Sevgili kendim;

Bugün ne kadar inat ederse etsin, onu yeşilliklerle kaplı bahçeye indirdim.

Başlarda her zamanki ifadesini takınıp bana yine zehir dolu dilini uzattı fakat sonra ısrarlarıma engel olamayıp kollarımda ilerledi.

Karanlıktan kurtulan bir güvercin gibiydi hareketleri.

Adım atmaya çekiniyor fakat bir o kadar da hevesli yürüyordu.

Korkuları, bileklerine asılıp onu durdurduğunda, parmaklarımı sardım soğuk ellerine.

Bana gözleri dolu dolu baktı.

O da biliyordu yakın geleceğimizi.

Ne kendini incitmek ne de beni yarı yolda bırakmak istiyordu.

Emindim her şeyinden.

Kendi acısının değil, sevdiklerinin acısındandı içine çektikleri.

İşte bu yüzden bana her baktığında yakalayabiliyordum o ürkek gözleri.

Bu yüzden kaçıyordu benden.

Bu yüzden uzak duruyor, uzak durmam için çabalıyordu.

Ancak bu defa, geçmişi tekrarlamamaya yemin etmiştim ben.

O ne kadar kaçarsa kaçsın, ben onu hep kovalayacaktım.

Bu ona verdiğim ilk sözdü.

Sevgiler, Melih.

instagram; meefadem