Sevgili kendim;

Duydun mu?

Çok değil, birkaç hafta önce semadan duygu dolu bir teklif aldım.

Dalgalar ümitlerim olmuş, denizler beni yanına çağırıyordu.

Yüzümde tatlı bir tebessüm, ilerliyordum her zamanki soyut sahile.

Ellerim bomboştu.

Zihnimde milyonlarca hayali kare.

Fakat sırtımda, utanç dolu bir kaya, her zamanki sükûnetini koruyordu.

Ve bir uçurum göründü zaman sonra.

Gözyaşları sahile sıçradı denizin.

Acılarımız öyle çok benziyordu ki bizim, neden sonra kendimi ona oldukça yaklaşmış buldum.

Gözlerimden kayan anılar çaresizliğim iken açtım kollarımı.

Ve kararlıca attım son adımımı, deniz bana sonsuzluğu fısıldarken.

Ölüm o an, o kadar yakındı ki...

Fakat yapamadım.

Yanımdan geçen ruhu hissettiğimde, nefes dahi alamadım.

Ben,

Hani erkek olamayan, o çocuk.

O akşam, ruhu bana benzeyen bir adama yenildim.

Bana ne dedi biliyor musun?

"Ölüm bile böylesine korkakça bir karşılaşmayı hak etmez."

Ve ben o gün, güneş semadan çekilirken.

Bir korkak gibi değil de cesurca ölmeyi seçtim.

Bedenimin değil, ruhumun kanı karıştı gökyüzüne.

İşte bu kez, ağlamadım.

Arşa yükselen hayaletime selam olsun.

Sevgiler, Melih.

instagram; meefadem