Het is inmiddels 4 dagen verder en ik ben uit de coma gehaald. Nu lig ik in mijn kamer uit te rusten en Marlee loopt tegen me te beppen. "Dus Maxon zei." Zegt ze. Ik spits mijn oren en let op. "hij zei dat hij echt van je hield. En toe.." ik onderbreek haar. " En Celeste?" Vraag ik. Marlee slaat haar ogen neer en schuifelt heen en weer. "Eh...ehmm...Tja..Eh...Die..." Stamelt ze. "Vertel." Beveel ik. "Die ligt met Maxon op de kamer...." Zegt ze verslagen. "O" zeg ik. ik voel niks, want ik heb het mezelf verboden om over Maxon na te denken. "Je moet met hem praten." Zegt Marlee. "Waarom? Er valt niks te zeggen." Zeg ik toonloos. Marlee kijkt me bezorgd aan. "America, je moet met hem praten. Jullie horen bij elkaar!" "Nee, zijn kans is verkeken." antwoord ik. "Oke." Zegt Marlee. "Ik moet gaan, zie je morgen America." Ik zwaai slap met mijn hand. Marlee loopt de kamer uit en sluit de deur. Ik staar naar de deur en daarna naar de badkamer deur. Ik slik en dring mijn tranen terug. Niet huilen America. Hij is het niet waard. Maar de tranen rollen al over mijn wangen. Waarom ging hij met Celeste? Was ik niet genoeg? Ik blijf een tijd doorhuilen maar stop abrupt als ik een klop op de deur hoor. Ik veeg snel mijn ogen droog en fatsoeneer mijn haar een beetje. "Hallo?" Roept degene achter de deur. "Kom naar." Roep ik. De deur gaat open en een bekend gezicht vol twijfel komt in beeld. "Maxon?"