"O...operatie?" Vraag ik trillend. "Ja, ande.." "Kan ik erna zéker weer lopen?" Onderbreek ik hem. "Ja." Zegt de medibot. Gelukkig. Dan kan ik weer lopen. Maar een operatie... "Als u wil kan u morgen geopereerd worden?" Vraagt hij. "O.... Ehh... Oke, doe maar." Zeg ik zekerder dan ik me voel. "Oke, u kunt gaan. Arthur zal u naar uw kamer brengen. Zorg ervoor dat u morgen nuchter bent. U hoort wel wanneer u wordt geopereerd. Fijne dag verder." Zegt de medibot. "Oke.." Mompel ik.

-terug in de kamer-

"Dus morgen wordt ik geopereerd." Besluit ik mijn verhaal. Ik heb net alles aan Maxon, Marlee en Kile vertelt. We zitten met z'n allen op ons bed. "Och germ." Zegt Marlee lief. "Germ?" Vraagt Kile. "Wat betekent dat dan?" Ik en Marlee beginnen te lachen. "Hahaha weet je dat hahaha niet?" Lacht Marlee. "Haha het is zoiets van: zielig kind toch." Zeg ik gierend van de lach. Maxon en Kile kijken elkaar beduusd aan. "O" zegt Kile waardoor ik nóg harder begin te lachen. Maar dan moet ik weer denken en ben ik op slag stil. "Jullie gaan toch wel mee?" Vraag ik stil. "Tuurlijk." Antwoorden ze. Ik omhels ze. "Ik hou van jullie." Zeg ik. "Best friends forever!" Gilt Marlee en we beginnen allemaal weer te lachen.

-rond 10 uur-

"Maxon. Ik vind het eng." Fluister ik als we in bed liggen. Hij heeft zijn arm om me heen geslagen en neuriet een liedje. "maar Ames, wij zijn bij je! En daarna kun je weer lopen." Zegt hij geruststellend. "ja dat is wel waar." Mompel ik. "nou dan." Zegt hij en begint weer te neuriën. "ik ga slapen." Mompel ik en draai me om. "trusten Ames." Zegt Maxon. Ik dring de tranen weg. Niet huilen nu. Ik val in slaap terwijl Maxon nog steeds neuriet...

-volgende morgen-

"Ha Ames. Hoe is het?" zegt Maxon als hij merkt dat ik wakker ben. "Ik ga Marlee en Kile halen. Tot zo." Roept hij over z'n schouder. Ik wil nog iets zeggen maar hij is al weg. Oké dan.. ik haal mijn schouders op, pak een boek van het nachtkastje en begin te lezen. na een tijdje is Maxon er nog niet en raak ik geïrriteerd. Zó lang kan het toch niet duren?.. ik besluit zelf in mijn rolstoel te gaan zitten en rol richting de rand van het bed. ik stop net iets te laat waardoor ik eraf glijd. "AU!" roep ik als ik hard val. "ik ben in ieder geval dichter bij m'n rolstoel.." mompel ik in mezelf. ik sleep mezelf erheen en hijs me erin. als ik dat heb gedaan zweet ik als een otter en heb ik een knalrood hoofd. "tijd om in bad te gaan America." zeg ik tegen mezelf. ik rol erheen en bots tegen de deur van de badkamer aan. oef. dat deed ook al zeer. ik open de deur en rol naar binnen. het bad is al gevuld dus trek ik snel mijn nachtjapon uit en laat mezelf in het water vallen. ik denk geen een moment aan mijn verlamming. ik wil zwemmen maar het lukt niet. o nee.. mijn verlamming! ik maai wanhopig met mijn armen om niet te zinken maar ik zak steeds lager. ik gooi alles in de strijd maar mijn benen willen niet meewerken. ik begin te gillen. "MAXON! HELP! IEMAND HELP ME!" gil ik, maar er is geen enkele reactie. mijn armen krijgen verzuring en beginnen zwaar te worden. ik ben nu echt in doodsangst. ik probeer mezelf naar de rand te krijgen door met mijn armen te roeien maar het lukt niet helemaal zoals ik het wil. ik gil en snik tegelijk nu. ik wil nog niet dood. en dan, éíndelijk bereiken mijn handen de kant. ik grijp me eraan vast en trek mezelf erheen. ik laat mijn armen rusten op de kant en snik het uit. ik besef nu pas hoe dicht ik bij de dood ben geweest. "ik ben zo dom." snik ik zachtjes. en dan gaat de deur open en komt Maxon binnen. "America, je weet dat het niet slim is om zonder mij in bad te gaan!" zegt hij op straffende toon en tilt me uit bad. hij slaat een handdoek om mee heen en gaat dan voor me staan terwijl hij me bestraffend aankijkt. dan houd ik het niet langer. "pardon?! ik was bijna dood geweest! besef je dat wel?! omdat jíj er niet was! IK WAS BIJNA DOOD! WAAR WAS JE AL DIE TIJD?! EN DAN ZEGGEN DAT ÍK DOM DOE?! GA TOCH WEG!" schreeuw ik woedend. De gezichtsuitdrukking op zijn gezicht gaat van verbaasd naar boos. "EN JE WEET DAT JIJ ZO MOEILIJK DOET?! MET ALLES AMERICA! WORDT EENS VOLWASSEN!" Schreeuwt hij terug. "o ja?" Zeg ik trillend van woede. "kan ik er wat aan doen? Jij hebt nooit gezegd dat je mij vind zeuren!" Zeg ik terwijl mijn stem trilt. "Lady America, u wordt geopereerd nu. Kom alsjeblieft naar de operatiekamer." Kraakt opeens een stem. "Ik moet gaan. Aan de kant." Snauw ik terwijl ik Maxon voorbij rijd. "Ames...." Smeekt Maxon. "blijf van me af sukkel!" Sis ik. Ik stel mijn rolstoel in dat hij naar de operatiekamer rijd en de  rolstoel vertrekt. Maxon rent me achterna maar ik negeer hem.
Na een tijdje kom ik aan bij de operatiekamer. De deuren schuiven open en ik rol naar binnen. De medibot tilt me op de operatietafel. Ik voel een kleine prik in mijn arm en daarna wordt alles zwart...

Sorry dat ik zolang niet heb geüpdatet. Ik was nogal druk. Nogmaals sorry!!
Love you all!!❤️🧡💛💚💙💜💖