móc powstrzymać takiej ilości czakry.

- Przygotowywałam się do walki, mając na uwadze twoją ilość czakry - odparła dziewczyna ze śmiechem.

Przez chwilę poczułam się bezsilna... Ale nie mogę się poddać!

- Chyba śpieszno ci po śmierć - oznajmiłam smutna.

- HA! - zarechotała Charlotta - Dzisiaj nie masz najmniejszych szans ze mną.

Zamarłam. Ja? Nie mam szans?

Wiatr rozwiał włosy Charlotty, która w tym momencie wygląda naprawdę strasznie.

- Nie będę z tobą walczyć - oznajmiła z uśmiechem - Będę obserwowała cię, Naomi. Ciebie i twoich przyjaciół. I tak, jak przez ciebie zmarł Soh, przeze mnie zginie najbliższa ci osoba.

Nie. Nie, nie, nie!

W szaleństwie rzuciłam się na nią. Zebrałam całą czakrę jaką miałam w organizmie i wycelowałam w nią. Spowodowało to przeogromny ból, jakby w jednej chwili wyrywano mi coś z ciała.

Charlotta zrobiła unik, a mój atak nawet ją nie drasnął.

Wyciągnęłam ostrze i zaczęłam nim machać na oślep. Byleby tylko ją trafić. Żeby ona nie trafiła żadnej osoby, którą kocham...

Charlotta złapała za ostrze i zabrała mi je, jak dziecku się zabiera lizaka. Czułam się tak bezsilnie...

Skąd ta siła?! Przecież to niemożliwe, żeby ktoś taki mógł osiągnąć ten poziom!

- Używasz zakazanych jutsu? - spytałam trochę piskliwie.

Charlotta wyglądała na zbitą z tropu.

- Tak, codziennie - powiedziała - Dziwię się, że zgadłaś.

Serce mi stanęło.

- To jest niebezpieczne! Nie możesz! - krzyknęłam.

- Martwisz się o mnie, czy o siebie? - zapytała chytrze Charlotta.

Wzięłam głęboki wdech.

- Jeśli używasz jutsu ulepszającego twoje zdolności, to skrócasz sobie życie - zadrżałam - Każdy to wie! Przestań!

Byłam przerażona. Jak może być taka głupia?

- Wiem o tym - powiedziała Charlotta - Ale też zrobię wszystko dla zemsty.

- Nie lepiej zapomnieć o zemście? - zapytałam.

- Są takie rzeczy, których nie zapomnisz.

Zagryzłam wargi.

- Nie pozwolę ci skrzywdzić moich przyjaciół. Nadejdzie dzień, że zmierzę się z tobą - mówiłam - Ale zrobię wszystko, żeby cię powstrzymać.

- Przygotuj się dobrze na ten dzień, Naomi.

Chciałabym teraz zaatakować, ale muszę wytrzymać. Pozwolę jej odejść, a potem wymyślę plan jak ją powstrzymać, zgromadzę siły.

Ochronię przyjaciół.

Odwróciłyśmy się do siebie plecami. Ja w stronę jaskini, Akumu i Kaoru.

Charlotta odwróciła się w stronę pustego lasu, gdzie nikt na nią nie czeka.

Teraz bardzo wyraźnie widzę, jak się różnimy. Już nigdy nie wrócą dawne czasy, gdy jeszcze się przyjaźniłyśmy.