Sevgili kendim;

İnsanların bana olan tuhaf bakışları ne zaman normale dönecek?

Ve ben ne zaman daha az duygusal olacağım?

Bana bunun cevabını lütfen erken bul.

Çünkü artık yaşamaktan da çekinir oldum.

Yoruldum.

Engellere takılan ayaklarımla, adım atmaya katlanamıyorum.

Bu kırılgan kalbimden de, narin bedenimden de, duygusal gözlerimden de bıktım.

Herkes aynı şeyi konuşuyor gibi.

Hissediyorum.

Yere düşen gururum ayaklarımın altındayken zor olmuyor.

Ne kadar da kız gibi olduğum bütün duvarlara sinmiş.

Boğuluyorum.

Olur da açamazsam gözlerimi yeniden.

Genzimdeki küçük kömür parçasını kenara çekmelerini söyle lütfen.

Hiç değilse ölürken nefes almayı diliyorum.

Sevgiler, Melih.

instagram; meefadem