Sevgili kendim;

Bugün belki de hayatımdaki son görevi yerine getirdim.

İçim yana yana, konduğum dalımdan aşağı salınarak, ruhuma dağılan ağırlık ile.

Yerine getirilmesi basit,

Fakat hafifliği kadar can yakan bir görevdi şüphesiz bu.

Dokunmaya kıyamadığımın günlüğünün, sadece bize özel olmasını dileyerek izlemiştim kitap haline gelişini.

Hiç değilse burada bir olmayı isteyerek.

Çünkü inan bana, onun hasreti bile bahar kokuyor.

Ve ben o kokuyu alamadığım dakikalarda çılgınlarca bağırıyorum.

Bu katlanılmaz bir duygu.

Bir yaşayan biliyor.

Yıkıp dökmek acımı dindirmiyor belki.

Ancak ağlamamak için sıralanan nedenler yüzünden, gözyaşlarımı dökemiyorum.

Sen.

Bil ki, bu sana son mektubum.

Nerede, nasıl, kiminle olduğumu çok düşünme.

Çünkü ben, kimsenin bilmediği bir yerde, her gün onu arayacağım.

Belki bir ağacın kovuğunda bulursun beni, belki bir çocuğun gözyaşlarında, belki de bir annenin ilk yakarışında gizliyimdir.

Çok ağlama arkamdan,

Kim bilir,

Belki de mutsuz bir son olmuş, mutlu sonları silmişimdir.

Hoşça kal kendim.

Hoşça kal...

Sevgiler, Melih.

instagram; meefadem