Była godzina trzecia. Blondynka niespokojnie, ale jednak po cichu przemierzała pusty korytarz internatu. Kiedy obudziła się nie widziała nigdzie swojej przyjaciółki. Postanowiła poczekać z nadzieją, że poszła do łazienki, ale długo nie wracała. Dlatego poszła sprawdzić sama – w końcu mogła zemdleć czy coś innego.

Niestety nie było jej tam, dlatego zmierzała szybko do swojego chłopaka z nadzieją, że uspokoi ją trochę. Wiedziała, że spał, ale tak bardzo martwiła się o Karę. Tyle osób na chwilę obecną stracili, że już nie wiedziała co myśleć. Zwłaszcza, że Edwards nie odbierała telefonu.

Bez pukania weszła do pokoju, w którym smacznie spał Ulrich i potrząsnęła go za ramię. Ten niemal spadł z łóżka ze strachu.

- Ulrich, to ja. Spokojnie - powiedziała szeptem chcąc uspokoić chłopaka.

- Co ty tutaj robisz? - spytał sennym głosem.

Pomimo to był świadomy, że bez powodu by tutaj nie przychodziła. Więc musiało się coś stać.

- Nigdzie nie ma Kary.

- Jak to?

Widać, że wziął sprawę na poważnie, zwłaszcza po ostatnich akcjach.

- Patrzyłam wszędzie. Mam wrażenie, że stało się coś złego.

- Słuchaj - powiedział Stern biorąc ją za rękę a drugą przetarł swoją twarz. - Ubiorę się i pójdziemy jej poszukać. Może jest w fabryce.

Kasia pokiwała głową i przytuliła chłopaka po czym dała mu szybki pocałunek. Następnie wyszła z pokoju, a Niemiec narzucił na siebie pierwsze lepsze ciuchy.

Chwilę potem już biegli w stronę opuszczonej fabryki.

***

- Może tak łaskawie ktoś powie mi co się stanie, jeżeli źle wybiorę?! - krzyknęła zdenerwowana.

Nie wiedziała prawie nic. Nawet nie zdążyła zapytać o cokolwiek. Nie była pewna jak dużo ryzykuje. Znaczy domyśliła się, że całkiem sporo. Nawet powrót przyjaciół na Ziemię i odwirusowanie Williama.

- Cholera!

Chodziła w tą i z powrotem zastanawiając się, który teleport miała wybrać. Wybór był naprawdę trudny. Mogła wybrać sektor zapomnienia, dzięki któremu zapomni o wszystkim co sobie wybierze. Mogła także skazać się na sektor prawdy, w którym zobaczy swoje potknięcia życiowe.

Schowała głowę w rękach. Miała już tego dosyć. Chciała to skończyć jak najszybciej i mieć spokój. Chociaż jaki miałby być to spokój z dwoma wirusami u boku?

***

Całkiem szybko dostali się do fabryki. Kiedy znaleźli się przy komputerze, zauważyli, że torebka Kary leży na mocarnym, obrotowym krześle.

- Jest w Lyoko - szepnęła przerażona Kasia.

- Ale po co?

- Nie mam pojęcia.

Podeszła do klawiatury i zaczęła coś na niej pisać. Ulrich uniósł brew. Ona umie się tym obsługiwać?

- Nie ma jej nigdzie. Nie mogę jej namierzyć - po jej plecach przeszedł przeszywający dreszcz.

- Moglibyśmy tam pójść, ale nie umiem się tym obsługiwać - tutaj wskazał na komputer.

- Znam kod na opóźnioną wirtualizację - uśmiechnęła się.

Zanim jednak zaczęła wpisywać kod, coś rzuciło jej się w oczy. Była to książka w torbie Kary, którą dzisiaj czytała. Ciekawość blondynki wygrała i wyciągnęła wolumin. Następnie zaczęła kartkować go szukając czegoś ciekawego.

Kiedy zatrzymała się wzrok na pewnym tekście już wiedziała co jej przyjaciółka robiła w Lyoko. Czasami była naprawdę nieodpowiedzialna.

- Ona poszła po Złote Łzy - mruknęła z niedowierzeniem. - Sama.

- Co to takiego? - spytał zaciekawiony.

- To coś typu antywirus. Tylko nie trzeba nad nim pracować, bo już jest gotowy. Musimy po nią pójść!

Kasia spojrzała na Sterna a on tylko pokiwał głową głaszcząc ją po włosach. Widział, że bardzo martwiła się o "siostrę". Sam się o nią zamartwiał. Jeszcze brakowało, żeby jej się coś stało.

Kasia wpisała kod do wirtualizacji a potem szybko pobiegli do windy.

***

Kara już wiedziała co zrobić. Wolnym krokiem podeszła do teleporterów i stanęła pomiędzy nimi. Następnie weszła w ten po lewej stronie. Wybrała sektor prawdy.

Miała nadzieję, że był to dobry wybór.