Mijn hoofd bonkt en ik ben kotsmisselijk. Ik houd mijn ogen gesloten en doe of ik dood ben. Ik wil niet wakker worden in de wereld waarbij ik problemen heb met Maxon. Maxon... Er wellen tranen op achter mijn oogleden en rollen over mijn wangen. "Lady America? Hoe voelt u zich?" Kraakt een stem. "Ik ben dooood." Kreun ik. "Dat is niet waar. U haalt adem en u heeft een hartslag." Zegt de medibot. "Hmpf. Dat snap ik ook wel hoor." Mompel ik. "Hahaha." Zegt de medibot. Het klinkt nep. "auw!" Roep ik dan als er iets op mijn been slaat. "mooi zo. U heeft gevoel." Zegt de medibot met zakelijke stem. "mooi." Zeg ik en ga overeind zitten. Ik voel aan mijn benen. "woehoeee!!" Gil ik van blijdschap. Ik ga staan en merk dat het gewoon lukt. Ik loop een rondje maar ben dan wel erg moe en duizelig. "u moet nog aansterken Lady America. U moet elke dag terugkomen voor oefeningen en controle. Verder moet u nog wel een tijd in de rolstoel blijven. U kunt gaan." Zegt de medibot. Ik wordt in mijn rolstoel gezet door Arthur en hij brengt me naar mijn kamer. En ja hoor, daar staat Maxon. "Hallo Ames." Fluister hij met zijn hoofd naar beneden. "hallo Maxon." Zeg ik op kille toon. Als hij zijn hoofd opheft blijken er tranen in zijn ogen te zitten. "het spijt me zo Ames. Je had wel dood kunnen zijn." Fluistert hij. "Goh." Snauw ik maar vanbinnen brokkelt de stenen muur om mijn hart af. "a...Als je me niet meer wil z..zien... Snap ik d..dat." zegt hij stotterend. De muur is weg. "o Maxon." Zeg ik. "i...Ik ga wel." Mompelt hij en hij wil weglopen. "ik wou vragen of je bij mij bleef om me te helpen met lopen." Glimlach ik. Hij kijkt op en beoordeelt of ik een grapje maak. "echt?" Vraagt hij met een blije stem. "ja echt." Lach ik. Ik kan hem niet niet vergeten. Hij lacht en omhelst me. "ik dacht dat ik je kwijt was." Mompelt hij in mijn haar. "Dat dacht ik ook in bad." Fluister ik terug. Zijn gezicht betrekt. "Niet doen Ames. Ik wil het vergeten." Zegt hij ernstig. Ik ontplof van binnen maar houd me in. Ik ben niet in de stemming voor ruzie. "ik wil eten. Ik heb al die tijd niks gegeten!" Zeg ik zo opgewekt mogelijk. "tuurlijk." Glimlacht Maxon. Of hij heeft mijn neppe toon niet opgemerkt of hij negeert het.

-in de eetzaal-

"OMG America!!!" Roept Marlee als ze me ziet. Ze stormt op me af als een bizon en ik duik lachend weg. "MARLEE!" Gil ik als ze met plat knuffelt. Ik maak wat stikgeluiden voordat ze eindelijk loslaat. "kan je weer lopen? Heb je gevoel? Hoe voel je je? Hoe gaat het met Maxon?.." dat laatste zegt ze op gedempte toon. Ze kijkt me met grote onschuldige ogen aan. "volgens mij was het jullie schuld dat het zolang duurde?" Zeg ik op vragende toon. Ze kijkt me vragend aan. "Hoezo? Maxon is nooit bij ons geweest?.." zegt ze. Ik kijk haar verbaasd aan. "hij? Waar is hij dan geweest?" Vraag ik. "weet ik veel!" Zegt Marlee. Ik zoek Maxon met mijn ogen en zie hem praten met Celeste. Blijkbaar heeft Marlee hem ook gespot want ze sist: "daar is hij. Met háár.." Marlee pakt de rolstoel vast en duwt me de zaal door. "Ze zal boeten." Zegt Marlee boos. Ik probeer haar te kalmeren en zeg sussend: "rustig Marlee! We weten het niet eens zeker!" "Hierna wel." Zegt Marlee vastberaden.  "Hallo Ames, hallo Marlee!" Zegt Maxon als hij ons opmerkt. "hallo Maxon.. is het gezellig met Celeste?" Vraagt ze op kille toon. "ja hoor." Zegt Maxon glimlachend. "het is heel gezellig!" Fleemt Celeste. "Toch Maxon?" Zegt ze en drukt zich tegen hem aan terwijl ze ons vuil aankijkt. "Ja Celeste." Lacht Maxon en dat doet de emmer overlopen bij me.. "JIJ HOER!" Schreeuwt Marlee. "Maxon... Hoe dúrf je." Zeg ik op ijzig kille toon. "wat is er?" Vraagt Maxon verbaasd. "als je het nog niet doorhad Maxon, het is uit."