บางครั้งฉันก็เบื่อกับการที่คนรอบข้างใช้เส้นสายในการเอาเปรียบคนอื่นเพื่อตัวฉันเอง ฉันไม่ได้ขอร้องให้พวกเขาทำนะแต่พวกเขายัดเยียดมันให้ฉัน หลายครั้งที่ฉันพยายามจะปฏิเสธิมันแต่ในโลกแห่งนี้ โลกที่หลายคนอยากจะเข้ามาอยู่ โลกที่หลายคนอิจฉา โลกที่หลายคนพูดถึง โลกที่ฉันอยู่ บางทีมันอาจจะไม่ใช่อย่างที่ใครหลายๆคนคิด บางทีถ้าพวกเขาได้ลองเข้ามาอยู่พวกเขาอาจจะอยากออกไปทันที

สองวันก่อนหน้า at NYC

"แกต้องเขาเรียนที่ม.บราวน์"ริต้าเริ่มเข้าประเด็นหลังจากที่นั่งพล่ามมานาน"แกจบไฮสคูลมาเกือบปีแล้วฉันยังไม่เห็นว่าแกจะสอบเข้ามหาลัยที่ไหนเลย แกจะได้ไม่ต้องอยู่เฉยๆแล้วมาสร้างข่าวเสียๆหายๆแบบนี้อีก"

"แล้วทำไมต้องเป็นม.บราวน์ด้วย"น้ำเสียงฉันอาจจะฟังดูไม่น่าเข้าหู รู้สึกได้จากการที่คาลัมบีบมือฉันเบาๆ

"เหอะ!แล้วถ้าไม่เรียนที่ม.บราวน์แกจะไปเรียนที่ไหน ม.นิวยอร์ค เหรอ ไม่มีทาง! ฉันจะไม่มีทางให้แกไปเข้าเรียนที่มหาลัยนั่นหรอก"ริต้าเบือนหน้าหันไปยกแก้วชาร้อนขึ้นจิบ มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละที่จะเชื่อว่ามันเป็นชาร้อนอย่างที่หล่อนพล่ำบอก

"คุณต้องการอะไร คุณไม่เคยสนใจว่าฉันจะทำอะไรตั้งแต่นังเด็กนั่นเกิดมา แล้วอยู่ดีก็จะมาบังคับให้ฉันเข้าเรียนที่บราวน์"

"อย่ามาเรียกไรรีย์ว่านั่งเด็กนั่นนะ!"หล่อนใช่นิ้วที่สมควรจะเหี่ยวย่นไปนานแล้วแต่กลับยังเต่งตรึงด้วยเงินที่เสียให้กับหมอชี้มาทางฉันอย่างปกป้องนังเด็กนั่น

"แคโรลีน"คาลัมพูดเสียงเบาฉันหันไปเลิกคิ้วให้เขาเพียงแต่ส่ายหน้าเบาๆ

"ก็ได้ถ้าแกไม่อยากย้ายมาอเมริกา ฉันจะหาทางให้แกเข้าที่เคมบริดจ์เอง"ริต้ารินชาร้อนอย่างที่เธอว่าลงในถ้วยแต่กลับไม่มีควันหรือไอร้อนพุ่งพวยออกมาซักกะนิด"แต่คงต้องพึ่งพ่อของแกหน่อย"

"คุณจะอะไรก็เรื่องของคุณเลยฉันไม่สน แล้วก็จะไม่เข้ามหาลัยที่คุณเลือกให้ด้วย"

"แกไม่มีสิทธิเลือก!"

"อ้อ เหรอคะ"ทันทีที่ฉันลุกขึ้นยืนคาลัมก็ยืนขึ้นตาม"แล้วนังเด็กไรรีย์นั่น รู้หรือป่าวว่าคุณต้องใช้เงินไปเท่าไหร่เพื่อที่จะให้หล่อนได้เรียนที่เดลตัน แล้วบอกว่าที่หล่อนเข้าได้ก็เพราะหัวสมองน้อยๆของหล่อน"

"แคโรลีน!"ริต้ายืนขึ้นบ้าง

ฉันเพียงหยักไหล่แล้วเดินออกมาพร้อมคาลัม ที่พูดไปนั่นก็เพราะว่าเห็นนังเด็กนั่นแอบฟังอยู่นานแล้ว ไรรีย์น่ะบูชาริต้าจะตายไป หล่อนมันโง่ที่คิดว่าตัวเองสอบเข้าเดลตันได้ แต่ใครจะไปรู้ว่าคนโง่ๆอย่างไรรีย์ก็เกลียดการใช้เส้นสายเหมือนกัน

London

กลิ่นหอมของอาหารปลุกให้ฉันตื่น คาลัมจงใจเปิดประตูให้กลิ่นอาหารลอยเข้ามาแตะเข้าที่จมูกของฉันอย่างจัง

ฉันไม่รอช้ารีบลุกพรวดออกจากเตียงโดยไม่ลืมที่จะหยิบชุดคุมมาสวมทับร่างกายที่ไร้สิ่งปกปิด

"นั่นเธอแปลงฟันหรือยังน่ะ"คาลัมพูดทันที่ฉันหยิบเบคอนจากจานบนเคาน์เตอร์เข้าปาก ฉันเพียงแต่ส่ายหัวเป็นคำตอบและยังคงคิดว่าจะหยิบชิ้นที่สอง

"ช่วยไม่ได้ก็นายจงใจแกล้งปลุกฉันเอง"

เขาหัวเราะอย่างคนชนะแล้วก้มลงไปคนอะไรซักอย่างในหม้อ

"นั่นอะไร"

"ซุป"

"ทำ ทำไม"

ตึ๊ง!!

New message from ...

C-chace : เคนย่า!!ฮัลโหล ฮัลโหลๆ

ฉันไม่แปลกใจหรอกว่าใครคือให้เบอร์ฉันกับเชสคงไม่ใครไปไม่ได้นอกจากพ่อ

carolyn_c_t : อะไร?

C-chace : ออกมาเจอกันหน่อยสิเคนย่าาา

carolyn_c_t : ฉันไม่ได้อยู่นิวยอร์คแล้วเชส

C-chace : ใครว่าฉันอยู่นิวยอร์คล่ะ

carolyn_c_t : แล้วนายอยู่ไหน?

C-chace : ลองเดาดูสิ

carolyn_c_t : ไม่เอาอะขี้เกียจ

C-chace : ลองสิ ลองไง เดาดู

carolyn_c_t : ฉันไม่รู้

C-chace : เธอมันห่วยแตก

carolyn_c_t : ย่ะ
carolyn_c_t :เหมือนกับนาย

C-chace : ลอนดอนไงยัยแสบ

carolyn_c_t : นายตามฉันมาเหรอเชส!!??

C-chace : ป่าวซะหน่อยอย่ามาหลงตัวเอง
C-chace : อย่าลืมสิบ้านพ่อก็ฉันอยู่ลอนดอนนะ

carolyn_c_t : บลา บลาๆ เชส

ฉันกดปิดเสียงแล้วหันมาสนใจเบคอนตรงหน้าต่อ

===

เราใช้เวลาตลอดช่วงบ่ายหมดไปกับการดูหนัง เอ่อ...อันที่จริงเล่นเกมส์ด้วยน่ะแต่ฉันเล่นแพ้คาลัมเลยไม่ค่อยอยากจะพูดถึง ก็เขาเป็นผู้ชายหนิเรื่องแบบนี้ก็ต้องชนะเป็นธรรมดาจริงมั้ย

"เธอดูหนังเรื่องนี้มารอบสามรอบแล้วนะ"ผู้ชายที่นอนหนุนขาทำหน้าตาฟึดฟัด

"อย่าบนน่า"แหม่...ก็พระเอกเรื่องนี้หล่อยังกับเทพบุตร

"ดูจนทำเอาคำพูดที่พระเอกพูดมันติดอยู่ในหั-"ฉันหยิบป็อปคอนข้างกายยัดเข้าไปเต็มปากของคาลัมแต่คนอย่างเขาไม่เป็นอะไรง่ายๆเขาเคี้ยวมันแล้วกลืนลงไปอย่างกวนประสาท"เอาอีกสิ ฉันชอบนะที่เธอป้อนน่ะ"

"ป้อน? บ้าเหรอฉันไม่ได้ป้อนนาย ฉันเอามาอุดปากนายให้หยุดพล่ามตั้งหากย่ะ"

"เธอเนี่ยน้าาา จะมีความโรแมนติกกับคนอื่นเขาบ้างหรือเปล่า"เขาลุกขึ้นนั่งแล้วหันตัวมาทางฉัน"ฮะ รู้จักหรือเปล่าน่ะ คำว่าโรแมนติก"เขาเอื้อมมือหนามาจับหน้าฉันให้หันทางเขา เอ่อ..คาลัมกับพระเอกหนังนี่ต่างกันยังกะ..."รู้จักมั้ย"

"มะ..ไ-"

แล้วเขาก็ดึงฉันเขาไปจูบ

อืมมม...ความเค็มของชีสในป็อปคอนยังติดอยู่ที่ริมฝีปากเขา รู้สึกคอแห้งอย่างบอกไม่ถูกแต่ก็รู้สึกดีนะ

"ไง เคลิ้มอะดิ"เขาผละออกแล้วพูดด้วยสีหน้ากวนประสาท

ฉันไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่เอื้อมมือไปดึงท้ายทอยของเขาเข้ามาเพื่อให้ริมฝีปากเราประกบกันอีกครั้ง

===

"คุณเทรนเดลครับ"ฉันเดินตรงไปที่พนักงานหน้าล็อบบี้ เขามีท่าทีกะอักกะอวนนิดหน่อยก่อนจะกระแอมแล้วพูดต่อ"มีของมาส่งน่ะครับ"เขาเลื่อนกล่องยาวขนาดกลางสีดำสองกล่องมาตรงหน้า"ช่วยเซ็นรับด้วยครับ"

ฉันทำตามที่เขาบอกแล้วเรียกให้คาลัมที่ยืนรออยู่มาถือกล่องขึ้นไป เขามีท่าทีไม่ค่อยพอใจนิดหน่อยเพราะในมือเขาก็หิ้วถุงอยู่เต็มสองมือ ช่วยไม่ได้เขามันน่าแกล้ง

"ไม่ช่วยแถมยังให้ถืออะไรเพิ่มอีก"คาลัมบ่นเสียงอุบอิบขนาดอยู่ในลิฟล์

"ฉันได้ยินนะ"

"เปิดสิ เปิดเลยในกล่องมันมีอะไร บางทีคนที่เขาหมั่นไส้เธอเขาอาจจะส่งระเบิดมาให้เธอก็ได้" ปากเขามันช่าง...

"นั่นปากเหรอ"เอาล่ะ ใครจะบ้าส่งระเบิดมาล่ะ ถ้าเป็นระเบิดจริงพนักงานคงไม่ปล่อยเข้ามาง่ายๆหรอก ฉันถอนหายใจแรงๆก่อนจะเปิดมันออก

เดรส

ใช่มันเป็นเดรสที่ถูกพับไว้ในกล่องใบแรก
โอ...มีการ์ดมาแนบด้วย

'แคโรลีนที่รัก งานเปิดตัวมูลนิธิใหม่ของยายจะกำลังจะมีขึ้นคืนนี้ ต้องขอโทษด้วยจริงๆที่ไม่ได้บอกหลานก่อน แต่เอาเป็นว่าคืนนี้หลานและแฟนของหลานจะมางานของยายนะจ๊ะ
อ้อ! รถจะไปรับตอนหนึ่งทุ่มนะจ๊ะ
Ps.หวังว่าหลานจะชอบชุดที่ส่งไป
  -ยายของหลาน-'

????????????

บอกฉันทีว่านี่ไม่ใช่การบังคับ

เดาได้ไม่ยากว่าอีกกล่องจะเป็นอะไร
แน่นอนสูทของคาลัม แล้วทำยังไงเขาถึงจะยอมไปงานกับฉันเนี่ย

"เอ่อ...คือคาล"

"หื้ม"เขามองเงยหน้าขึ้นจากการหาของกินในถุงซุปเปอร์มาเก็ต"แล้วตกลงใครส่งอะไรมาล่ะ"

ฉันรีบเอาฝาขึ้นมาปิดกล่องทันทีเขาขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วมองลงไปในถุงอีกครั้ง"หนิ เราได้หยิบลูกกวาดสีแดงมาหรือเปล่าอะ หาไม่เห็นเจอเลย"

"หยิบมาแล้ว ลองหาดูดีๆสิ"

"เหรอ ไม่เห็นจะมีเลยอะ"

"คาล ไหนๆคืนนี้เราก็ไม่ได้ไปไหนกันอยู่แล้วใช่มั้ย เอ่อ..."

"อ้อ! นี่ไงเจอแล้ว"คาลัมแกะลูกกวาดแล้วโยนเข้าปากทันที

"คือคืนนี้นายช่วยไปงานเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ!"เอ่อคือน้ำเสียงฉันมันออกจะแข็งไปหน่อยมั้ยอะ

"ไม่เอาอะ เธอไปคนเดียวเถอะ"เขาพูดแล้วเดินหันหลังหนีทันทีด้วยความเร็วฉันจึงวิ่งไปดักข้างหน้าเขากางแขนกั้นไว้ไม่ให้เดิน"หลีก"

"ไม่"
"เห้อ"เขาถอนหายใจแล้วยืนกอดอกในท่าทีสบายๆมองฉัน

ฉันเบะปากให้กับท่าทีแบบนี้ฉันเกลียดมันเขามักจะทำแบบนี้อยู่บ่อยๆเพื่อทำให้ฉันไม่อยากสู้ต่อแล้วยอมแพ้ไปเอง"นาย.ต้อง.ไป.งาน.คืนนี้.กับ.ฉัน"

"ไม่"

"ต้องไป ลิลลี่ส่งชุดมาให้แล้วของนายด้วย ท่านอยากให้นายไป"

"เธอก็รู้ว่าฉันไม่ชอ-"

อืมมเวลาเขาอมไอ้ลูกกวาดนี่มันก็ทำให้ปากเขานุ่มดีนะแถมหวานอีกตั้งหาก"ไปเป็นเพื่อนหน่อยนะ"

===

"รสนิยมยายเธอนี่แย่ชะมัด"ถ้ายายเกิดได้ยินเข้าล่ะก็นายตายแน่"ก็ดูสิชุดเธอน่ะ ยาวซะเปล่า แต่ดูข้างหลังสิแหวกซะ"เขาจับฉันหมุนตัวไปมา

"เวียนหัวน่า"

"โอ..แคโรลีนที่รัก"ทันทีที่ลิฟล์ถูกเปิดออกลิลลี่ก็ดึงฉันเขาไปกอดทันที ใครก็ได้บอกทีเถอะว่าเธออายุย่างเข้าเลขหกแล้วนะ สาวสังคมนี่เขาแข่งกันสวยจริงๆ"ดีใจที่หลานมาได้"

"ลิลลี่ค่ะ"ฉันผละออกแล้วหันไปมองคาลัมที่ยืนอยู่ข้างหลังเอื้อมมือไปดึงเขาให้มายืนข้างๆ"นี่คาลัมค่ะ"

"โอ...เป็นยังไงบ้างจ๊ะชอบสูทที่ฉันส่งไปให้มั้ย"ลิลลี่ถามด้วยรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า

"ครับ...เอ่อก็ดีครับ"

"ดีจ่ะ หาอะไรดื่มไปก่อนนะจ๊ะ ฉันขอยืมตัวแคโรลีนซักครู่"

ฉันยังไม่ทันได้พูดอะไรลิลลี่ก็ดึงตัวฉันไปซะแล้ว คาลัมได้แต่พยักหน้าให้

===

โอยยยย พวกคุณเลิกพูดถึงเรื่องการเมืองบ้างได้มั้ยฉันเบื่อ ทำไมลิลลี่ถึงมีแต่เพื่อนแบบนี้นะ

"ลิลลี่คะ หนูขอตัวไปห้องน้ำซักครู่นะคะ"ฉันโกหกไปนั่นแหละ คาลัมจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ จะชินกับสังคมพวกนี้มั้ย งานมันจะน่าเบื่อไปสำหรับเขามั้ย

แล้วเขาอยู่ไหนเนี่ย

carolyn_c_t : อยู่ไหน?

Send...

ตึ้ง!!

calumsummerhood : ในงานยายเธอไง

carolyn_c_t : ตรงไหนล่ะ?
carolyn_c_t : ไม่ต้อง ไม่ต้อง ฉันเห็นนายล่ะ

เขายืนอยู่ตรงนั้นมุมเครื่องดื่ม ยิ่งเดินเข้าไปใกล้เท่าไหร่ก็เห็นชัดขึ้นว่าเขาไม่ได้ไม่ได้อยู่คนเดียว ดีใจจริงๆที่เขาหาเพื่อนในงานได้

"คาล" หน้าของผู้หญิงคนที่เขายืนคุยด้วยอยู่ปรากฎชัดขึ้นทันทีที่เขาหันมา

"ไรรี่ย์"

•เป็นยังไงกันบ้าง!!??

-เดลตันเป็นชื่อโรงเรียนดังของNYที่เราสมมุติขึ้นเองนะคะ

100%

กอด,คุณนายฮู้ด