Sevgili kendim;

Mutlu sonlara doğdum doğalı inanmamışımdır biliyorsun.

Çünkü kitaplar da masallar da diziler de filmler gibi koskoca bir hayatın ele avuca sığmayacak bir, bilemedin birkaç senesini kaleme alıyor.

Ne başı var o hayatların ne de sonu öğretiliyor bizlere.

Aslına bakarsan kandırıldığımızı kabullenmek istemiyoruz biz.

Bu utançla eşdeğer bir duygu olsa gerek.

Rapunzel, prensi ile evlendikten sonra mutlu oldu mu mesela?

"Sonsuza dek mutlu oldular..."

Gerçekten inanıyor muyuz?

Onun ölümünü neden kaleme almadığını düşün yazarın.

Peki, Amelie herkes için mutluluğu çabaladıktan sonra sonu gerçekten de mutlu bitti mi?

Ölümsüz müydü o?

Hiç sevdiklerinden ayrılmanın verdiği acıyı tatmadı mı?

Söylesene kaçı doğru bu mutlu sonların?

Sana cevap vereyim öyleyse.

Hiçbiri.

Çünkü hangi hayatta, nerede, nasıl, ne şekilde olursa olsun öleceğiz!

Tanrı hiçbirimize ölümsüzlüğü bahşetmeyecek!

Ya da hiçbirimiz onu bulamayacağız.

O yüzdendir ki mutlu sonlardan da, mutsuz hayatlardan da nefret ediyorum.

Sevgiler, Melih.

instagram; meefadem