-Zrozum...chciałbym ci pomóc.- Idalia wzięła głęboki oddech. 

- A ty nie rozumiesz, że ja tego nie chcę!

-Nie, nie rozumiem. Zrozum ja naprawdę chce pomóc, dlaczego sobie nie dasz?- Idalia odwróciła się gwałtownie. Jej oczy płonęły i czuła się jakby miała gorączkę. 

-Widzisz to?- wskazała na ranę na swoim policzku.- Tak?! Więc razem ze swoim braciszkiem trzymajcie się ode mnie z daleka. 

-Ale...

-Nie ma "ale". Leć do swojego brata i dziewczyny a ode mnie się od mnie się odwal raz na zawsze. 

-Zerwałem z Clarą. To ona to wszystko wymyśliła z zazdrości. - Ida spojrzała na Cartera z niedowierzaniem. 

-Wróć do szkoły.- powiedział Carter. 

-Powiedz to mojemu tatusiowi.- W tej chwili coś pękło w Idzie, usiadła na łóżku i zaczęła płakać. Nie chciała płakać przy chłopaku więc szybko wytarła łzy w rękaw i zacisnęła oczy. 

-Spokojnie. Rozumiem...

-Nic nie rozumiesz!

-Skąd wiesz?

-Bo jesteś z normalnej rodziny. 

-Co chcesz przez to powiedzieć?

-A to, że jako dziecko zostałam zabrana tu gdzie byłam głodzona i bita. Później zostałam oddana obcym ludziom. Kiedy Leo mnie odnalazł myślałam, że mój koszmar się skończył, ale znowu wróciłam do tego piekła.- po policzkach dziewczyny spływały łzy, po chwili podniosła zapłakane oczy na chłopaka. 

-Teraz już wiesz. Proszę bardzo idź i rozgadaj wszystkim...

-No nie płacz już. Obiecuje, że już nie długo będziesz znowu z Leo. 

W tej chwili Ida chciała już coś odpowiedzieć, ale uprzedził ją głos taty Cartera. 

-Chodź Carter. Musimy już iść. 

-Dobrze, już idę. Obiecam ci jedno Ida; już za parę dni będziesz mieszkała u Leo i znowu będziemy się kłócili w szkole, już ja o to zadbam. 

-Zrobiłabym wiele aby tak było. 

-Carter!- dało się słyszeć z dołu. 

-To do zobaczenia w poniedziałek w szkole. 

-Głupek z ciebie, ale do zobaczenia.- Idalia mimowolnie uśmiechnęła się do chłopaka. Chłopak odwzajemnił uśmiech i wyszedł z pokoju. 

Kiedy tylko chłopak wyszedł Ida położyła się na łóżku i przykryła kocem. Odruchowo wzięła do ręki pilot i automatycznie włączyła telewizor. Leciał jakiś przypadkowy film w, którym bohaterka obchodziła urodziny. Idalia uświadomiła sobie, że mogłaby teraz szczęśliwie świętować urodzinki Leosia. Czuła się bardzo samotna, a to uczucie przypominało jej tamto, które czuła kiedy sama siedziała w pokoju w Warszawie i nikogo nie obchodziła. Wzięła telefon do ręki i wybrała numer Leo. Po chwili z telefonu poleciała znienawidzona formułka: "Cześć tu Leo. Proszę  zostaw wiadomość". Ta wiadomość była najgorszą wiadomością jaką w tej chwili mogła otrzymać dziewczyna. Była WŚCIEKŁA. Była wściekła na...

Leo?!

Leżała i bezmyślnie patrzyła w ekran telewizora. 

Hej 

Pewnie pomyślicie, że z Idy jakaś wariatka. Raz płacze, raz się uśmiecha a raz jest wściekła. No cóż bohaterka ta ma całkowicie mój charakter, więc zażalenia składać do moich genów xd. No i buziaki bo ja chcę już iść spać. 

Branoc