Strorm, nerwowo skubał brzeg posłania.

Liczył, że jego sojusznicy, choć raz, nie każą mu na siebie czekać.

A co, jak w ogóle nie przyjdą?

Cały plan legnie w gruzach.

Nagle, po drzwiach jego legowiska, ktoś zaczął skrobać, od zewnątrz.

- Co się dzieje?! - warknął kocur

- Mint, kazała mi.... Mint to moja mentorka... I kazała... - zapiszczała cienko malutka ruda kotka

- Wiem. Mów, co masz przekazać.

- Atakują nas szczury

Storm, z trudem ukrył triumfalny uśmiech.

- Nie ma czasu do stracenia. Prowadź.

Dwa koty ruszyły w stronę kolczastej ściany.

Już z daleka, dały się słyszeć rozpaczliwe piski kotów.

Z daleka przywódca dostrzegł czarno-białego szczura, który jako jedyny znał koci język.

Pozorując atak, wskazał dyskretnie legowisko medyka, gdzie Silver, jego partnerka rodziła.

Zwierzę odskoczyło do tyłu, i ogonem wskazało, dwa skradające się szczury.

Storm, spokojniejszy wiedząc, że narazie wszystko idzie zgodnie z planem, zajął wyższe miejsce, i zaczął z stamtąd wydawać rozkazy klanowi kryształu.

Nagle zeskoczył i zaczął się skradać w stronę, w którą wcześniej podążył szczury

Z daleka usłyszał odgłosy walki.

Nagle wszystko ucichło.

Kocur poczuł przypływ nadziei.

Wskoczył do legowiska, jakby w pogoni za szczurami.

Jednak mi jego zdziwieniu, na ziemi nie leżały zwłoki kotów.

Silver i Marple dusiły ostatniego atakującego.

Greenpaw, uczeń medyczki, rozglądał się zdezorientowany, jakby coś zgubił.

-Nic wam nie jest? - zapytał Storm z troską.

- Chyba nie. - Jęknęła Marple

Nagle, Storm skoczył przed siebie, rzucając medyczką o ścianę.

Coś trzasnęło, i kotka osunęła się martwa na ziemię.

- Co ty wyprawiasz?! - wrzasnęła Silver.

- Nie chciałem ci tego mówić... -kocur spuścił wzrok - ale zdradziła klan. To ona zwołała szczury, żeby nas zaatakowały.... Chciała zabić ciebie i nasze kocie. A właśnie... gdzie ono jest?

- Niewiem. - Silver wzruszyła ramionami.

Storm, poczuł wzbierającą wściekłość.

- Jak to nie nie wiesz?!

- Zgubiło się.

Kocur przycisnął partnerkę do podłogi.

- Jak mam je zabić, jak nie wiesz, nawet gdzie jest?! - dopiero po minie Silver Storm zorientował się, co powiedział.

Nagle, do legowiska medyka wbiegła Luna, przywódczyni klanu księżyca.

Jak prawie każdy kot, z tamtego klanu, miała bure, pręgowane, długie futro, sięgające prawie do ziemi. Od pozostałych kotów, wyróżniały ją oczy w kolorze nieba nocą.

- Zostaw ją. - warknęła. - Szczurzy przywódca od razu wyśpiewał, że te ataki to twoja sprawka. Chyba wiesz, co cię czeka za zdradę kodeksu wojownika?

- To wszystko, przez Greenpaw! Powiedz im o przepowiedni!

- Jakiej przepowiedni? - pisnęła cichutko srebrzysta kotka

- Nie udawaj! - syknął Storm. - Mówiłaś, że cień wstrząśnie całym podziemiem! Że przeklął nas klan nieba!

- Co? - kotka pisnęła uczennica, wtulając się instynktownie pod łapy Luny, i patrząc z przerażeniem na przywódcę.

Kocur skoczył w jej kierunku, z wysuniętymi pazurami.

Kotka z klanu Księżyca w ostatniej chwili zastąpiła mu drogę i z całej siły uderzyła w grzbiet, łamiąc mu kręgosłup.

Umierający, czarny kocur, wił się po ziemi, miaucząc o klątwie.

-Chodźmy z tąd.

Luna łagodnie otuliła Silver ogonem.

***

Do Silver podeszła Mint.

-Mam twoją zgubę. - mruknęła radośnie, kładąc przed karmicielką małego kociaka.

- Shorttail! - kotka natychmiast zaczęła wylizywać czarnego kotka.

- Shorttail? Piękne imie, pasuje do niego, ale ja nazwała bym go Sąbra.

- Czemu?

- Powiedzmy, że gdy chciałam go wyciągnąć z dziury w kryształowym sercu, tak ztapiał się z cieniami, że przez chwilę go nie widziałam. - roześmiała się. - Wszystkie szkody w obozie naprawione.

- Dziękuje ci Mint. 

- Nie ma za co. Wiesz, że zawsze zrobie, to o co poprosisz.

- Właśnie się zastanawiałam... Nie chciała byś zostać przywódcą?

***