Sevgili kendim;

Dünya üzerinde, bahar ve huzuru aynı an da tattırıp, yaşama umut veren bir ses tonu varsa eğer,

O Büşra'nın sesi olmalıydı.

Sürekli takılı kaldığım dudaklarından akan her bir nota,

Gözlerime usulca bakışında, ela gözlerinin içinde parıldayan o yeşil hareler,

Nefes aldığımı hissettiriyor bana.

Yaşıyor gibiyim.

Ama utanıyor duygularından ve ruhuna uğrattığı ihanetinden.

Sevgimden değil şüphesi, kendi sevgisinden korkuyor o, biliyorum.

Tıpkı benim gibi.

Korkusunun nefrete dönüştüğünün de farkındayım.

Gün ve gün büyüyor karşımda sonumuz.

Lakin ben de en az onun kadar korku doluyum.

Yaşadıklarımı hep adaletsizce bulurdum.

Oysa gelecekten gelen bir gurup intikam ordusu olduklarını asla göremedim.

Hak değil elbette, bana bağlanması.

Mümkünse nefret etsin benden.

Yarım bir bedenle yaşamaya razıyım.

Ama ruhumu henüz bulduğum yarımla ikiye bölme lütfen.

Tanrım.

Senden tek dileğim...

Beni de onunla birlikte al yanına.

Varlığına yalvarıyorum!

Büyük bir günahın koynuna bedenimi bırakmadan önce, bana verdiğin ruhumu yanına al.

Zaten bir parçam toprağın altında.

Onsuz da nefes almak istemiyorum.

Sevgiler, Melih.

instagram; meefadem