Sevgili kendim;

Ruhumun soğuk zindanlarında elleri kelepçeli bir kız uyuyor.

Psikolojimin mavi duvarları, derin uykusunda, her hıçkırışında biraz daha kırılıyor.

Hayaletimi zehirleyen dumanlar göğe yükselirken lafügüzaflarımda can çekişiyor.

Boğuluyor gibiyim.

Kimsenin haberi yok.

Zan altında kalan her hissimi, kalbimde uyuyan deryadil bir peri sahipleniyor.

Ve ben o periden çekiniyorum.

Çözemiyorum kendimi bu kabustan.

Belki de hiçbir zaman düğüm olmamıştım.

Eğer öyle olsaydım,

Şu an yavaş yavaş eriyen bu kıza, hastalıklı bir şekilde kapılmazdım.

Bir kalpte iki kişi yaşatabilir miydi insan?

Neyim ben, Tanrım?

Sana yalvarırım söyle.

Hiç değilse...

O, avuçlarımda kaybolan bir kar tanesine dönüşmeden önce.

Sevgiler, Melih.

instagram; meefadem