Dan zweven we langzaam naar buiten. De ruimte in. Ik kijk door mijn helm om me heen. Dit is gewéldig! Alle sterren fonkelen om ons heen. "Wauw." Fluister ik. "Ja mooi hé!" Zegt een stem in mijn helm. Ik kijk om me heen naar wie het zei. Ik zie Maxon breed grijnzen en hij zwaait. Tenminste, dat probeert hij. Door zijn ruimtepak lukt het niet helemaal. Ik lach en wapper met mijn handen om vooruit te komen. Nu lacht Maxon. "Je ziet eruit als een doorgedraaide kip America!" Lacht hij. Ik lach nog harder en mijn buik doet pijn van het lachen. Dan komt Marlee naast me zweven. Ze doet een paar bewegingen voor. Het lijkt heel erg op zwemmen. Het ziet er gek uit maar ik probeer het toch. Dan merk ik dat ik vooruit kom! Ik bedank Marlee in stilte. Maxon komt naast me 'zwemmen'. "Mooi hè?" Vraagt hij. We zijn een heel stuk weg van het schip en ik kijk er nu naar. Er zijn heel veel lichtjes. "Ja. Maar wat is dat andere stuk daar? Het is immens! En we zijn aan het eind van 'ons' schip hier naar buiten gegaan..." Zeg ik nadenkend. "Niet over piekeren. Samen genieten." Zegt Maxon. Ik pak hem vast en we zweven een tijdje, knuffelend in de ruimte. Dan piept er opeens iets in mijn helm. "Zuurstofgebrek. Ga nú terug naar het schip!" Ik probeer niet in paniek te raken en Maxon heeft blijkbaar hetzelfde probleem. "Druk op de rode knop op je arm." Hoor ik. Ik druk er meteen op en mijn lijn wordt meteen naar binnengetrokken. Heel snel. Ik gil het uit. "Maxon!!!" Gil ik. "Rustig Ames!" Gilt hij terug. Dan kom ik abrupt tot stilstand tot de wand. "Auw!!" Roep ik. Mijn hoofd knalt ertegen aan en alles wordt zwart..

Beetje kort hoofdstukje... Srr ): volgende wordt langer. I promise ;) love you all