Sevgili kendim;

Çektiğimiz ve çekmek zorunda olduğumuz en büyük acının ne olduğunu söyleyen oldu mu sana hiç?

Duydun mu bir yerlerden mesela?

Kulaklarının bunlara yabancı olduğunu iyi biliyorum ben aslında.

Çünkü sana sorsam, dünyanın en zavallı insanı olarak kendini işaret edersin.

Oysa ben, daha birkaç güne kadar belki de acıların en büyüğüne şahit oldum.

Ve dışarıdan izleyen birisi olarak bu kadar çok yandıysam, bu acının kendisi olan kişinin neler hissettiğini düşün bir.

Yaşamak isteyen kalbine ömür biçilse nasıl tepki verirdin?

Bağırır mıydın?

Bunun bir şaka olduğunu düşünüp deli gibi güler miydin?

Ya da etrafta ne kadar eşya varsa, sana yalan söylediğini düşündüğün o doktora fırlatır mıydın?

Ne yapardın söylesene?

Hayata mı küserdin?

Küserdin.

Yine her şeyden nefret ederdin sen.

Peki, o ne yaptı biliyor musun?

Gözlerinden dökülen bahar kokulu yaşlara inat gülümsedi ve titreyen dudakları ile teşekkür etti.

Kapı eşiğinden onları izleyen bana kaydı bakışları sonra.

Kıpırdayamadım, ruhumun uyanıkken dağıldığını hissettim.

Öyle bir baktı ki bana, söylediği sözlerde can vermek nedir ki, işte o an iliklerime kadar buz kestim.

"İki ay Melih," dedi gözyaşları elmacık kemiklerinden kayarken.

"O kadar da kısa değilmiş."

Sevgiler, Melih

instagram; meefadem