Sevgili kendim;

Çirkinliğimi gizlemek için dönüştüğüm şeytanın ruhu sinmişti dün aynama.

Kenarları kazınmış siyah çukurlarla kaplıydı.

Çukurlar zihnime kazındı neden sonra.

Hayali bir dokunuş eşliğinde bakarken karanlığa.

Yeni halime usul usul güldüm.

Ne kadar gizlersem gizleyim, hala kir kokuyordum çünkü.

"Neden?" dedim ardından. "Neden böyle olmak zorunda?"

Üzerimden yükselen kötü ruhlar, saçlarımın arasında turlamaya başladı.

Sonra zaman durdu.

Hayaletler zihnimdeki çukurlara gizlendi.

Aynadaki tozlu yansımam derin bir cümleye dönüştü.

Ve boş bakışlarım bir kez daha hayata küstü.

Hastalıklı doğduğun için...

Nedenini yeniden, yeniden ve yeniden fark etmem, 

bir delinin yamuk gülümsemesini kahkahaya çevirdi.

Bana bakan milyonlarca yüz vardı şimdi ve hep birlikte halime gülüyorlardı.

Ben aciz...

Ben rezil...

Ben pislik...

Ben aptal...

Ben hiç...

Ben... şerefsiz.

Sevgiler, Melih.

instagram; meefadem