Sevgili kendim;

Zaman kimseye aldırmadan ilerliyor.

Ve ben neredeyse her gün yanına uğruyorum.

Bazen, avaz avaz susuşların arasında uzunca bir süre yalnız oturuyorum.

O buzdan duvarlarında titreyerek üşüyor.

Bense onun duvarlarına, sert ve ısrarlı bir şekilde çarparak ölüyorum.

Sükunete eren tek şey, ikimizin arasında kahkahalar eşliğinde oturan bir adet hüzün.

Hakkımda söylenen ucuz sözlere rağmen, onun sayesinde yeniden başladığım okula, sırf ona bir şeyler anlatabilmek için her gün uğruyorum.

Bazen canım yanıyor.

Bu hâlâ çok zor.

Ama soluğu onun yanında alınca her şeyi unutuyorum.

Vicdan mı bu hissettiğim?

Emin değilim.

Onun yanında olmayı seviyorum.

Sevgiler, Melih.

instagram; meefadem