Sevgili kendim;

Günlerden Salı, Kasım'ın 17'si geldi kanımca.

Dışarıda sert bir ayaz var, rüzgâr huzursuzca esiyor.

İzmir, yine yağmurlar altında.

Penceremin önüne vuruyor kalın, acı, üzüntülü taneler.

Bense elimde soğumaya yüz tutmuş bir kahve ile pişmanlıklarımı düşünüyorum.

İçlerindeki hüsranımın, en büyüğü sen olduğunu bilerek,

Anı bile denemeyecek kadar acı dolu geçmişimiz, bileklerime tırnaklarını geçirirken nefes almak çok zor.

Onu her gün, biraz daha özlüyorum.

Bir zamanlar cehenneme gitmesini dilediğim sevgimin kapısında,

Şimdi o cehennemin başucunda köpekler gibi bekliyorum.

Arka bahçem, hatalarımın çentik attığı kokuşmuş kemiklerle kaplı.

Ne dışarı çıkabiliyorum ne de bu odada nefes alabiliyorum.

Hareket etmek güçlüklerle dolu.

Bu dayanılmaz.

Ölümünü kabullenmek istemiyorum.

Sevgiler, Melih.

instagram; meefadem