Sevgili kendim;

Bir ağaç kovuğuna saklanıp, patlayana kadar ağlamak istediğin zamanların vardır.

Zayıflığını kimsenin bilmesini istemediğin,

İçindeki çaresiz çığlıkların duyulmasından korktuğun fakat yine de haykırmayı dilediğin,

Bir süreliğine unutulmayı umut ettiğin vakitler işte.

Benim her gün.

Her gün diliyorum.

Fakat hiçbir dileğim yerine getirilmiyor.

Hissetmekten korktuğum nefesleri alamadığımla kalıyorum.

Boş kutu.

Elimde kalan tapılası birkaç çirkin duygu.

Niceleri.

Sevmekten utanırcasına yaşıyorum.

Ve biliyor musun?

Bu katlanılmaz olmaya başladı.

Ne zaman pes ederim bilmiyorum.

Sevgiler, Melih.

instagram; meefadem