Sevgili kendim;

Onun her göz yaşı, ciğerlerimde yeni ve canlı bir kent kuruyor.

Kırılan kulelerim, ortaçağdan kalma dar ve kıvrımlı sokaklarım, modern mimarinin hayat bulduğu kalbimde yeniliğe hummalı bir çalışma ile devam ediyor.

Harebe kentimin etrafına çizdiğim devasa surlarımın yerine, onun kanayan kalbiyle pırıl pırıl bir sınır çiziyorum.

Onun mutsuzluğu, lacivert şehrime can veriyor.

Karanlıkta üşüyen ve korkan kalbi, beni ayakta tutuyor.

Peki, şehrim yeniden canlanırken ben neden boğuluyor gibi hissediyorum?

Söyler misin, kalbimde yeni projelere yelken açan yaralı mimar...

Neden bu duvarlar üzerime üzerime geliyor?

Sevgiler, Melih.

instagram; meefadem