Z rana Tilly wpadła do pokoju Leo. 

-Puka się Tils. 

-Mama woła na śniadanie. Zawołaj Idę. 

-Nie mogę...-Ale Tilly wybiegła już z pokoju. Leondre nie podzielał dziś entuzjazmu siostry. Powoli wstał i się ubrał. Zaczął ścielić łóżko, czego nigdy nie robił, ale dziś chciał jak najbardziej opóźnić zejście na śniadanie. 

-Leo porwali cię tam czy co?- krzyknęła mama z kuchni. 

-Idę mamo- Leo powoli zwlekł się po schodach. 

-Gdzie Ida?- spytała mama smażąc naleśniki. 

-Mamo...Idalia jest w szpitalu.-Z rąk mamy Devries wypadł talerz na który właśnie miała nakładać naleśniki. Widelec z naleśnikiem stanął w połowie drogi do buzi Tillie. 

-Leo? Co wyście znowu najlepszego powyprawiali?- mama chłopaka rzadko się denerwowała, ale stan w jakim była aktualnie można było nazwać co najmniej zdenerwowanym. 

-Mamo...To był wypadek. My naprawdę nie chcieliśmy. 

-Nie ważne. Pakujcie się do samochodu. Jedziemy do szpitala. 

Idalia leżała w łóżku. Z tego co z rana oznajmił jej lekarz, po za ręką nie miała jakiś większych obrażeń. Wzięła więc telefon i zaczęła szukać numeru do Simona. Nie było to jakieś bardzo trudne zadanie i już po chwili dzwoniła. 

-Cześć Ida. Czyżbyś zmieniła zdanie?- odezwał się głos w słuchawce. 

-Tak. Może mi pan wysłać tekst piosenki, którą mam zaśpiewać. 

-Dobrze. 

-Mam prośbę. Czy mógłby pan na razie nie wspominać o mojej decyzji chłopakom. 

-Jak sobie życzysz, ale wiesz, że i tak dowiedzą się na koncercie. 

-Właśnie o to chodzi. Dziękuję. 

-Dobrze. 

-Przepraszam muszę kończyć.- Idalia rozłączyła się widząc Cartera wchodzącego do sali. 

-Czego chcesz. 

-Chcę tylko pogadać. - Chłopak zrobił obronny gest rękami. 

-A spadaj! Zaraz zawołam lekarza. 

-Nie sądzę aby Leo był zachwycony tym, że w takim stanie będziesz występować. 

-To już nie twój interes. 

-Kurde, Ida wiem, że popełniłem błąd. Zrozum to do cholery. Całe życie byłem wychowywany bez matki a mój ojciec miał mnie gdzieś. Wciągnąłem się w złe towarzystwo przez mojego brata. Dzięki tobie zrozumiałem, że robię źle. - Carter zorientował się, że po policzkach dziewczyny zaczęły spływać łzy. 

-Przy mnie nigdy nie było rodziców Carter. Widywałam ich raz na miesiąc. Sama opiekowałam się siostrą. Mój brat też wpadł w złe towarzystwo. Później straciłam najlepszą i jedyną przyjaciółkę. Byłam pewna, że to już koniec. Moja psychika...Na szczęście trafiłam tutaj , ale oduczyłam się ufać ludziom. Nadia nie była jedyną osobą na, której się przejechałam, ale zdecydowanie ta najbardziej bolesną. 

W tej chwili do sali wbiegł Leo. 

Cześć

Kolejny rozdział, który jest trochę o przeszłości Idy. Mam nadzieję, że podoba wam się to co tworzę bo naprawdę długo mi to zajmuje. Liczę na jakiś miły komentarz i do następnego xxx